de verpleegkundige crisis. Is 2015 het jaar om de fouten van Project 2000 om te keren?

er zijn ongetwijfeld een aantal grote uitdagingen voor de gezondheidszorg – een groeiende oudere bevolking, een betere diagnose die leidt tot vaak langdurige cursussen van dure behandelingen of chirurgie, een strenger toezicht door de algemene bevolking, de media en de overheid en een schaarste aan financiële, praktische en menselijke middelen. Van al deze zie ik het meest directe is het chronische tekort aan gekwalificeerde verpleegkundigen en het is dit dat dringend moet worden aangepakt.

het probleem is dat er geen verpleegkundigen zijn. De Clinical Commissioning Groups (“CCG”s), voorheen eerstelijnszorg Trusts zijn, samen met de NHS en zorg thuis operators, racen om te werven uit Spanje, Portugal en andere EEG-landen. Van oudsher waren Zuid-Afrika en de Filippijnen de landen van keuze, maar meer versoepelde controles op het verkeer van werknemers, wederzijdse erkenning van beroepskwalificaties en relatief zwakke economieën maken de EEG nu aantrekkelijker.Dit is verre van een wondermiddel, maar brengt nog een aantal andere problemen met zich mee op het gebied van Taal, Cultuur en sociale druk, die moeten worden afgewogen tegen de onmiddellijke verlichting van vacatures.

in de loop der jaren heb ik vastgesteld dat er een tendens is om te geloven dat er een oorzaak is voor elk probleem. Ik denk niet dat dit over het algemeen de manier is waarop de wereld werkt, maar in mijn discussies over verpleegkundigen in de zorgsector blijft er één gemeenschappelijk thema aan de orde komen. Project 2000.

Project 2000 werd geacht een roeping te “professionaliseren”, omdat werd erkend dat medische behandelingen complexer werden en daarom verpleegkundigen beter moesten worden opgeleid. Dit mag dan wel een argument zijn geweest, maar al te simplistisch denken heeft ertoe geleid dat we de spreekwoordelijke baby met het badwater weggooien.

in een tijd waarin de samenleving op zoek was naar manieren om meer respect voor zorgverleners op te bouwen, leek het idee om het meer een academische kwalificatie te maken met een meer ‘professionele’ badge de juiste weg. Als men degenen met een beroepsopleiding van slechts twee jaar de mogelijkheid geeft zichzelf verpleegkundigen te noemen, zou dat de aan de titel verbonden cachet alleen maar verzwakken. Ik vraag me af hoe ons leger eruit zou zien als de enige ingang Sandhurst was!

wat er volgens mij gebeurd is, is dat Algemene “verpleegkundigen” als een homogeen hulpmiddel werden beschouwd, met de gedachte dat er één verpleegkwalificatie (RGN) zou moeten zijn die volledig begrepen is en die hetzelfde opleidingsniveau aantoont wie de titel draagt.

de realiteit is dat er behoefte is aan verschillende typen verpleegkundigen.
verpleegkundigen in een verzorgingstehuis hebben bijvoorbeeld bepaalde basisvaardigheden nodig – wondverband, toediening van medicijnen, venepunctuur, het voeden van de PEG, enzovoort, vrijwel dezelfde vaardigheden als SEN ‘ s met een opleiding van twee jaar op het werk zouden hebben gehad. Vandaag is er een vereiste dat, om te kwalificeren, verpleegkundigen een diploma moeten hebben. Dit belemmert effectief toegang tot die minder academische, maar met een oprechte wens om verpleegkundige en de mogelijkheid om basisverpleegkundige zorg te leveren. Het maakt het ook vrijwel onmogelijk voor volwassen deelnemers, met name die met een gezin, om zich te kwalificeren gezien de vele druk van het studeren terwijl het jongleren met de eisen van een gezinsleven. Wat we overhouden zijn voornamelijk jonge mensen met weinig praktische levenservaring, die meer academisch zijn, maar niet noodzakelijkerwijs de meest zorgzame. Het is ook waarschijnlijk vermeldenswaard dat het eerste jaar drop-out voor verpleegkunde cursussen van ongeveer 40% laat zien dat alleen afgestudeerde toegang niet echt werkt.

dus kunnen en moeten we de klok terugdraaien?

heeft elke baan waarvoor blijkbaar een gekwalificeerde verpleegkundige nodig is, echt iemand met een diploma nodig? Tijdens mijn jaren in de volwassen sociale zorg heb ik ontdekt dat de bron van de meeste patiënten willen meer van is menselijk contact.

we hoeven het systeem niet te veranderen, maar we moeten wel de rol van de SEN weer toevoegen, misschien wel “sociale Zorgverpleegkundige”. We moeten dan zorgvuldig opnieuw beoordelen waar een SCN in plaats van een RGN nodig is en personeel onze ziekenhuizen en huizen adequaat.

Tony Stein is chief executive of Healthcare Management Solutions