HISTORY OF MULTIPLE EXPOSURE PHOTOGRAPHY & PHOTOGRAPHERS

vandaag is dubbele blootstelling erg populair geworden, in veel medianen, en sommige mensen denken dat deze techniek relatief nieuw is. Echter, dubbele belichting is gebruikt sinds de jaren 1860, de afbeelding hieronder toont enkele voorbeelden. In de jaren 1860 was dit een belangrijke zakelijke boost, “ze ontdekten hoe ze een portret onderwerp twee keer in een lijst laten verschijnen alsof ze een identieke tweeling hadden. In elk van de foto ‘ s, de persoon stak een andere pose.”(Barnes, 2017)

“om deze nu-vintage beelden vast te leggen, fotografen zou een foto van het onderwerp in één positie snap. Dan, ze zouden moeten verhuizen naar een andere pose voordat de volgende foto werd genomen. Roterende lensdeksels en speciale platen (de voorloper van film) maakten ook deel uit van het proces. Het resultaat was een speelse en surrealistische benadering van vroege foto ‘ s.”(Barnes, 2017)

naarmate de technologie verbeterde, kunnen we dit effect nu creëren binnen onze eigen digitale camera.

het is ook interessant om te zien hoe de dynamiek is veranderd over hoe de fotograaf en het model wil dat het beeld vertegenwoordigt. Destijds moesten de foto ‘ s deze mensen er nobel, krachtig en elegant laten uitzien. Echter, vandaag, het kan worden gebruikt om gemanipuleerd, vervormd het perspectief van de kijkers.

John Deakin was een Britse fotograaf. Hij staat bekend om zijn portret, maar hij heeft met deze techniek fantastische beelden gemaakt.De video hieronder ” verkent de artistieke ontwikkeling van John Deakin vanaf de jaren 1930 tot in de oorlogsjaren, en contextualiseert zijn werk in een breder kader van het modernisme van de 20e eeuw. De presentatie van nieuw onderzoek uit de Tate Gallery-Archieven dat Deakin verbindt met de Britse fotograaf Barbara Ker-Seimer, omvat de ontdekking van een vroege dubbele blootstelling die door beide fotografen had kunnen worden genomen. Paul Rousseau en James Boaden houden rekening met de surrealistische elementen van de double exposures en onderzoeken verbanden met Francis Bacon ‘ s Man in Blue-serie; en Jonathan Law presenteert Deakin ‘s double exposure portretten naast een rijke naad van anderen door kunstenaars als Degas, Duchamp en Picasso, waarbij de op tijd gebaseerde meerdere vlakken binnen deze foto’ s worden gepositioneerd naast de generatie van het kubisme.”(Paul Mellon Centre, 2016)

deze video is interessant omdat het voornamelijk de werken van John Deakin bevat, maar ook andere kunstenaars die de techniek van meerdere belichtingen hebben gebruikt. Het is fascinerend om te zien dat andere kunstenaars deze techniek overnemen.

in de video wordt vermeld dat Deakin, om de bovenstaande beelden te produceren, Echt had moeten nadenken over de positionering, verlichting en het toestaan van de belichting om een balans te zijn. Zelfs van het meervoudige belichtingseffect zijn de beelden zelf echt mooi en natuurlijk uitziend. Als ik dit zou doen in dezelfde stijl van Deakin, zou ik denken en plannen over de belangrijkste dingen hierboven. Uit het observeren van de beelden, lijkt het alsof ze allemaal werden gefotografeerd door het raam, die de prachtige zachte verlichting geproduceerd.Terwijl Deakin Pablo Picasso fotografeerde, genereerde Picasso zijn eigen dubbelblootstelling, die hij later als basis voor zijn werk gebruikte. In de video zegt een van de mannen “verschillende hoek, maar allemaal op hetzelfde gezichtspunt” (Paul Mellon Centre, 2016), die als je kijkt naar de beelden die ze echt doen, ze zijn allemaal verschillend, maar een of andere manier met elkaar verbinden. Later zegt hij: “de dubbele belichting stelt je in staat om dat element van de tijd terug te brengen, en om dingen vanuit verschillende hoeken weer te geven. En om verschillende toestanden binnen één beeld te vertegenwoordigen.”(Paul Mellon Centre, 2016)

Olivier Ramonteu, een Franse fotograaf, gebruikt zowel analoge als digitale cameramethoden in zijn werk. De bovenstaande beelden komen uit zijn serie ‘Alter Ego’, die spookbeelden van tweelingen bevat—denken we althans. “Sommige zijn identieke tweelingen, terwijl anderen dezelfde persoon neergeschoten in meerdere blootstellingen.”(Barnes, 2017)

“het belangrijkste idee van het project was om mensen te laten twijfelen aan wat ze zien,” Ramonteu zei. “Ik heb duidelijk besloten om niet te onthullen of de mensen die je ziet een tweeling zijn. Ik kan alleen maar zeggen dat ik voor dit project veel geëxperimenteerd heb met en zonder twins.”(Rosenberg, 2014)

“ik probeerde mooie en verontrustende scènes te creëren,” merkte Ramonteu op als een consistent thema met zijn andere werk. “Ik introduceer graag een deel van vreemdheid in mijn scènes, iets dat niet echt voor de hand ligt, maar zeker aanwezig is. Daarom lijken de mensen die ik hier vertegenwoordig zo fascinerend en verontrustend.”(Rosenberg, 2014)

Dit is een soort van wat ik zie; echter, Ramonteu heeft het oog van de kijker gemanipuleerd in het denken is dit echt of niet, maar maakt het mooi. De manier waarop hij het model heeft geplaatst op een locatie die leeg is maar op de een of andere manier past bij het concept. Voor mijn project, als ik mensen fotografeer, zou ik moeten denken aan een gebied dat zinvol is voor mij, het concept van het project, en wat de ogen van de kijker zal behagen.

Martin Dietrich is een fotograaf uit Duitsland, en zijn “werk is meestal van een bepaalde abstracte, minimalistische en geometrische aard, met inbegrip van sterke leidende lijnen en vormen. In mijn werk zijn voor een groot deel stedelijke thema ‘ s als architectuur en straatfotografie verwerkt. Niettemin, je zult ook een aantal andere dingen die ik voel als op het moment te vinden.”(Martin Dietrich Photography, n. d.).

de bovenstaande afbeeldingen zijn afkomstig uit de serie’ The ghosts that carried us away’. De link is hieronder voor de volledige serie. Dietrich maakte deze serie in januari 2014, gedaan in-camera met Fujifilm X-Pro 1.

https://www.behance.net/gallery/14029499/The-ghosts-that-carried-us-away

zijn benadering van een ‘street style’ meervoudige belichting is visueel spannend. Vanuit het gezichtspunt dat hij nam dit op, de positie van de tweede exposure, met de serie in zwart/wit, aan de leading line helpen bij het creëren van een mysterieuze maar fascinerende serie. Omdat je de gezichten van de mensen niet kunt zien in de beelden, geeft het je het gevoel dat het iedereen kan zijn, of dat je er deel van kunt uitmaken. Ook het gebruik van de trap/roltrap naar boven doet je denken waar ze heen gaan. Bijna hemelachtig door de witte canvas achtergrond aan de bovenkant.

“Cecil Beaton was een Britse fotograaf en ontwerper vooral bekend om zijn elegante foto’ s van de high society. Zijn zwart-witbeelden worden vanuit een filmische benadering gekenmerkt door geënsceneerde poses en fantasierijke sets.”(Artnet.com, n.d.)

“wees moedig, wees anders, wees onpraktisch”, verklaarde hij eens. “Alles zijn dat integriteit van doel en verbeeldingsvolle visie zal bevestigen tegen de spel-het-safers, de schepselen van het gewone, de slaven van het gewone.”(Artnet.com, n. d.)

Beaton werk hierboven heeft een soortgelijke benadering als John Deakin, Ik vind Beatons werk meer artistiek en surrealistisch. Tijdens het onderzoeken van Beaton en het vinden van beelden die gerelateerd waren aan mijn project, kwam ik op het boek hieronder.

de afbeelding ‘Fred & Adele Astaire, 1930’ is een andere afbeelding van Beaton multiple exposure werk. In de tekst vermeldt Beaton altijd hoe “ze er zo prachtig uitzien”, hoe “zijn hoofd er perfect uitziet” en hoe Adele “zo slank & sierlijk” was, dus misschien maakte hij daarom een multiply exposure image, zodat je kunt zien hoe ‘perfect’ ze zijn vanuit alle hoeken. Omdat Beaton het woord ‘perfect’ zeven keer in de hele paragraaf heeft gebruikt, en ook andere termen. Misschien heeft Beaton daarom vooral Beroemdheden gefotografeerd vanwege hun uiterlijk en status. Of hoe hij geïnteresseerd was in hun eigen identiteit.

“Christoffer Relander werd geboren in Finland in december 1986 en groeide op op het platteland van Ekenäs. Relander ‘ s interesse in kunst begon al op jonge leeftijd, maar pas toen hij tussen 2008-2009 bij de Finse Mariniers diende, vond hij zijn passie voor fotografie.”(Christoffer Relander, n. d.)

hoewel zijn fotografie niet de stijl is die ik wil nemen, is het echt fascinerend. Wanneer u meerdere/dubbele belichtingen typt in het internet, krijg je altijd de stereotiepe Fotografie kunstwerk. Echter, Relander heeft deze techniek gebruikt en geïnterpreteerd in zijn eigen stijl en maakte iets dat ik nog nooit eerder heb gezien. Dit citaat van Relander is overtuigend en wat Ik wil vastleggen en proberen te bereiken in dit project.

“de werkelijkheid kan mooi zijn, maar het surrealistische absorbeert me vaak. Fotografie is voor mij een manier om mijn verbeelding te uiten en te stimuleren. De natuur is gewoon de wereld. Met alternatieve en experimentele cameratechnieken ben ik in staat om kunstwerken te maken die anders alleen mogelijk zouden zijn door schilderen of digitale manipulatie in een externe software.”- Christoffer Relander

de neonkleuren hierboven zijn echt trendy, modern en spannend. Het gebruik van een juxtapositie, door het overlappen van twee compleet verschillende gebieden, de ene is landelijk en ongerept, en de andere is stedelijk en door de mens gemaakt is indrukwekkend. Ook de kleuren die worden geproduceerd door de neonborden is een geweldig idee, Je kunt zien dat Relander echt nagedacht over de locaties en hoeken.

Barnes, S. (2017). Hoe fotografen met dubbele belichting twee afzonderlijke werelden samensmelten tot één droomscène. Mijn Moderne Ontmoeting. Beschikbaar op: https://mymodernmet.com/double-exposure-photography/ .

Behance.net (2014). Behance. Beschikbaar op: https://www.behance.net/gallery/14029499/The-ghosts-that-carried-us-away .

Beaton, C. and Vickers, H. (2014). Cecil Beaton Portretten & Profielen. London: Frances Lincoln Limited, PP. 52, 53.

Christoffer Relander. (n. d.). Christoffer Relander. Beschikbaar op: https://www.christofferrelander.com/ .

Martin Dietrich Photography. (n. d.). Over Mij-Martin Dietrich Fotografie. Beschikbaar op: https://www.martindietrichphotography.de/about-me .

Paul Mellon Centre (2016). John Deakin: Double exposure and Modernism. Beschikbaar op: https://www.youtube.com/watch?v=UnFab9Z5sig .

Rosenberg, D. (2014). Zijn Dit Modellen Tweelingen? Een fotografische verkenning van dubbelgangers.. Slate Magazine. Beschikbaar op: https://slate.com/culture/2014/09/olivier-ramonteu-alter-ego-is-an-intentionally-confusing-and-eerie-look-at-doppelgangers-photos.html .