Wrotham English

het lot van het menselijk ras is een vraag die denkers sinds het begin der tijden intrigeert. E. E. Cummings voelde zich gedwongen om zijn gedachten te uiten over de op handen zijnde vernietiging van de mensheid. Echter, wat hij zich niet bewust was van op het moment dat hij schreef zijn profetische gedichten, was hoe angstaanjagend waar zijn voorspellingen bijna kwam. E. E. Cummings ‘ beschrijving van het misbruik van technologie door de mens, werd geïllustreerd door het droppen van atoombommen op Hiroshima en Nagasaki. Deze dichter klonk een alarm dat werd genegeerd; sommige critici zijn dat we nu hopelijk bereid zijn om hun waarschuwingen in acht te nemen, zodat hun vreselijke voorspellingen uiteindelijk niet zullen blijken waar te zijn.

context gerelateerd aan taal, structuur en vorm:

Cummings’ gebruik van intense en enigszins verontrustende beelden in zijn gedicht “what if a much of a which of a wind” spoort lezers aan om de omvang van de verwoesting veroorzaakt door catastrofale, vermijdbare vernietiging te beseffen. De eerste strofe van het gedicht, die beelden beschrijft zoals de zon “bloodying the leaves”, roept angst op bij de lezer. De gedachte aan de zon, meestal geassocieerd met warmte en liefde, vernietigt iets dat het heeft geholpen om te ontwikkelen, direct parallel aan de huidige rol van technologie in de samenleving. Technologie, meestal beschouwd als heilzaam voor de mensheid, vernietigt langzaam de samenleving die zij heeft geholpen te verbeteren. De volgende stanza ‘ s, die beelden beschrijven zoals “screaming hills with sleet and snow” en een wind die “valleien wurgt door touwen van dingen”, schetsen een gedetailleerd beeld van de enorme vernietiging veroorzaakt door de brandbommen gebruikt in de Tweede Wereldoorlog. De ” screaming hills “symboliseren de brand veroorzaakt door de exploderende bommen, terwijl de” wurgde valleien ” betrekking hebben op de verraderlijke vernietiging veroorzaakt door de instorting van het leven in de steden die het slachtoffer waren van deze aanvallen. Deze ideeën stelde Cummings niet alleen in staat om lezers bang te maken, maar nog belangrijker, om lezers te dwingen om een vraag te beantwoorden: Was het tapijt bombardement van de Verenigde Staten Op Japan en Duitsland in een poging om de Tweede Wereldoorlog te beëindigen moreel juist, of ontegenzeggelijk slecht? “hoe meer mensen sterven, hoe meer we leven”.Cummings ‘ personificatie van de natuur geeft het dreigende gevaar van de technologie weer. Met behulp van pejoratieve beelden waarschuwt Cummings voor mogelijke resultaten van het misbruik van technologie door de samenleving . De lijn “Yanking immortal stars awry” veroordeelt de rol die bepaalde samenlevingen lijken te nemen over het leven van anderen. De ” onsterfelijke sterren “symboliseren het lot, en het beeld van de sterren die” weggerukt ” worden vertegenwoordigt het gedachteloze vermogen van de samenleving om het lot van de wereld te veranderen – een macht die nooit bedoeld was om in de handen van mensen te worden gelegd. De personificatie van de zon “bloodying duizelingwekkende bladeren” en de wind “flaying screaming hills with sleet and snow” geven de natuur(de zon en de wind) ongebruikelijke krachten. Opnieuw heeft Cummings schijnbaar goedaardige objecten de mogelijkheid gegeven om geschreeuw en bloedvergieten te veroorzaken, gewoon om zijn punt te bewijzen dat wat ooit onmogelijk werd geacht nadert en: “pelt voor altijd uit zijn graf en sprenkelt nergens met mij en jou”. Met deze verpersoonlijking van abstracte woorden probeert Cummings te bewijzen dat wanneer de wereld eindigt, mensen, eens concrete objecten, abstract en ondefinieerbaar zullen worden, terwijl dingen als “nergens” en “voor altijd” een angstaanjagende realiteit zullen worden.

sterke contrasten voeden de voorspelling van het einde van de wereld in “what if a much of a which of a wind”. In het gedicht van Cummings blaast de wind: “koning tot bedelaar; hoop tot verschrikking; zien tot blind; medelijden tot afgunst; spoedig tot nooit; en koningin om te lijken. Cummings laat de wind al deze elementen “wegblazen” en onthult de kwetsbaarheid van het leven. Hij probeert aan te tonen hoe een kleine daad (een bom misschien) de wereld uit de hand kan laten lopen en vraagt retorisch: “wat als een dageraad van een ondergang van een droom dit universum in tweeën bijt”. Deze vraag dwingt de lezer om na te denken over wat de uitkomst van het misbruik van technologie uiteindelijk zou kunnen produceren; “bites this universe in two” symboliseert de scheiding van de mensheid van een gevoel van moraliteit tot “all nothings’ s only our hugest home”. In essentie, wat de wereld ook heeft gewonnen door vernietiging en bloedvergieten kan nooit het verlies vervangen dat zij zal lijden zonder mededogen.In de laatste regel van zijn gedicht stelt Cummings zijn belangrijkste contrast: “the most who die the more we live” (hoe meer mensen de VS in staat is om te doden met zijn bommen, hoe meer van zijn bevolking zal leven). Hij bespot wat hij gelooft dat de samenleving is geworden – een wereld waarin elke persoon egoïstisch en egocentrisch is. De dubbelzinnige aard van deze regeleinden stelt de lezer voor een open vraag: hecht de mens zo veel waarde aan zijn dominantie dat hij het leven van anderen zal opofferen om zijn individuele bestaan te versterken? Als dat zo is, gelooft Cummings dat de wind de andere kant op zal draaien; binnenkort zullen alle koningen bedelaars en koninginnen zijn, lijkt. De levens die verloren zijn gegaan in de oorlog zullen zinloos blijken en de pijlers die de samenleving ondersteunen zullen afbrokkelen (Kidder 162).Cummings begrijpt hoe belangrijk het is om een specifieke sfeer te creëren waarin hij zijn publiek kan absorberen en gebruikt doelbewuste stijlen van syntaxis om onvermurwbare antwoorden op zijn gedurfde vragen en voorspellingen over het einde van de wereld op te roepen. Cummings gebruikt omgekeerde zinsstructuur om een verwarde sfeer te creëren: “bloodies with dizzying leaves the sun”. Deze chaotische sfeer die Cummings inprent, loopt direct parallel aan de chaos die de stad of stad overvalt die net luchtaanvallen heeft ondergaan. Zijn gebruik van Brutale woorden zoals “rukte, hing, verdronk, wurgde, verstikte, en beten” alle portretteren het beeld van een persoon die, genomen tegen zijn wil, wordt weggesleept om gruwelijk gemarteld tot de dood. Deze woorden verbeelden ook Cummings ‘ geloof dat het einde van de wereld een gruwelijke en gruwelijke gebeurtenis zal zijn, waar levens zullen worden “gerukt” en “gewurgd”, en schreeuwen “verstikt” door het geluid van de explosie van de bom.