The Who Live At Hull 1970

van thefirenote.blogspot.co.uk

oorspronkelijk uitgebracht als onderdeel van de Deluxe editie van Live at Leeds in 2010, The Who-Live at Hull 1970, heeft eindelijk zijn eigen standalone release gekregen! Opgenomen in de nacht na Leeds, 15 februari 1970, de Hull show staat op zijn eigen als een krachtig bewijs van de wreedheid van de Who op het absolute hoogtepunt van hun krachten. In feite, als Hull was uitgebracht in plaats van Leeds, zou dit gemakkelijk beschouwd worden als een van de beste live albums van zijn tijd. Door problemen met de opnames zou dit echter nooit gebeuren. John Entwhistle ‘ s bass tracks werden op een of andere manier niet opgenomen op de eerste zes nummers van The night. Gelukkig door het feit dat de setlist vrijwel hetzelfde was, en de uitvoeringen bijna identiek waren, met behulp van moderne technologie, was de producer in staat om “airlift” in zijn bass tracks van de avond ervoor, en mesh ze perfect met de rest van de tracks. Ik had dit nooit geweten als het niet in de liner notes stond, het klinkt perfect.

ik ga de muziek niet te veel ontleden, de kansen zijn goed als je zover bent gekomen, Je kent de nummers en bent bekend met Live at Leeds genoeg om nieuwsgierig te zijn naar deze nieuwe Live at Hull. In plaats daarvan wil ik praten over wat dit anders maakt en bijna net zo essentieel als Leeds, en waarom je het nodig hebt. Het meest opzienbarende verschil tussen Hull en Leeds is het drumwerk van de late great Keith Moon. Voor mij persoonlijk was zijn drumwerk altijd het hoogtepunt van Leeds. Hij staat weer vooraan in de mix, bijna als lead instrument. Wat echt interessant is, is dat de fills die hij speelt compleet anders zijn dan de avond ervoor. Hij is helemaal over zijn kit, en op punten kun je horen zijn stokken raken de microfoons als hij gaat ballistisch. Voor mij, de verschillen in Moon ‘ s spel alleen maken dit de moeite waard om te bezitten.

de energie van de menigte is anders, ze zijn een beetje meer low key, en hoewel het niet van invloed op de Wie speelt, het heeft invloed op hun tussen de nummers scherts. Ze bewegen van lied naar lied zonder veel dialoog. Het is BAM BAM BAM, hit na hit, terwijl op Leeds Pete Townshend erg spraakzaam was met het publiek. Er zijn twee grote verschillen op disc one muzikaal, ten eerste, de band eindigde de set niet met “Magic Bus”, die door alle accounts zelden werd gespeeld, dus velen denken dat het een beloning was voor de wilde menigte in Leeds, en twee, “Shakin’ All Over” breekt in de klassieke blues jam, Spoonful, in het midden, alvorens terug te komen aan het einde. Verder zijn de hoogtepunten hetzelfde, een rokende versie van” A Quick One While He ‘s Away”, het hittrio van” Substitute”,” Happy Jack”, en” I ‘M A Boy”, en de rokende 16 minuten versie van”My Generation”. Schijf twee is geheel gewijd aan een live uitvoering van Tommy. Tommy is waar Roger Daltry ‘ s Pijpen echt schitteren. Zijn stem is in uitstekende vorm hier, en dit is echt zijn showcase.

als je net zo ‘ n grote fan bent van dat album als ik, moet je dit horen. Het is opmerkelijk dat deze vier heren in een rockconcert setting een stuk van dit complex kunnen neerzetten en de energie van hun live show niet verliezen. Ze doen het goed, vooral met “Overture”, “Amazing Journey”, “Sparks”en” We ‘re Not Gonna Take It”.

dit is een geweldig klinkend live album, dat qua trouw gelijk is aan Leeds, en op alle mogelijke manieren veel beter is dan de Isle of Wight uitvoering van later in het jaar. Ik kan dit album niet genoeg aanraden, zowel aan Diehard Who fans die al bekend zijn met dit materiaal, als vooral aan nieuwkomers, die echt geen idee hebben van de transcendente rock ervaring die deze set te bieden heeft. Ga dit nu bekijken!