Clothes in The Elizabethan Era

Clothes in The Elizabethan era (1558-1603 n. e.) become much more colorful, reflective, and flamboyant than in previous periods. Z Elizabeth i Anglii (R. 1558-1603 CE) sama będąc oddanym zwolennikiem mody, więc, także, jej dwór i szlachta poszedł w ślady. Odzież była ważnym wskaźnikiem statusu, więc ci, którzy mogli sobie na nią pozwolić, uważali, aby nosić odpowiednie kolory, materiały i najnowsze mody z Europy kontynentalnej. Ciężkie Brokaty, Pończochy, obcisłe dublety, długie falujące sukienki ozdobione perłami i klejnotami, spodnie do kolan, sztywne lniane kołnierze lub falbany i pierzaste kapelusze były podstawowymi elementami szaf studni. W międzyczasie ludowcy starali się podążać za nowymi projektami najlepiej jak mogli, używając tańszych materiałów, ale ci, którzy próbowali ubierać się poza ich stanowiskiem, musieli uważać, że władze ich nie ukarały i skonfiskowały obrażony przedmiot.

zapis historyczny

Rekonstruujący, co dokładnie ludzie nosili i kiedy ma swoje problemy. Cloth, oczywiście, nie jest zbyt dobrym ocalałym w najlepszych czasach. Istnieje kilka rzadkich zachowanych przykładów, takich jak wełniana koszula i bryczesy należące do mężczyzny, który zmarł po wpadnięciu do torfowiska na wyspie Szetlandów. Jednak są to nieliczne i odległe. Oprócz zniszczeń czasu, Elżbietanie Zwykle naprawiali, a następnie tną i ponownie używają swoich ubrań, aby uzyskać z nich najdłuższe życie. Najbrzydsze ubrania były wtedy używane jako szmaty. W związku z tym nasza wiedza o modzie elżbietańskiej często pochodzi z używanych źródeł, takich jak opisy pisane, prawa sumptuary i przedstawienia w sztuce.

zapis obrazowy epoki elżbietańskiej jest na szczęście bardzo bogaty pod względem portretów, dlatego dla klas wyższych mamy wiele informacji na temat rodzaju odzieży noszonej, przynajmniej na specjalne okazje. Ilustracje we współczesnych książkach są kolejnym cennym źródłem, szczególnie dla klas uboższych. Dla współczesnych oczu Elżbietańskie ubrania wydają się raczej sztywne i ciężkie, ale należy pamiętać, że w XVI-wiecznej Anglii i przy braku odpowiedniego ogrzewania pomieszczeń niemal wszędzie najlepszym sposobem na zachowanie zimna była szafa.

Handel Suknem

rosnąca populacja Anglii w XVI wieku n. e.stymulowała odpowiedni wzrost w przemyśle odzieżowym i odzieżowym. Wełna była głównym materiałem i były cztery Owce dla każdej osoby w Anglii w 1550 roku CE. W tym samym czasie, w coraz większym kontakcie z Europą Północną, pojawiły się nowe pomysły i mody, co spowodowało zapotrzebowanie na jaśniejsze kolory i lżejsze materiały. Płótno nieobrobione i niebarwione było najważniejszym eksportem Anglii, zwłaszcza do Antwerpii. Jednak inflacja i zakłócenia w handlu międzynarodowym spowodowane wojną angielsko-hiszpańską doprowadziły do spadku w drugiej połowie XVI wieku n. e.

produkcja odzieży na rynek krajowy stała się bardziej wyrafinowana dzięki większemu wykorzystaniu małych maszyn, aby pomóc w niektórych etapach procesu. Były to Holenderskie Krosno i maszyna dziewiarska z ramą do pończoch. Niegdyś zszywana wełna, filc i odzież czesankowa były teraz uzupełniane lżejszymi tkaninami-zwłaszcza bawełną, lnem, fustianem (bawełną i lnem), a czasami jedwabiem – podczas gdy nawet tradycyjne materiały stały się delikatniejsze pod względem jakości i faktury. Włóczędzy, tkacze i farbiarze pracowali samodzielnie i zwykle we własnych domach. Nie było jeszcze fabryk, nawet jeśli pracownicy byli półprofesjonalistami, a wiele różnych gospodarstw domowych mogłoby produkować dla jednego dużego sprzedawcy, znanego jako Sukiennik.

walijskie granice, Gloucestershire, Wiltshire i Hampshire od dawna cieszyły się reputacją najlepszych miejsc do produkcji angielskich tkanin. W okresie elżbietańskim w regionach takich jak Wschodnia Anglia i Kent przybywali imigranci (zwłaszcza Holendrzy i Włosi) z umiejętnościami produkcji sukna, co znacznie podniosło jakość lokalnej produkcji. Produkowano tkaniny hybrydowe lżejsze od tradycyjnych angielskich, co stwarzało nowy popyt, a ponieważ szybciej się zużywały, zwiększało sprzedaż w dłuższej perspektywie. Nowe odmiany tkaniny lub “nowe draperie” szły pod wieloma nazwami, takimi jak zatoki, says, serges, perpetuanas, szaloons i grosgraines.

arystokracja

Ubrania Męskie

dla mężczyzn płócienne podkoszulki (koszula i długie spodenki) były często haftowane i zdobione koronką. Odzież wierzchnia została wykonana ze wszystkich wyżej wymienionych materiałów. Dodatkowe opcje noszone tylko przez arystokrację ze względu na ich koszt obejmowały aksamit, Adamaszek (misternie tkana tkanina z różnych materiałów) i jedwab. Spodnie były długie do kolan (“weneckie bryczesy”) lub do ud (trunchose) i często były wyprofilowane na górnych udach i biodrach; późniejsze wersje miały kieszenie. W spodniach często znajdował się codpiece, który był wyściełanym okryciem krocza. Czasami o imponujących proporcjach (ale mniej niż podczas panowania Henryka VIII w Anglii, 1509-1547 CE), codpiece może być rozpięty lub rozwiązane oddzielnie od spodni, gdy jest to wymagane. Pod koniec wieku zastąpiono je guzikiem lub wiązaną muchą.

najczęstszym ubiorem dla mężczyzn był doublet, krótka, sztywna, dopasowana kurtka, która była wykonana z wełny, skóry lub grubej tkaniny. Podobnie jak dzisiaj, drobne zmiany stały się oznaką mody, takie jak dolny brzeg dubletu, który zaczynał się prosto, ale potem rozwinął się w głęboką formę V skierowaną w dół z przodu. Ciekawostką niektórych dubletów była peascod-dodatkowa wyściółka na brzuchu, aby naśladować zbroję, ale która sprawiła, że użytkownik wyglądał, jakby kroczył jak paw. Taka wyściółka, znana jako “bombast”, składała się z wełny, bawełny lub włosia końskiego i była używana w innych obszarach do tworzenia modnych kształtów odzieży wierzchniej. Odpinane kołnierze i mankiety również były bardzo modne i wykonane z usztywnionego lnu lub koronki. Wraz z wiekiem noszone na ruffach stawały się coraz bardziej dziwaczne i wymagały podpór z drutu.

dublet może mieć rękawy, które mogą być odpinane i był zamykany za pomocą haczyków, sznurowadeł lub guzików. Ramiona mogą mieć skrzydła i ozdobne zakładki wiszące w talii znane jako “pickadills”. Na wierzchu dubleta w chłodniejsze dni mężczyzna może nosić kamizelkę z jerkinem, a na wierzchu płaszcz, który może być dowolnej długości, kroju i materiału. Noszono również płaszcze i półokrągłe peleryny. Spodnie i cholewka były często rozcięte pionowo w miejscach, aby podszycie lub lżejszy materiał podszewkowy mogły wybrzuszać się przez szczeliny w dekoracyjny sposób.

skóra była popularna w niektórych odzieży wierzchniej, paskach, rękawiczkach, czapkach i butach. Skóra była czasami bardziej dekoracyjna przez oprzyrządowanie. Buty dla mężczyzn były zazwyczaj kwadratowe i bez zauważalnego obcasa. Wcześniejsze rodzaje obuwia były wsuwane, ale sznurówki i sprzączki weszły w modę pod koniec panowania Elżbiety. Dworzanie często nosili fantazyjne pantofle wykonane z jedwabiu lub aksamitu. Podczas jazdy zakładano skórzane buty.

Kolory często kontrastują w tym samym stroju. Wszystkie kolory pochodziły z naturalnych barwników, więc najczęstszymi dla arystokracji były czerwony, niebieski, żółty, zielony, szary i brązowy. Ponieważ naturalne barwniki mają tendencję do blaknięcia stosunkowo szybko (chociaż zewnętrzne ubrania były rzadko prane, ale były tylko Szczotkowane), noszenie najjaśniejszych kolorów wyraźnie pokazało, że ma się najnowsze ubrania. Niektóre barwniki były drogie w produkcji, takich jak szkarłat i czarny, a więc były to kolejne Oznaki bogactwa i statusu. Guziki, Zwykle niewielkich rozmiarów, ale dużej liczby, były podobną odznaką bogactwa z najtańszym użyciem drewna, kości lub rogu, a bardziej olśniewającym wykonaniem ze złota, srebra lub cyny. Podobnie, zamiast guzików ubranie może być zamknięte lub połączone z innym poprzez wiązanie wstążki przez dopasowane otwory. Wstążki te były znane jako “punkty”, a końce mogły być ozdobione kawałkami metalu. W przypadku braku kieszeni zarówno mężczyźni, jak i kobiety nosili pasy lub pasy, z których zawieszone były torebki, sztylety i rapiery dla mężczyzn, a lustra, Zestawy do pielęgnacji i wentylatory dla kobiet.

Ubrania Damskie

arystokratyczne kobiety często nosiły długie sukienki, które nie zmieniły się zbytnio od średniowiecza. Suknia kirtle była dopasowana i bardzo długa tak, że stopy użytkownika były prawie ukryte. Na wierzchu noszono inne szaty. Spódnice były luźne na początku panowania Elżbiety, ale wtedy rozwinęła się moda na sztywne spódnice w kształcie dzwonu lub cylindra. Formy te tworzone były przez serię obręczy wewnątrz materiału lub w bieliźnie. Ta ostatnia konstrukcja była znana jako kołowy farthingale i miała wyściełaną rolkę wokół talii, aby wypchnąć zewnętrzną odzież na zewnątrz, tak aby materiał sukienki spadł prostopadle.

alternatywą dla kirtle było noszenie serii lekkich spódnic (halek) połączonych z gorsetem, który był zwykle sztywnym ubiorem wykonanym z wełny i który podkreślał wąską talię. Gorsety dawały wsparcie lub nawet zwężały górną część ciała. Nadawano im sztywność poprzez wkładanie cienkich kawałków drewna, drewna lub metalu. Drobniejsze gorsety zamykano za pomocą guzików lub haczyków. Czasami wzmacniający kawałek drewna zwany “busk” wkładano z przodu gorsetu i utrzymywano w pozycji za pomocą wstążki pośrodku klatki piersiowej (która przetrwała do dziś w niektórych bieliznach). Gorset może być zapinany z przodu, z boku lub z tyłu. Podobnie jak w przypadku hemline ‘ ów męskich kamizelek, dekolt kobiecych staników jest zróżnicowany pod względem kroju. W połowie XVI wieku n. e.cięcie było niskie, następnie z czasem wzrosło, a pod koniec wieku ponownie stało się niskie. Arystokratyczne kobiety nosiły rękawy do gorsetu, jeśli były noszone jako odzież wierzchnia.

trzecią alternatywą było noszenie sukni, która była zasadniczo spódnicą i gorsetem połączonym i noszonym na bieliźnie. Były to najbardziej ekstrawaganckie szaty Elżbietańskie i były zwykle noszone z fałszywymi rękawami i ozdobione perłami, klejnotami i złotym brokatem.

dzieci zamożnych były zazwyczaj ubrane tak, jakby były miniaturowymi dorosłymi. Ponadto chłopcy do piątego lub szóstego roku życia byli często ubrani tak, jak dziewczęta, z dużą ilością koronek z falbankami i brokatem.

zwykli ludzie

nosili podobne ubrania do arystokracji, ale wykonane w znacznie prostszych liniach i z tańszych materiałów. Pracownicy oczywiście nie nosili restrykcyjnych ubrań podczas wykonywania swoich codziennych zadań. Materiały takie jak tańszy len, płótno lniane, płótno konopne i lockram (z grubego konopi) były używane do codziennej odzieży roboczej, która musiała być trwała w noszeniu i pogodzie. Z tego powodu obszycia były czasami wykonane z bardziej wytrzymałego materiału, dzięki czemu mogły one uzyskać dodatkowe zużycie i można je łatwo wymienić, jeśli to konieczne, aby zapewnić dłuższą żywotność odzieży. Noszono również fartuchy z grubej tkaniny lub skóry, aby chronić ubrania. W przypadku specjalnego stroju przystępnym luksusem była satyna (około dziesięć razy tańsza niż Adamaszek). Ponieważ niektóre barwniki były drogie, odcienie szarości i brązu były najczęstszymi kolorami w odzieży uboższych klas.

podróżujący sprzedawcy i lokalni najemnicy sprzedawaliby proste ubrania, takie jak pończochy i bielizna. W przypadku bardziej wyszukanej odzieży wierzchniej wyspecjalizowany krawiec lub krawcowa zrobiłby ubrania na żądanie. Pończochy lub luźne Pończochy pozostały popularne wśród mężczyzn, chociaż modni arystokraci woleliby trunchose. Krótsze Pończochy wiązane podwiązką i wstążką na kolanie były popularne we wszystkich klasach. Kobiety z niższej klasy czasami nosiły gorsety bez rękawów i zapinały je za pomocą sznurówek, czego nie robiły kobiety z wyższej klasy. Powszechnie noszono wełnianą lub lnianą czapkę lub płaski kapelusz, nawet w pomieszczeniach. Kapelusze dla bogatych były czasami wykonane z futra (zwłaszcza bobra), podczas gdy zwykli ludzie mogli używać słomy, filcu lub skóry. Buty były jak wspomniano powyżej, ale pracownicy czasami nosili buty za kostkę wykonane ze skóry.

jedwab, wstążki i koronki były luksusowymi przedmiotami, ale można je było łatwo dodać z umiarem do nawet zwykłych ubrań, aby uczynić je bardziej atrakcyjnymi. Tym bardziej, że Anglicy podążali za trendami mody wyznaczonymi przez Francuzów i Włochów, których wyższe klasy preferowały bardziej ostentacyjne ubrania. Trend do wyszukanych dekoracji następnie spływał do wszystkich klas.

kontrolowanie Mody

Elżbieta była ostatnim monarchą, który nałożył prawa sumptuary (zwłaszcza w 1559 i 1597 r.), aby ograniczyć ekstrawaganckie wydatki na ubrania i zapewnić elicie pozostanie jedyną z najlepszych ubrań. Było prawdziwe zaniepokojenie, że młodzi mężczyźni, w szczególności, prześcigają swoje spadki, starając się nadążyć za modą ustaloną przez bogatszych członków społeczeństwa. W związku z tym istniały surowe zasady dotyczące tego, kto może nosić określone rodzaje ubrań, określone materiały i określone kolory. Były też inne powody, aby ograniczyć ubiór, takie jak religijne poglądy protestantyzmu, które wymagały bardziej surowych ubrań, oraz fakt, że drobniejsze i bardziej olśniewające ubrania zwykle pochodziły z zagranicy, co szkodziło sprzedaży prostszej produkcji domowej.

przykłady ograniczeń obejmowały tylko earls lub wyższe stopnie, które mogły nosić złote tkaniny. Tylko królewscy mogli nosić purpurę, a tylko rówieśnicy i ich krewni mogli nosić wełniane ubrania produkowane za granicą. Słudzy mniejsi od dżentelmena nie mogli nosić żadnego rodzaju futra, a zwykli ludzie mieli zakaz noszenia pończoch wykonanych z materiału kosztującego więcej niż pewna cena za Jard. Każdy przyłapany na łamaniu tych praw sumptuary ryzykował różnymi stopniami kar i konfiskatą odzieży. Fakt, że takie grzywny były stosowane, pokazuje jednak, że wielu Elżbietańczyków ze wszystkich klas było gotowych zapłacić każdą cenę za noszenie najlepszych ubrań dnia.