STEVENHARTSITE

Ik hou van de manier waarop Seamus Heaney van werkwoorden houdt. Niet jargon, dat is in-group talk bedoeld om buitenstaanders op afstand te houden, maar de gespecialiseerde woorden die nodig zijn voor de gespecialiseerde tools die nodig zijn om een taak uit te voeren. De Nobelprijswinnaar groeide op in County Derry, in een boerderij waar paarden aan de andere kant van de muur konden worden horen kloppen en snuiven, en zijn poëzie bruist van de namen van werktuigen, termen voor dagelijkse taken en de onverzettelijke routines van het boerenleven. In” Following”, bewondering Heaney ‘s voor zijn vader’ s expertise met een ploeg ringen uit elke lijn:

een expert. Hij zou de vleugel
instellen en de lichtpuntige sok passen.
de zode rolde om zonder te breken.
op de koprig, met een enkele pluk.

zet de vleugel. Pas de sok. Headrig. Plukken. Het leren van de woorden is onderdeel van het leren van de baan. Zelfs als je niets over landbouw Weet, roept Heaney ‘ s vers beelden op van de ploeg die op zijn plaats wordt gezet, het mes aangepast om door de dik geweven zod op het oppervlak te snijden, en de messen van de ploeg glijden in de snede en de grond open te ritsen, de ZOD omhoog duwen in lange rollen, zodat het wegvalt aan weerszijden van de ploeg, waardoor de bodem eronder wordt geopend voor de teelt.

de titel gedicht van zijn 1966 collectie Death of a Naturalist introduceerde de term “Vlas moeder” aan mijn voorstedelijke-opgefokte bewustzijn:

het hele jaar door etterde de vlasdam in het hart
van het stadsland; groen en zwaargekleurd
Vlas was daar verrot, verzwaard door enorme zoden.
dagelijks zwol het op in de straffende zon.
luchtbellen gorgelen fijn, bluebottles
spuwen een sterk gaas van geluid rond de geur.

het blijkt dat de voorbereiding van vlas voor het reinigen en het spinnen tot garen inhoudt dat de gebundelde stengels in een vlasdam of pluisgat worden geweekt, een kunstmatige vijver waar de bundels (“bieten” genoemd) wekenlang ondergedompeld worden met kluiten aarde of grote stenen. Als de vlas stengels rotten en verzachten, het gas bruist door het water produceert een verschrikkelijke geur. De afbeelding bovenaan dit bericht is “the Flax Dam at Dunseverick”, een acryl schilderij van Brian Willis gebaseerd op een foto van een echte Vlas dam.

natuur is wat het is, de kunstmatige vijver gemaakt voor het werk wordt al snel een podium voor allerlei andere dingen die een nieuwsgierige jonge jongen zou aanspreken:

er waren drakenvliegen, gevlekte vlinders,
maar het beste van alles was de warme dikke slurf
van kikvorspawn die groeide als gestold water
In de schaduw van de oevers. Hier, elk voorjaar
vulde ik jampotfuls van de gelei
spikkels om te variëren op vensterbanken thuis,
op planken op school, en wachtte en keek tot
de vetstippen barstten in lenige-
zwemmende kikkervisjes. Miss Walls zou ons vertellen hoe
de papakikker een stierenkikker
werd genoemd en hoe hij stierf en hoe de mammy frog
honderden eitjes legde en dit was
Frogspawn. Je kon het weer ook aan kikkers
zien, want ze waren geel in de zon en bruin
in de regen.

ik heb geluisterd naar de audio-versie van “Death of a Naturalist,” en wanneer het gedicht komt op de lijnen over Miss Muren, Heaney ‘ s stem wordt zacht en zangerige, zoals een neerbuigende onderwijzer te draaien aan de rommelige processen van de natuur in een nette Beatrix Potter verhaal: “Miss Muren zou vertellen ons hoe De papa kikker was wel een bullfrog/ En hoe hij croaked en hoe de mama kikker/ Gelegd honderden kleine eieren en deze was/ Frogspawn.”Die laatste” frogspawn ” is bijna een zucht. Het roept een leraar op om iets voorzichtig weg te vijlen en in een mentale lade te stoppen. Zoals het einde van het gedicht laat zien, is er geen wegschuiven van de grove vruchtbaarheid van het leven.

hoe vruchtbaar en hoe grof, wordt al snel duidelijk:

toen op een warme dag, toen de velden in rang
stonden met cowdung in het gras, vielen de boze kikkers
de vlasdam binnen; ik dook door heggen
tot een grof gekraak dat ik niet eerder had gehoord
. De lucht was dik met een bask refrein.
recht langs de dam werden kikkers met een dikke buik op zoden gehangen; hun losse halzen pulseerden als zeilen. Sommige hopten:
de slap en plop waren obscene bedreigingen. Sommige sat
klaar als moddergranaten, hun stompe hoofden scheten.
ik werd misselijk, draaide zich om en rende weg. De grote slijmkoningen
werden daar verzameld voor wraak en ik wist
dat als ik mijn hand onderdompelde het gebroed het zou vastpakken.

“dood van een Naturalist” is een ironische titel: de “naturalist” is een jongen die wordt afgeslagen en vervreemd door de ontdekking dat het leven niet netjes zal zitten weergegeven op vensterbanken, en dat zijn agressieve uitgestrektheid zelfs flauw sinister kan lijken voor iedereen die niet bereid is om het te ontmoeten.

en aangezien er nauwelijks een woord of zin in Heaney ‘ s Verzamelde gedichten staat die niet meerdere doeleinden dienen, veronderstel ik dat het geen toeval is dat de jongen van een leeftijd lijkt te zijn waarop de voortplanting, die Miss Wall heeft teruggebracht tot kleine verhalen over mammy kikkers en daddy kikkers, op het punt staat een akelige directheid aan te nemen. De grote slijm koningen hebben hun wraak op ons allemaal, bij wijze van spreken.