Food Habits / American Scholekster Working Group

Food Habits

auteur: Jon Altman (JA), National Park Service, Cape Lookout National Seashore, Harkers Island, NC.

belangrijkste voedsel dat

wordt ingenomen Amerikaanse scholeksters voeden zich bijna uitsluitend met tweekleppigen, weekdieren, schaaldieren, wormen en andere mariene ongewervelde dieren die in intergetijdengebieden leven. De Europese Scholekster voedt zich daarentegen zowel op land-als op getijdenlocaties tijdens het broeden (Heppleston 1972).

Microhabitaat voor het foerageren

het foerageren is beperkt tot getijdenzand, slib, oesterriffen of mosselriffen en minder gebruikelijk langs rotsachtige kusten. Scholeksters eten vaak langs de rand van terugtrekkende vloed op zand of Wadden, maar in schelpdierbedden foerageren ze terwijl mosselen of oesters nog steeds onder water zijn (zie hieronder). Men denkt dat de verspreiding beperkt is door de beschikbaarheid van intergetijdengebieden die schelpdierbedden ondersteunen (Tomkins 1954). Foerageerhabitat kan per seizoen verschillen. In Virginia foerageerden scholeksters meer in de herfst dan in de winter op zandvlakten (Tuckwell en Nol 1997b). Tijdens het niet-broedseizoen werd een hoger percentage scholeksters gezien tijdens stijgende en dalende getij dan bij eb (Cadman 1980, Hand 2008). Tijdens het broeden komt foerageren vaker voor bij een vallend getij dan bij een opkomend getij (Sabine et al. 2008).

voedsel vangen en consumeren

scholeksters gebruiken gerichte bewegingen (meestal afwisselend links en rechts) tijdens het zoeken naar voedsel, ongeacht de zichtbaarheid ervan (bv., ondergedompeld in zand of emergent; NL). Wanneer ze zich voeden met mosselen of oesters, lokaliseren ze visueel voedsel, waden door iets ondergedompelde schelpdierbedden (Fig. 2). Wanneer een tweekleppig met open kleppen zich bevindt, gebruikt de scholekster een techniek die bekend staat als “steken”, waarbij hij snel zijn mesachtige snavel in de open kleppen steekt en met verschillende snelle stoten de adductorketen die de twee kleppen bij elkaar houdt, doorsnijdt. De vogel extraheert en verbruikt de zachte delen.Amerikaanse scholeksters gebruiken ook een “hamertechniek”, waarbij ze een mossel uit een klomp verwijderen en verplaatsen naar een plaats boven het water. Hier oriënteren ze het goed met hun snavel en beginnen te hameren op het punt waar de adductorketting in de schelp ligt. Als ze eenmaal door de schelp zijn gebroken, snijden ze snel de adductorketen af, waardoor de twee helften van de tweekleppige kunnen scheiden. De zachte delen worden dan volledig geconsumeerd. Wanneer scholeksters zich voeden met soft-shell mosselen (Mya arenaria) en scheermessen (Ensis directus, Solen viridis, Tagelus plebeius), lijken scholeksters zich tactisch te voeden door het substraat met hun lange snavel te onderzoeken. Zodra een schelp is gelokaliseerd, gebruikt de scholekster zijn snavel tegelijkertijd als een schop en hendel om het zand los te maken en de schelp naar boven te duwen. De scholekster trekt de schelp naar het oppervlak, opent hem en eet hem op zoals een mossel of oester. Er zijn ongevallen geregistreerd waarbij de snavel van een scholekster door schelpdieren wordt gevangen en zo wordt vastgehouden dat de vogel verdrinkt bij opkomend getij (Terres 1980). Scholeksters lokaliseren ook zeewormen door ze te onderzoeken in getijdenvlakten. Nachtelijk foerageren heeft nooit waargenomen, zelfs niet tijdens maanverlichte nachten (Tuckwell en Nol 1997b). De zoektijden en de diversiteit van de gegeten prooien namen toe als reactie op de dalingen van de dichtheid van oesters (Nol and Tuckwell 1997b).Scholeksters ervaren zowel conspecifiek (d.w.z. jonge exemplaren die stelen van volwassenen en andere jonge exemplaren) als inter-specifiek kleotoparasitisme. Inter-specifiek kleptoparasitisme door meeuwen kan de opnamesnelheid en de grootte van prooien verlagen (Tuckwell en Nol 1997a). Primaire interspecifieke kleptoparasieten van scholeksters in South Carolina waren Willets (Hand et al. 2010).

Belangrijke Voedingsmiddelen

Noordelijk deel van het bereik (Massachusetts zuid naar New Jersey): blauwe mosselen (Mytilus edulis), geribde mosselen (G. demissa, Modiolus plicatus), soft-shell strandgapers (Mya arenaria), surf schelpdieren (Spisula solidissima), stout kokkels (Tagelus plebeius), zagers (Nereis pelagische), mol krabben (Emerita talpoida), kokkels (Ensis directus), harde kokkels (Mer cenaria mercenaria; (Post en Raynor 1964 RH, T. Virzi pers. comm.); Zuidelijk deel van het verspreidingsgebied (Virginia, N. Carolina, S. Carolina, Georgia en Florida): oesters (Crassostrea virginica), soft-shell en scheermesschelpen, stevige scheermesschelpen, geribde mosselen, molkrabben, polychaete wormen, limpets (Aemaeu sp.), kwallen (Coelenterata), zee-egels (Strongylocentratus sp. ), zeester (Asteria spp.), valse engelenvleugels (Petricola pholadiformis), Noordelijke quahog (Mercenaria mercenaria), bloedarkschelpen (Anadara ovalis), coquinas (Donax variabilis), Geknoopte welk (Busycon carica) en krabben: heremietkrabben (ovalis ocellatus), gespikkelde krabben (Arenaeus cribrarius), (Bent 1929, Tomkins 1947, Cadman 1979, Johnsgard 1981, Nol 1989, Glatt 2002). In South Carolina in de herfst en winter, de samenstelling van het dieet was 94% oesters en 4% mosselen (Hand et al. 2010). Dieet kan seizoensgebonden veranderen. In Virginia foerageerden scholeksters in de herfst op mosselen en oesters, maar vooral op oesters in de winter. Oesters die in de winter werden geconsumeerd, waren groter dan oesters die in de herfst werden gegeten. Dieet veranderde ook tijdens stijgende en dalende getijden (Tuckwell en Nol 1997b).

voeding en energetica

in een studie naar de tijdsbudgetten voor het broedseizoen (Nol 1985) spendeerden vogels respectievelijk 10%, 19%, 10,5% en 23% van hun tijd op zoek naar voedsel in de voorlegperiode, de legperiode, de incubatieperiode en de kweekperiode van kuikens. Geen significante verschillen tussen de geslachten. Het energieverbruik (kJ) is ongeveer 16% hoger voor vrouwen dan mannen (17.985 vs.15.569) tijdens de legperiode; tegen het einde van het seizoen echter slechts iets hoger voor vrouwen dan mannen (respectievelijk 54.747 vs. 51.410 kj; Nol 1985). In Virginia blijkt de dagelijkse inname van voedsel (voor fokkers) ongeveer 343 g/dag te zijn (Nol 1984). Bij het uitvliegen besteden beide ouders gemiddeld twee keer hun cumulatieve dagelijkse basale stofwisseling om kuikens te voeden (Nol 1985). In South Carolina hadden broedgebieden grenzend aan uitgebreide schelpdierriffen een hogere dagelijkse overleving van kuikens (0,989+ 0,007) dan nestplaatsen met minder uitgebreide schelpdierriffen (0,966+ 0,012). Het broedsucces werd positief gecorreleerd aan uitgebreide schelpdierriffen grenzend aan nestlocaties door een grotere aanwezigheid van de ouders en minder woon-werkverkeer naar foerageerlocaties toe te staan (Thibault et al. 2010).

voedsel dat werd verzameld in South Carolina en Georgia had uitzonderlijk hoge niveaus van vitamine A, niveaus die giftig zouden zijn voor andere soorten (Terry Norton, DMV, pers. comm.).

in Virginia, voedselrendement in verre voedselgebieden 1,2-4,2 g nat gewicht / min( gemiddeld 2,4 g); bereik van de vliegtijd naar verre voedselgebied 19,2-111,6 s (gemiddeld 46,7 s; Nol 1989). Gemiddelde massa van het meest voorkomende voedingsmiddel in Virginia (G. demissa) 6,17 g (Nol 1984). Omgaan met tijd en foerageergedrag (bijv. lengte van de wandeling, enz.) variëren afhankelijk van het voedsel, maar worden voornamelijk onderscheiden door de vraag of de prooi zichtbaar is (bijvoorbeeld oesters en mosselen) of ondergedompeld in modder en niet zichtbaar (bijvoorbeeld scheermesschelpen); kortere wandelingen en zoektochten, en minder tijd pikken en minder vangsten op ondergedompelde prooien, in vergelijking met de grote, zichtbare oesters en paardenmosselen (Bijlage 1). Foerageervaardigheid verschilt tussen onvolwassen en volwassenen (Cadman 1980). Tijdens het niet-broedseizoen in South Carolina hadden onrijpe scholeksters langere behandelingstijden voor prooien, kortere zoektijden en gelijkwaardige opnamesnelheden en voedingssamenstelling in vergelijking met die van volwassenen (Hand et al. 2010). De behandelingstijden van prooien namen toe met een toename van de grootte van prooien binnen prooitype (Cadman 1980, Tuckwell and Nol 1997b, Hand 2008).

Drinken, Pelletgieten en ontlasting

broedvogels besteden 0,04%, 0%, 3% en 0.4% van het drinken overdag tijdens respectievelijk voorleg, leg, incubatie en kweek van kuikens( Nol 1985), wat wijst op meer drinken als vogels inactief zijn en in de zon op het nest zitten (EN). Geen significante verschillen tussen de geslachten.