Vermindering van de uitstoot van broeikasgassen in Canada

Stéphane Dion
speciaal gezant van de Premier bij de Europese Unie en Europa en ambassadeur van Canada bij Duitsland
Rome, Italië

23 maart 2018

Het is mij een eer vandaag in Rome te zijn in de bellissimo Villa Wolkonsky zij aan zij met de speciale gezant van het Verenigd Koninkrijk voor klimaatverandering Nick Bridge. Ik was trots toen Claire Perry, De Britse minister van staat voor klimaatverandering en Industrie, en Catherine McKenna, Canada ‘ s Minister van milieu en klimaatverandering, op 16 November 2017 De Powering Past Coal Alliance lanceerden, waar 27 regeringen zich ertoe verbonden hun kolengestookte elektriciteitscentrales af te bouwen. 1 Dit was voor mij het sterkste moment van COP 23, in Bonn. Hoewel de leden van deze alliantie slechts een klein deel van de wereldwijde steenkoolproductie en-consumptie voor hun rekening nemen, is dit een zeer belangrijk initiatief, want om de opwarming tot 2ºC te beperken, zou de mensheid zich moeten afkicken van traditionele steenkool.

Canada heeft gemerkt dat het Verenigd Koninkrijk (VK) in oktober 2017 zijn strategie voor Schone groei heeft uitgebracht, die een reeks beleidsmaatregelen omvat om het Verenigd Koninkrijk te helpen zijn Klimaatverplichtingen na te komen.

Vandaag ben ik blij met u te kunnen spreken over de uitdaging waarmee Canada wordt geconfronteerd bij het terugdringen van zijn broeikasgasemissies. In December 2016 kondigde de regering het Pan‑Canadese kader voor Schone groei en klimaatverandering aan. 3 Een van de belangrijkste doelstellingen van dit plan is Canada in staat te stellen het in Parijs vastgelegde streefcijfer voor de vermindering van broeikasgassen te halen en, indien mogelijk, dat streefcijfer zelfs te overschrijden en de broeikasgasemissies nog verder terug te dringen.

Het is niet de eerste keer dat de regering van Canada een volledig plan heeft uitgebracht om haar BKG-emissies te verminderen. In 2005 kondigde het project Green aan, een alomvattend plan voor klimaatverandering. 4 (Volledige openbaarmaking: ik was Canada ‘ s minister van Milieu van 2004 tot 2006.) Dit plan werd nooit uitgevoerd in de jaren die volgden. Hetzelfde lot zou niet moeten gebeuren aan de 2016 Pan-Canadese kader. Deze keer moet Canada slagen en de regering zet zich inderdaad in voor de uitvoering van haar klimaatplan.

het nieuwe plan is het onderwerp van consensus in Canada, maar krijgt geen unanieme steun. Met name de regering van Canada werkt aan het vinden van een gemeenschappelijke basis.

vanaf het begin wil ik benadrukken hoe belangrijk het is dat alle landen, niet alleen Canada, hun BROEIKASGASREDUCTIEDOELSTELLINGEN halen die op de Conferentie van Parijs van 12 December 2015 zijn vastgesteld. In het belang van de mensheid en ondanks de oppositie is het noodzakelijk dat Canada, het Verenigd Koninkrijk, Italië—en zelfs alle landen—hun doelstellingen van Parijs bereiken of overtreffen.

volgens het VN Environment 2017 Emissions Gap Report zou, als alle landen hun huidige toezeggingen inzake broeikasgasreductie zouden nakomen, zoals uiteengezet in hun nationaal vastgestelde bijdragen (NDC ‘ s) tijdens de COP 21 in Parijs, dat slechts een derde van de reducties vertegenwoordigen die nodig zijn om op weg te gaan naar een opwarming onder de 2ºC. 5 in feite voorspelt het UNEP-rapport dat de opwarming van de aarde tegen het einde van de eeuw 3 ° C zou bereiken, zelfs als de partijen hun eerste NDC ‘ s halen en een vergelijkbaar ambitieniveau na 2030 handhaven. Deze schatting is consistent met ander onderzoek, waaronder dat van de Climate Action Tracker, die schat dat naleving van bestaande NDC ‘ s ons op een pad zal brengen naar 3,2 ºC opwarming tegen 2100. 6

de Overeenkomst van Parijs eindigt niet met de huidige doelstellingen: elke partij is verplicht haar ambitie te versterken, zodat de strijd tegen de klimaatverandering in de loop van de tijd sterker wordt en elke terugval wordt voorkomen. De Overeenkomst van Parijs geeft de markten het signaal dat de overgang naar een groene economie onvermijdelijk is.

volgens de huidige schattingen liggen veel landen nog niet op schema om hun streefcijfers te halen. 7 alle landen moeten er voortdurend aan werken om hun klimaatveranderingsplannen uit te voeren en vervolgens te versterken, en op gezette tijden hun vooruitgang te herzien. Zoals ik het laatste zal uitleggen, heeft Canada in zijn nieuwe plan een proces opgezet om jaarlijks verslag uit te brengen aan de Premier en provinciale en territoriale Premiers over onze vooruitgang, zodat we regelmatig de balans kunnen opmaken en verdere mogelijkheden kunnen overwegen om de emissies te verminderen.Geen enkel land zal immuun zijn voor de gevolgen van de klimaatverandering en zeker niet Canada, waar de gemiddelde temperatuur tussen 1950 en 2010 met 1,3 graden is gestegen, bijna twee keer zo snel als het mondiale gemiddelde. 8 We hebben allemaal de verantwoordelijkheid om de ergste gevolgen van de klimaatverandering te voorkomen, zoals de toenemende intensiteit van extreme meteorologische gebeurtenissen, stijgende oceaanniveaus en verzuring, uitsterven van dier – en plantensoorten, water-en voedseltekorten en schade aan infrastructuur en menselijke habitat. Bovendien biedt de transitie naar schone groei voor alle landen ruime mogelijkheden om te realiseren. Canada is vastbesloten zijn inspanningen op te voeren om zijn verbintenissen inzake klimaatverandering na te komen.Voordat ik het nieuwe klimaatplan dat Canada heeft opgesteld verder met u bespreek, laten we de Canadese context met betrekking tot de uitstoot van broeikasgassen bekijken.

broeikasgasemissies in Canada

Canada vertegenwoordigt slechts 1,6% van de wereldwijde broeikasgasemissies, maar is een van de grootste uitstoters per hoofd van de bevolking, de op twee na grootste in de OESO. 9 in 2014, elke Canadees uitgestoten gemiddeld 20.5 per ton equivalent CO2. Hoewel dat nog geen tien jaar geleden is, ligt het duidelijk boven het OESO-gemiddelde van 12,4. 10 een reeks factoren is aangevoerd om de emissies per hoofd van de bevolking van Canada te verklaren: het barre klimaat; de grote afstanden tussen steden in een land zo groot als Europa, maar met een bevolking van slechts 36 miljoen; duurzame economische en bevolkingsgroei; een economie met veel hulpbronnen, waarvan bijna een derde nog steeds bestaat uit goederenproducerende industrieën; een zeer nauw geïntegreerde Noord-Amerikaanse economie, waarin Canada moeite heeft om op te treden waar de Verenigde Staten een zeer reële en directe impact hebben. Dit gezegd zijnde, woont driekwart van de Canadezen in Ontario, Quebec en British Columbia, drie provincies waarvan de emissies overeenkomen met het OESO-gemiddelde van 12,4 ton per hoofd van de bevolking (zie Bijlage 1).

de emissies variëren aanzienlijk van land tot land als gevolg van energiebronnen en economische structuur. Canada ‘ s energie-extractieve industrie provincies hebben emissies per hoofd van de bevolking aanzienlijk hoger dan het OESO-gemiddelde. Een dergelijke geografische concentratie van BKG-emissies, die waarschijnlijk uniek is voor Canada, wordt niet aangetroffen in drie andere vergelijkbare federaties: de VS, Duitsland en Australië. 11 evenzo stoten de vier grootste lidstaten in de EU bijna hetzelfde aantal ton per inwoner uit: Italië (7,0), Frankrijk (7,2), het Verenigd Koninkrijk (7,9) en Duitsland (11,1). 12

in 2015 lag de totale Canadese BKG-uitstoot 18% boven het niveau van 1990 en 2,2% Onder het niveau van 2005, het referentiejaar van de Canadese NDC. De toename van de emissies sinds 1990 vond vooral plaats tijdens het eerste decennium van die periode (zie Bijlage 2). De emissies zijn in de eerste helft van de jaren 2000 relatief stabiel gebleven, tijdens de wereldwijde financiële crisis van 2008/2009 gedaald en zijn sindsdien relatief stabiel gebleven. Tussen 2000 en 2014 daalden zij langzamer (-1,5%) dan die van de OESO als geheel (-4,7%). 13 Canada ‘ s energie-intensiteit is tussen 2000 en 2015 met 20% gedaald, ongeveer hetzelfde als de OESO (22%).

Zoals aangegeven in Bijlage 3 wonen de meeste Canadezen in provincies waar de broeikasgasemissies tussen 2005 en 2015 zijn gedaald. Alleen in provincies met een aanzienlijke olie -, gas-en steenkoolproductie deden zich aanzienlijke stijgingen voor. Alberta is bijvoorbeeld goed voor 38% van de nationale emissies in 2015 en zag zijn emissies tussen 2005 en 2015 met 18% stijgen, voornamelijk als gevolg van de uitbreiding van de olie-en gasactiviteiten.

in Bijlage 4 zien we dat in drie sectoren van de Canadese economie – gebouwen, landbouw, afval & andere-de broeikasgasemissies tussen 2005 en 2015 stabiel zijn gebleven. Twee sectoren, elektriciteit en zware industrie, registreerden een merkbare daling van de BKG-uitstoot. Met name de emissies bij de elektriciteitsopwekking werden aanzienlijk verminderd, voornamelijk als gevolg van de geleidelijke stopzetting van de kolengestookte elektriciteitsopwekking in Ontario. De federale regelgeving voor het uitfaseren van traditionele kolengestookte elektriciteitsopwekking, die momenteel wordt gewijzigd om de uitfasering tegen 2030 te versnellen, zal de uitstoot in de sector verder verminderen. Sommige energie-intensieve industrieën werden energie-efficiënter, met name ijzer, staal, pulp en papier. Dit werd echter gecompenseerd door de groei van de emissies in de olie-en gassector en in het binnenlands vervoer, die respectievelijk 26% en 24% van de Canadese broeikasgasemissies in 2015 produceerden.

als Canada per hoofd van de bevolking een grote uitstoter is, is dat niet vanwege zijn elektriciteitssector, die slechts 11% van de nationale broeikasgasemissies voor zijn rekening neemt, een relatief klein aandeel. De Elektriciteitsmix van Canada behoort zelfs tot de minst koolstofintensieve in de OESO, met 82% van de elektriciteit uit niet-emissiebronnen in 2015-voornamelijk waterkracht (60%) en kernenergie (17%) – tegenover 73% in 2000. Het aandeel van hernieuwbare energiebronnen (exclusief waterkracht) in de Canadese elektriciteitsproductiesector is tussen 2000 en 2015 gestegen van 1% naar 6%, als gevolg van de uitbreiding van de windsector.

laten we de twee sectoren met de grootste uitstoot nader bekijken: olie en gas en vervoer. In de afgelopen decennia heeft Canada zijn olie-en gasproductie sterk verhoogd, voornamelijk voor de export. In 2009 was de totale productie van ruwe olie en aardgas 57% hoger dan in 1990. Bovendien was de stijging van de olieproductie het gevolg van de winning van oliezand (die meer BKG-emissies veroorzaakt), terwijl de conventionele olieproductie in 1998 een hoogtepunt bereikte. 14 in 1990 was de oliezandindustrie net van de grond gekomen. Vandaag de dag is het een belangrijke sector voor de Canadese economie; “olieproductie is voornamelijk gedreven door een snelle stijging van de winning van bitumen een synthetische ruwe olie uit Canada ‘s oil sands operaties, waar de totale productie is gestegen met 140% sinds 2005”. 15

de bijdrage van het vervoer aan de Canadese BKG-emissies is vergelijkbaar met de olie-en gaswinning en meer dan tweemaal zoveel als de elektriciteitsopwekking. De broeikasgasemissies van het vervoer zijn per hoofd van de bevolking de op twee na hoogste van de OESO. 16 dat is geen verrassing, want “Canada genereert meer goederenvervoer over de weg en per spoor (gemeten in tonkilometers) zowel per eenheid BBP als per hoofd van de bevolking dan bijna elk ander land in de OESO”. 17 Canada ‘ s verspreide nederzetting en lage dichtheid stedelijke structuur is sterk afhankelijk van vervoer, gezien de noodzaak om mensen en goederen te verplaatsen over grote geografische afstanden.

de toename van de emissies in verband met de vervoerssector is niet alleen het gevolg van de toename van het aantal voertuigen en gereden kilometers. Twee andere factoren spelen een rol. 18 ten eerste zijn veel Canadezen om redenen van comfort en veiligheid overgestapt van auto ‘ s op bestelwagens en lichte vrachtwagens, die minder zuinig zijn. Deze groeiende voorkeur voor sport utility vehicles en trucks is begrijpelijk in een land met lange reisafstanden en wegen die in de winter heel gevaarlijk kunnen zijn. Ondanks de bestaande regelgeving heeft dit echter geleid tot een extra stijging van de BKG-uitstoot. De andere factor die de uitstoot van het vervoer heeft verhoogd, is de toename van de uitstoot van zware dieselmotoren. De hoeveelheid goederen die door vrachtwagens wordt vervoerd, is sterk toegenomen, vooral als gevolg van de vrijhandel met de VS, die in de jaren negentig begon en de voorkeur gaf aan het vervoer van goederen per vrachtwagen in plaats van per trein, omdat de spoorlijnen in Canada oost-west en niet noord-zuid werden aangelegd. 19

Kortom, als Canada per hoofd van de bevolking een belangrijke BKG-emittent is, en als zijn emissies in de jaren negentig dramatisch zijn gestegen voordat ze sindsdien zijn gestabiliseerd, is dit voornamelijk te wijten aan twee factoren: olie-en gaswinning en transport. Canada zal zijn emissies in deze en andere sectoren moeten verminderen om zijn doelstelling voor 2030 te halen, onder meer door middel van maatregelen die in het Pan-Canadese kader worden geschetst.

het Pan-Canadese kader voor Schone groei en Klimaatverandering

Canada heeft zich ertoe verbonden zijn broeikasgasemissies tegen 2030 met 30% te verminderen ten opzichte van het niveau van 2005. We hebben gezien (Bijlage 3) dat de emissies in 2015 2,2% Onder het niveau van 2005 lagen, een daling van 16 Megaton (Mt). Om het reductiestreefcijfer van 30% voor 2030 te halen, is een gemiddelde jaarlijkse reductie van 1,7% nodig. Volgens de OESO “is dit veeleisend in termen van vermindering van de emissie-intensiteit”. 20 de twee provincies met de grootste bevolking, Ontario en Québec, hebben een strengere reductiedoelstelling aangekondigd dan het federale plan: 37% BROEIKASGASREDUCTIES tegen 2030 ten opzichte van 1990.

in het “business as usual” – scenario – dat wil zeggen zonder aanvullende maatregelen-zou de jaarlijkse broeikasgasemissies van Canada, die in 2015 722 Mt bedroegen, volgens prognoses van het Canadese ministerie van milieu en klimaatverandering in 2030 815 Mt bedragen. In werkelijkheid is het echter de bedoeling deze tegen 2030 terug te brengen tot 517 miljoen ton. Tot iets meer dan een jaar geleden had Canada geen overkoepelende pan-Canadese strategie of kader om dit doel te bereiken. Het klimaatbeleid werd grotendeels bepaald door provincies. Medio 2017 hadden de vier meest bevolkte provincies, die 86% van de Canadese bevolking en 81% van de emissies vertegenwoordigden, regelingen voor koolstofprijzen. British Columbia heeft een inkomstenneutrale koolstofbelasting sinds 2008, momenteel op 35 dollar per ton in 2018, en stijgt met 5 dollar per jaar; Quebec heeft een cap-and-trade-systeem sinds 2013, gekoppeld aan Californië; Ontario heeft een cap-and-trade systeem in 2017, en samen met Californië en Quebec een overeenkomst getekend met het koppelen van hun carbon markten; Alberta systeem bestaat uit een emissie-intensiteit doelstellingen voor grote uitstoters, een cap op de BROEIKASGASEMISSIES van 100 miljoen ton uit oliezanden, offset handel, en, voor de andere sectoren van de economie, een breed carbon heffing van 30 dollar per ton in 2018, met een korting voor lage en midden-inkomens.

met name het plan van Alberta wordt door de OESO geprezen: “In deze uitdagende context is de provincie uitgegroeid tot een van de eerste op fossiele brandstoffen gebaseerde economieën in de wereld om ambitieuze koolstofprijzen te implementeren”. 21

Canada is een gedecentraliseerde Federatie waarvan de grondwet de provincies uitgebreide verantwoordelijkheden toekent, onder meer op het gebied van milieubeleid, energiebeleid en beheer van natuurlijke hulpbronnen. Bovendien is de relatie met inheemse volkeren een belangrijk onderdeel van het institutionele kader van Canada en van bijzonder belang voor de huidige regering van Canada. Om doeltreffend te zijn, kan een klimaatveranderingsplan niet alleen federaal of provinciaal en territoriaal zijn; het moet alle partners van de Federatie verenigen.De besprekingen tussen de federale, provinciale en territoriale overheden hebben in December 2016 geresulteerd in het Pan-Canadese kader voor Schone groei en Klimaatverandering. 22 de federale regering en 12 van de 13 provincies en territoria hebben dit Pan-Canadese kader goedgekeurd, dat niet alleen het kader vaststelt voor de uitvoering van een BROEIKASGASEMISSIEBELEID om tegen 2030 een reductie van 30% ten opzichte van het niveau van 2005 te bereiken of te overschrijden, maar ook de respectieve streefcijfers in de loop van de tijd herziet, teneinde meer substantiële reducties te bereiken, in overeenstemming met het Akkoord van Parijs.

de federale initiatieven bestrijken alle essentiële aspecten: versnelde uitfasering van kolengestookte elektriciteitscentrales, een nieuwe norm voor het gebruik van biobrandstoffen, strikte regulering van emissies van kortstondige klimaatverontreinigende stoffen zoals methaan, fluorkoolwaterstoffen en zwarte koolstof, nul-energie-ready bouwvoorschriften, verhoogde koolstofopslag in bossen en landbouwgronden, en grote investeringen in schone technologie, koolstofarme economie, groene infrastructuur, ontwikkeling van stadsvervoer, invoering van Zero-emissievoertuigen en aanpassingsinitiatieven.

het Pan-Canadese kader vraagt ook om de invoering van systemen voor koolstofprijzen in heel Canada, met een benchmark die door de federale regering is vastgesteld. Het geeft provincies en gebieden flexibiliteit om het soort systeem te implementeren dat zinvol is voor hun omstandigheden – ofwel een expliciet Op prijzen gebaseerd systeem (zoals een koolstofbelasting of koolstofheffing en een op prestaties gebaseerd emissiesysteem) of cap-and-trade. Als onderdeel van de benchmark heeft de federale overheid zich ook verbonden tot het implementeren van een federale carbon pricing backstop die van toepassing zal zijn in elke provincie of gebied dat daarom verzoekt of dat in 2018 Geen koolstofbeprijzingssysteem heeft dat aan de benchmark voldoet. Voor expliciete prijsgebaseerde systemen begint de minimumprijs in 2018 bij $10/ton, en stijgt deze tot $10/jaar tot $ 50 / ton in 2022. In januari hebben de ministers van milieu en financiën van Canada ontwerpwetgevingsvoorstellen met betrekking tot het voorgestelde federale koolstofbeprijzingssysteem gepubliceerd voor publiek commentaar. Op het internationale toneel heeft Canada zich ertoe verbonden 2,65 miljard dollar ter beschikking te stellen om de armste en meest kwetsbare landen te steunen en heeft het een positieve rol gespeeld bij de sluiting van de Overeenkomst van Parijs. Canada lanceerde de powering Past Coal Alliance en is actief in de Climate and Clean Air Coalition, de Artic Council Expert Group on Black Carbon and Methane, het Global Methane Initiative en de Carbon Pricing Leadership Coalition. “Samen werken aan klimaatverandering, oceanen en schone energie” behoort tot de vijf thema ‘ s van de G7-top van 2018, die onder het Canadese voorzitterschap in juni in Charlevoix, Quebec, zal plaatsvinden.

de uitgebreide economische en handelsovereenkomst van Canada en de Europese Unie (CETA) bevat een hoofdstuk over handel en milieu. De CETA zal de EU en Canada ondersteunen bij hun inspanningen om hun innovatievermogen te bundelen en hun milieu-innovaties en beste praktijken bij de aanpak van klimaatverandering te bevorderen en te verspreiden.

met specifieke maatregelen uit het Pan-Canadese kader voor Schone groei en Klimaatverandering voorziet de federale regering dat de emissies tegen 2030 moeten zijn teruggebracht tot 583 Mt. Om de doelstelling van Parijs van 517 Mt te halen (zie Bijlage 5) zal de federale regering daarom met de provincies aanvullende maatregelen willen nemen op het gebied van schone technologieën, openbaar vervoer, innovatie en koolstofvastlegging. In de huidige prognoses is geen rekening gehouden met mogelijke nieuwe maatregelen die de Canadese regeringen tussen nu en 2030 hebben genomen.

voor mij is dit nationale klimaatkader veel te laat. Maar aangezien ik een Canadese ambassadeur en speciale gezant ben, ben ik misschien partijdig. Overweeg dus in plaats daarvan de OESO-alomvattende herziening van dit plan. Het noemt het” een goed doordachte strategie “24 en is van mening dat”de federale regering die in 2015 werd gekozen ambitieuze milieudoelstellingen heeft vastgesteld en een nieuwe impuls heeft gegeven”. 25

de OESO wijst erop dat “de invoering van een prijsstelling voor Canada, een belangrijke pijler van het kader, van essentieel belang zal zijn”. 26 de OESO merkt op dat de prijsstelling voor koolstof tussen 70 en 80% van de totale emissies van toepassing zou zijn, en merkt op dat “dit een groter aandeel is dan bijvoorbeeld in het kader van de EU-regeling voor de handel in emissierechten”. 27

op een moment dat de Amerikaanse regering niet alleen van plan is zich terug te trekken uit de Overeenkomst van Parijs, maar ook het Amerikaanse Clean Power Plan te beëindigen, beweren sommigen dat door te gaan met het Pan-Canadese kader de Canadese economie zou schaden. Maar de OESO ziet in dit kader een gelegenheid om de Canadese economie te versterken: “Koolstofprijsstelling en nieuw aanbestedingsbeleid zullen de vraag naar eco-innovaties in Canada helpen stimuleren, terwijl een nieuwe nadruk op overheidsinvesteringen in onderzoek en ontwikkeling (R&D) en vaardigheden het aanbod moeten helpen vergroten”. 28 toenemende koolstofprijzen, schone technologie en grote investeringen in infrastructuur zijn belangrijke signalen die “de innovatie en de binnenlandse vraag naar schonere producten en milieudiensten zullen stimuleren”. 29

de aankondiging ruim van tevoren dat de prijs in 2022 zal stijgen tot 50 dollar zal investeerders en projectontwikkelaars zekerheid bieden: “Nog niet veel landen hebben zo ‘n stap gezet”. 30 Koolstofprijsstelling is een waardevol economisch beleid, vooral gezien het feit dat de inkomsten uit milieugerelateerde belastingen momenteel slechts 1,1% van het BBP bedragen, het op twee na laagste aandeel in de OESO. 31 evenzo moeten de investeringen in O&O en schone technologie een ommekeer teweegbrengen in een trend waarbij het aandeel van Canada in de mondiale markt voor schone technologie van 2,2% naar 1 is gedaald.3% in de periode 2005-2014 ” 32 en een situatie waarin “het aandeel van energiegerelateerde R&D ter ondersteuning van hernieuwbare energie en energie-efficiëntie behoort tot de laagste in de OESO (…) per hoofd van de bevolking, vraagt Canada veel minder groene octrooien aan dan toonaangevende OESO-lidstaten”. 33

met dit plan zal Canada ook beter in staat zijn om gebruik te maken van enkele van zijn economische troeven. Het land wordt bijvoorbeeld een leider op het gebied van grootschalige pilots voor koolstofafvang en-opslag, met twee van ‘s werelds eerste grootschalige faciliteiten – Het Quest – project in Alberta en de Boundary Dam power station in Saskatchewan-de laatste is’ s werelds eerste commerciële koolstofafvangtoepassing voor een kolengestookte elektriciteitscentrale.

het Pan-Canadese kader voor Schone groei en Klimaatverandering gaat, zoals de titel al aangeeft, echt over klimaat, maar ook over schone groei.Wanneer Canada zijn broeikasgasemissies wil verminderen, kan het terecht wijzen op verzachtende omstandigheden: een koud klimaat, grote afstanden, sterke economische en demografische groei, intensieve winning van natuurlijke hulpbronnen en koolwaterstoffen, diepe economische integratie met de VS en een zeer uitzonderlijke geografische concentratie van emissies. Iedereen zal begrijpen dat een transporttruck die een zware lading van Halifax naar Vancouver vervoert, uiteraard aanzienlijk meer broeikasgasemissies zal uitstoten dan een vrachtwagen die van Milaan naar Napels reist. Canada heeft echter een schoon groei-en klimaatplan opgesteld dat de uitstoot zal verminderen, ondanks de nationale omstandigheden.

de wereld verwacht dat alle ontwikkelde landen hun emissies aanzienlijk zullen verminderen, niet alleen in relatieve intensiteit, maar ook in absolute termen. Als ze dat niet doen, kan van opkomende en ontwikkelingslanden niet worden verwacht dat ze hun deel doen. Dan zou een stijging van 2°C worden bereikt, wat ernstige gevolgen zou hebben voor alle landen, waaronder Canada, waarvan het natuurlijke milieu bijzonder kwetsbaar is voor klimaatverstoringen.

We kunnen dergelijke gevolgen niet laten ontvouwen. De mensheid moet worden beschermd tegen de gevaren van de opwarming van de aarde tot 2ºC of meer. Canada zal zijn deel doen, handelend in de wereld en met de wereld. Canada heeft zichzelf een plan gegeven: het Pan-Canadese kader voor Schone groei en Klimaatverandering. Dit plan wordt uitgevoerd en er wordt in het eerste jaar aanzienlijke vooruitgang geboekt, waaronder nieuwe tools, programma ‘ s, regelgeving en financiering om onze klimaatdoelstelling voor 2030 te halen. Canada moet zijn Parijse engagement respecteren of overtreffen en daarbij oplossingen voor duurzame ontwikkeling over de hele wereld uitvinden, implementeren en exporteren. Canada moet slagen.