De Rechten van de mens en Ethiek in de Publieke Gezondheid

VOORUIT

In een wereld waar honger, armoede en aantasting van het milieu zijn maar al te duidelijk, het zou onrealistisch zijn om de vraag gouvernementele remedies op basis van hun internationale mensenrechten vastleggingen alleen, maar deze verplichtingen vormen een nuttig kader voor het vormgeven van de nationale wetten en beleid, een nuttig instrument voor het waarborgen van de verantwoording, en wijs benaderingen nuttig voor de bevordering van de volksgezondheid. Er is veel dat overheden moeten en kunnen doen.

een vijfpuntenagenda schetst hoe de gezondheidssector de volksgezondheid kan bevorderen.6 het eerste agendapunt is het institutionaliseren van de systematische en routinematige toepassing van de mensenrechtenperspectieven op alle acties in de gezondheidssector. In veel, zo niet alle, samenlevingen profiteren armen of gemarginaliseerde groepen te weinig van initiatieven op het gebied van de volksgezondheid. Er zijn voortdurende inspanningen nodig om de sociale ongelijkheden op gezondheidsgebied te verminderen, onder meer wat betreft de ontvangst van gezondheidszorg, de financiering van de gezondheidszorg en de toewijzing van middelen voor gezondheidszorg. Deze inspanningen moeten adequate gezondheidsinfrastructuur en-personeel omvatten, met name waar de armoede het grootst is, en beleid of praktijken om gender, ras/etnische en andere vormen van discriminatie uit te bannen, aangezien deze de toegang tot en het gebruik van diensten kunnen beïnvloeden.

het tweede doel van deze agenda is het versterken en uitbreiden van de volksgezondheidsfuncties om de basisvoorwaarden te scheppen die nodig zijn om gezondheid en welzijn te bereiken. De bijdragen van de gezondheidssector aan deze inspanningen omvatten het opzetten van programma ‘ s voor schoon water en sanitaire voorzieningen, voedsel-en drugveiligheid, tabakscontrole en gezondheidseducatie en het verspreiden van informatie over en het vaststellen van normen voor veilige werkplekken, huisvesting, vervoer en milieuomstandigheden. Doeltreffende actie op deze gebieden vereist samenwerking met sectoren van de overheid die niet gewend zijn om op gezondheidsgerelateerde gebieden te werken. Een bijkomend voordeel van de mensenrechtenwetgeving is dat het de verplichtingen van alle sectoren van de overheid verduidelijkt om de mensenrechten te bevorderen en te beschermen en daarmee de gezondheidssector ondersteunt bij het werken met nieuwe partners.Een billijke financiering van de gezondheidszorg is het derde punt in de op rechten gebaseerde agenda voor de volksgezondheid. De beginselen van proportionaliteit om de mensenrechtendoelstelling van “de hoogst haalbare norm voor lichamelijke en geestelijke gezondheid” te bereiken, vereisen dat personen met de minste middelen het minst betalen, zowel in absolute termen als in verhouding tot hun totale middelen. Deze eis betekent ook dat een gebrek aan persoonlijke middelen een individu niet mag beletten diensten te ontvangen die worden aanbevolen op basis van de geldende normen en wetenschappelijke kennis. Het voldoen aan deze eis is echter een bijzondere uitdaging voor samenlevingen met een zware ziektelast, concurrerende gezondheids-en sociale prioriteiten en beperkte middelen.

het vierde punt verplicht maatregelen te nemen om ervoor te zorgen dat gezondheidszorgdiensten doeltreffend kunnen worden verleend als reactie op de belangrijkste oorzaken van vermijdbare gezondheidsproblemen, met name onder armen en kansarmen. Gezondheidsinstellingen, hoe gefinancierd ook, zullen systematisch en volgehouden inspanningen moeten leveren om infrastructuur te ontwikkelen om billijke diensten te verlenen. Deze inspanningen omvatten het identificeren en verminderen van de obstakels die ervoor zorgen dat kansarme groepen niet ten volle kunnen profiteren van gezondheidsinitiatieven—obstakels zoals discriminatie op basis van taal, ras/etniciteit, geslacht en seksuele geaardheid. Als eerste prioriteit moet de nadruk worden gelegd op de beheersing van grotendeels te voorkomen aandoeningen, zoals moedersterfte en morbiditeit, HIV/AIDS en tuberculose. Ondanks de druk van financiële donoren om onmiddellijk resultaat te boeken, moeten gezondheidsinstellingen strategieën voor de volksgezondheid hebben die gericht zijn op de lange termijn en die gericht zijn op de onderliggende en gemeenschappelijke diepere oorzaken van ziekten, waaronder armoede, Discriminatie en verwaarlozing van de mensenrechten.

het vijfde agendapunt is het volgen, bepleiten en ondernemen van actie om de mensenrechtenimplicaties van het ontwikkelingsbeleid in alle sectoren die van invloed zijn op de gezondheid aan te pakken. Voortbouwend op de beschrijving van de Wereldgezondheidsorganisatie van gezondheid als een toestand van “fysiek, mentaal en sociaal welzijn”7(p2) zou dit punt van de agenda de gezondheidssector ondersteunen bij het monitoren van die publieke en private acties die van invloed zijn op de gezondheid (naast die acties met duidelijke medische verbanden) en brede gezondheids-en ontwikkelingsaspecten omvatten. Er zijn geen duidelijke natuurlijke grenzen aan de reikwijdte van de bezorgdheid over de volksgezondheid of aan de toepassing van de mensenrechtenbeginselen ter verbetering van de volksgezondheid, waarvan de erkenning kan leiden tot meer inspanningen om vooruitgang te boeken op het gebied van mensenrechten en volksgezondheid.Ethiek vormt ook een basis voor een breed spectrum van acties en kan een aanvulling vormen op de acties vanuit het perspectief van de mensenrechten, ook al zijn de richtsnoeren voor en de invloed op de gezondheidszorg meer een product van filosofische reflectie, percepties van gezondheidswerkers en gezondheidsorganisaties, commentaren van academische analisten en bijdragen van speciale belangengroepen, bijvoorbeeld die welke betrokken zijn bij specifieke aandoeningen. Hoewel er een aantal richtlijnen en gedragscodes bestaan, zal de herziening en herformulering van de internationale richtlijnen voor de ethische beoordeling van epidemiologische Studies (8), die in 1991 door de Raad voor internationale organisaties van medische verenigingen (CIOMS) zijn opgesteld, van bijzonder belang zijn voor de werknemers in de volksgezondheid. In plaats van een afzonderlijk document voor onderzoek op het gebied van de volksgezondheid op te stellen, heeft CIOMS een ontwerp9 ontwikkeld dat als aanvulling op de internationale ethische richtlijnen van cioms voor Biomedisch Onderzoek met menselijke proefpersonen uit 2002 moet worden opgesteld.

het ontwerp-supplement van het CIOMS richt zich op de verschillende aspecten en uitdagingen van de epidemiologie en heeft voornamelijk betrekking op die studies die gericht zijn op persoonlijk identificeerbare gezondheidsdossiers waarvoor de toestemming van individuen niet gemakkelijk kan worden gevraagd of gegeven, die gebruik maken van overtollige of gearchiveerde biologische monsters, en die tot groepsnadelen en stigmatisering kunnen leiden. Toepassing van deze richtlijnen op onderzoek naar de volksgezondheid kan onopgeloste vragen aan het licht brengen over de contrasten tussen onderzoek en praktijk op het gebied van de volksgezondheid en de waarde van het opleggen van een meer medisch model aan sociaalwetenschappers. Het is echter te hopen dat het gebruik van deze richtlijnen de visie van gezondheidszorgethiek zal verbreden van medische wetenschappen naar sociale wetenschappen, zodat onderzoek naar gezondheidssystemen, kwalitatieve studies en op de bevolking gebaseerde studies zullen worden omarmd en volksgezondheidsstudies binnen de mainstream van ethische zorgen in de gezondheidszorg zullen worden gegenereerd.