Digest: a Journal of Foodways and Culture

Poison is Poison
folklorysta/rodzic szuka Programowego antidotum na MIT pierwszego Dziękczynienia
przez: Luanne Roth

“trucizna jest trucizną, a zakorzenione opresyjne postawy kulturowe są co najmniej tak trudne do antidotum, po wszczepieniu, jak wchłonięte płyny czyszczące” (Dorris1978: 78).

wiele rytuałów żywieniowych, zwłaszcza tych, które są powtarzane co roku, polega na opowiadaniu pewnego rodzaju mistrzowskiej narracji, która ma być etiologiczna. Amerykańskie Święto Dziękczynienia zawiera jeden z takich mitów pochodzenia. 1 Historia “pierwszego Dziękczynienia” opowiada o pielgrzymach i Indianach Wampanoag, którzy świętują swoją przyjaźń, dzieląc święto żniw w 1621 roku. Mit jest wszechobecny w całej kulturze, przejawia się w formie pisemnej, ustnej, wizualnej i filmowej. Mimo że mit opiera się na fikcji, legendzie i retoryce public relations, a nie na faktach historycznych, cały szereg instytucji aktywnie go utrwala, w tym autorzy podręczników, nauczyciele, autorzy literatury dziecięcej, twórcy telewizji/filmowcy, specjaliści od reklamy, projektanci kart okolicznościowych, producenci stron internetowych i rodzice. W Kontrapunkcie do interpretacji, która “wyobraża sobie naród jako stałą, monolityczną i zamkniętą w sobie geograficzną i kulturową całość” (Kaplan 1998:583), w tym eseju patrzę—z perspektywy rodzica i folklorysty-na kilka konkretnych przypadków, w których amerykańskie kulturowe reprezentacje Dziękczynienia wzmacniają stereotypy, które mogą wyrządzić realną szkodę. 2

w 2005 roku, w szkole publicznej w środku Missouri, Klasa mojego syna przedszkolaka dowiedziała się o podróży Mayflower i Święto Dziękczynienia pielgrzymów. Podczas wolontariatu w klasie na krótko przed świętami zauważyłem, że dzieci robią “okrzyki wojenne” i “kotlety tomahawk” podczas wycinania papierowych tipi. Później tego samego dnia, mój syn przyniósł do domu ze szkoły następującą notatkę:

Jednostka uczta. Pamiętajcie, że jednostka A będzie obchodzić Święto Dziękczynienia w poniedziałek rano, 21 listopada. Twoje dziecko może przynieść ucztę do podzielenia się z klasą. Spróbuj wymyślić coś, czym możesz się podzielić, co mogło być na pierwsze Święto Dziękczynienia. Owoce, warzywa, chleb lub orzechy byłyby dobrym wyborem. Proszę wysłać jedzenie gotowe do podziału. Pomóż nam skonfigurować, służyć i / lub posprzątać, jeśli jesteś w stanie. Weźcie kamery. Uczniowie będą ubrani w kostiumy, które zrobiliśmy w szkole .

historia Pierwszego Święta Dziękczynienia jako procesu Folklorystycznego jest tradycyjna, ponieważ wykazuje “ciągłości i konsystencje w czasie i przestrzeni” (Georges and Jones 1995:1). Ponad ćwierć wieku temu sam poznałem historię Pierwszego Święta Dziękczynienia w Szkole Podstawowej w Dakocie Południowej. Ja też uczyłem się tego w strojach pielgrzyma i Indianina, ręcznie kształtowanych indykach i inscenizacjach teatralnych. Według historyczki Elizabeth Pleck, nauczyciele szkolni zaczęli nauczać tego mitu – z jego kostiumowymi rekonstrukcjami-w epoce Postępowej Ameryki (1890-1920), jako “ćwiczenia władzy kulturowej, zapewniając dzieciom dominujący zestaw symboli”, w nadziei na asymilację fal imigrantów, które zagrażały białej Ameryce. Dzieci w wieku szkolnym były postrzegane w tym świetle “jako kanały kulturalne, przynoszące do domu idee dotyczące świętowania, historii narodowej i symboli kulturowych poznanych w szkole” (Pleck 1999:779-80). Mit o pierwszym dziękczynieniu-zasadniczo niezmieniony od jego pierwotnej formy – jest nadal nauczany jako historia w szkołach publicznych, pomimo przeważającej liczby dowodów przeciwnych (Siskind 2002:48). Chociaż” ideologia stabilności ” otacza święto, w rzeczywistości rytuały związane z dziękczynieniem były aktywnie negocjowane w czasie (Wallendorf i Arnould 1991:23). Jaki obowiązek ma dziś folklorysta-uzbrojony w prawdę o wynalezieniu mitu Dziękczynienia-odpowiedzieć na tego rodzaju sytuację?

profesjonalny kodeks etyczny Amerykańskiego Towarzystwa Folklorystycznego stwierdza: “ponieważ folklorystowie badają problemy i procesy, które wpływają na ogólny dobrobyt człowieka, stają w obliczu niezwykłych zawiłości i dylematów etycznych. Do głównych obowiązków folklorystów należy uprzedzenie ich i zaplanowanie ich rozwiązania w taki sposób, aby jak najmniej szkodzić osobom, z którymi pracują i ich społeczności naukowej” (“AFS Statement on Ethics” 1988). Ten kodeks, oczywiście, jest otwarty na pewną interpretację i został wyraźnie napisany z myślą o informatorach etnograficznych, a nie o szkole mojego syna. Jako folklorysta jestem związany tym Kodeksem Etycznym, ale czy nadal dotyczy mnie jako zatroskanego rodzica? Z pewnością inni folklorści już wcześniej zmagali się z taką sytuacją. Zdeterminowany, aby zrobić “właściwą rzecz”, wskoczyłem do działania. Zakładając, że istniejący program nauczania był wynikiem braku dokładnych informacji, zebrałem relacje historyczne, wraz z odpowiednimi dla wieku planami lekcji, które przedstawiają dokładne dowody historyczne, a także alternatywne punkty widzenia (patrz Larson 1979 i 1986; Ramsey 1979; Seale, Slapin, and Silverman 1998). Założyłem, że gdybym tylko dostarczył jasną dokumentację, wraz z szeregiem łatwych alternatyw szanujących różne perspektywy, nauczyciele z pewnością chcieliby—lub czuliby się zmuszeni-zmienić sposób, w jaki podchodzą do wakacji.

spotkałem się najpierw z nauczycielem mojego syna, a później z dyrektorem, przedstawiając moje obawy i oferując przykłady alternatywnego programu nauczania, który zebrałem. Dyrektor uśmiechnął się grzecznie i skinął głową, aż skończyłem moją namiętną prośbę. Następnie powiedziała coś niejasnego i niezobowiązującego o nauczycielach ” doceniających swoje tradycje “i wybierających” najlepsze zajęcia edukacyjne ” dla naszych uczniów. Ze łzami wylewającymi się w moich oczach, błagałem ją: “przynajmniej nie każ dzieciom przebierać się za pielgrzymów i Hindusów. To takie obraźliwe.”Kontynuując uśmiech, dyrektor delikatnie wyprowadziła mnie ze swojego biura. Kilka dni później otrzymaĹ ’em list od nauczyciela mojego syna, przyklejony do folderu programu nauczania, ktĂłry do mnie wrĂłciĹ’. W liście wyjaśniono, że nauczyciele jednostki A przeanalizowali sytuację i chcieli być wrażliwi na moje obawy. Pokazali mi listę zaplanowanych działań i zaproponowali usunięcie mojego syna z wszelkich działań, które sprawiały, że czułem się nieswojo. 3 wyciągnięcie mojego syna z klasy nie było jednak celem. Nie starałem się chronić syna; chciałem zmiany paradygmatu, aby żaden z tych studentów nie był uczony rasistowskiego mitu jako prawdziwej historii. W moim zapale do szerzenia prawdy natknąłem się jednak na siłę tradycji, która w tym przypadku działa jak ceglany mur. Następnego dnia mój syn wyszedł z autobusu w “indyjskiej kamizelce” – brązowej papierowej torbie rozdartej na frędzle i ozdobionej markerami. Kiedy zapytałem, wsadził Piórko we włosy i powiedział (głosem, który miał przekazać intelektualną niższość): “jestem-a-na-tive-a-mer-I-can.”Było to rozwinięcie roli, jaką odegrał wcześniej, gdy jego Klasa wykonała kostiumy, aby odtworzyć pierwszy mit Dziękczynienia.

czy jest jakieś wyjście z tego bagna dla ludzi zaniepokojonych postkolonialną etyką Dziękczynienia i reprezentacją amerykańskich Indian? Jeden rozdział mojej dysertacji zajmuje się tym pytaniem, biorąc pod uwagę studia przypadków, w których ludzie kwestionują ideologię Dziękczynienia (Roth 2010). Ten esej odnosi się do jednego z tych studiów przypadku – dzielnych, jeśli naiwnych i nieskutecznych, wysiłków folklorysty/rodzica, aby stworzyć szczeliny w dominującej ideologii Dziękczynienia.

powiedziałem niewiele następnego listopada, poza narzekaniem do przyjaciół i kolegów, którzy byli przyzwyczajeni do moich diatryb, a zamiast tego wlałem się w moje badania dysertacyjne, myśląc, że uratuję świat później. Zbyt pochopnie założyłem, że mój wysiłek rzeczniczy był kompletną stratą czasu. Ku mojemu zdziwieniu dokonano kilku małych, ale znaczących zmian w notatce dziękczynnej.

Będziemy obchodzić Święto Dziękczynienia z ucztą po południu we wtorek, 21 listopada. prosimy, aby uczniowie przynieśli zdrową przekąskę do podzielenia się. Szczególnie mile widziane są przekąski takie jak: pokrojone owoce lub warzywa, popcorn, rodzynki, chleb kukurydziany czy ser. Będziemy potrzebować wolontariuszy, którzy pomogą nam założyć, służyć i sprzątać. Zaczynamy o 1:00 i planujemy rozpocząć ucztę o 1: 15. Jeśli jesteś w stanie zgłosić się na ochotnika, wyślij notatkę do nauczyciela wychowawczego swojego dziecka.

na pierwszy rzut oka notki wyglądają mniej więcej tak samo, ale po bliższym przyjrzeniu się widzę kilka zmian, o których warto wspomnieć. Po pierwsze, słowa “First Thanksgiving” zostały usunięte z notki z 2005 roku, wraz z wszelkimi odniesieniami do kostiumów lub kamer, pozostawiając mnie w zastanawianiu się, czy moja (być może niezręczna) interwencja mogła skłonić wersję z 2006 roku. Chciałem wierzyć, że być może sygnalizuje to zmianę, choć niewielką, w dyskursie otaczającym Święto Dziękczynienia. Po drugie, uroczystość przeszła od bycia otwartym dla wszystkich rodziców do wymagającego notatki do wolontariatu. Czy to tylko rodzicielska paranoja, czy może to miało na celu powstrzymanie mieszającego się folklorysty? Kiedy zgłosiłem się na ochotnika w tym roku (po złożeniu niezbędnej notatki), byłem zniechęcony, aby stwierdzić, że jedyną oczywistą zmianą była w rzeczywistości notatka; reszta uroczystości była niezmieniona. Gdy dzieci weszły do audytorium, ubrane w stroje pielgrzymów i Indian, nauczyciele i rodzice tryskali jak słodko wyglądają. Choć bolesne było oglądanie mojego syna przebranego za indyjską torbę ze spożywczakiem dwa lata z rzędu, muszę przyznać, że jako rodzic oglądający wydarzenie, było to również słodkie. Trudno było się nie uśmiechać i rzeczywiście wszyscy inni rodzice uśmiechali się i robili zdjęcia. Jest to przykład tego, jak kolonializm i rasizm mogą nosić niewinną twarz i ukrywać smutną i brzydką prawdę. Daleki od uhonorowania amerykańskich Indian, działania te dodają zniewagi obrażaniu przez zachęcanie dzieci do” zabawy w Indian ” w celu uczczenia kolonizacji Ameryk (patrz Dorris 1978; Ramsey 1979; Loewen 1991; Harvey et al. 1995; Reese 2006).

ukryty pod okleiną papierowych kostiumów mit Pierwszego Święta Dziękczynienia utrwala fałsz i egoistyczną wersję amerykańskiej historii. Z kilkoma godnymi uwagi wyjątkami, główne media, wraz z rządem i przedsiębiorstwami, uporczywie prezentują korzyści z Dziękczynienia z punktu widzenia europejskich osadników/najeźdźców. Od 1970, aktywiści szukali zmiany paradygmatu, gdy zbliża się Święto, mając nadzieję zakwestionować popularne nieporozumienia (patrz Dorris 1979; Seale et al. 1998; Villaneuva 2004).4 chociaż dowody historyczne w rzeczywistości nie potwierdzają dobrego przekazu życzliwości i dzielenia się, który jest nieodłączny w micie pierwszego Dziękczynienia, nie poczyniono wystarczających postępów, aby poszerzyć świadomość społeczną i historyczną dokładność. Wiele szkół nie uznaje etyki Dziękczynienia, woląc zamiast tego trzymać się mitu o pierwszym dziękczynieniu, który jest wygodnie utrwalany od ponad 150 lat. Wyjątki, które próbują krytykować ideologię dziękczynną, są często scharakteryzowane przez mainstream jako radykalne.

chociaż nie mam dostępu do ogólnokrajowych programów szkolnych, z tego, co mogę powiedzieć, wydaje się, że obecnie w użyciu jest szereg programów Dziękczynienia-od lekko nieszkodliwych po budzące sprzeciw. Na przykład Janet Siskind pisze o dwóch szkołach w New Jersey. Jednym z nich była szkoła parafialna, w której nauczyciel badał potrawy rzekomo spożywane w tzw. “pierwszym Święcie Dziękczynienia” i uczył takich słów pisowni jak: indyk, słodkie ziemniaki, Kabaczek, placek dyniowy. Nauczała o Indianach pomagających pielgrzymom i uznawała ” późniejsze bitwy za spowodowane oporem Indian wobec zagarnięcia ich ziem.”Sama szkoła była udekorowana indykami, z których każde pióro nosiło modlitwę.”Druga szkoła nie była udekorowana indykami. Zamiast tego, ” nauczyciel grał muzykę Indian amerykańskich i wiedział wiele o grupach Wschodnich. W improwizowanym zgromadzeniu pokazała slajdy z żywymi rdzennymi Amerykanami i poprosiła dzieci, aby pamiętały o swoich “indiańskich przodkach “” (Siskind 1992 : 57; zob. także Reese 2006).

jeśli historia wczesnych Dziękczynienia jest nadal nauczana w szkołach, to powinna być nauczana z więcej niż jednej perspektywy, a bolesne prawdy, które historycy wysunęli na pierwszy plan o relacjach między Wampanoag i pielgrzymami, którzy są nękani nieufnością i zdradą, powinny być szczerze powiedziane. Przed przybyciem Europejczyków w XVII wieku na ziemiach na północ od Meksyku żyło około 10 milionów Indian amerykańskich. Jeśli na uwagę zasługuje mała grupa pielgrzymów, która podczas pierwszej zimy straciła jedną trzecią swoich członków (57 na 102 osoby), jak zdają się wierzyć autorzy wielu podręczników historii, co z dziewięcioma milionami Indian amerykańskich, którzy zmarli od zarazy przyniesionej przez Europejczyków? Uczniowie mogą zostać poproszeni o rozważenie punktu widzenia dziewięciu milionów, dla których mit Dziękczynienia prawdopodobnie ma żałobne skojarzenia. Jedna ze szkół podstawowych w Columbii w stanie Missouri przyjęła takie podejście. Po przeczytaniu książki Howarda Zinna a People ‘ s History of the United States (1980), Eryca Neville (absolwentka University of Missouri w tym czasie) i jej siostra Jonette Ford (Nauczycielka piątej klasy w West Boulevard Elementary school) postanowili zrobić coś drastycznie innego. Neville badał ogólne wymagania edukacyjne i zastanawia się: “z całym szacunkiem oświadczam, że nie uczono ich historii. Uczą się propagandy. I jest wzmocniona na poziomie szkolnictwa wyższego” (Neville 2010). Mając nadzieję rzucić wyzwanie temu stronniczemu spojrzeniu na historię, siostry połączyły siły. Neville ‘ s college-level social studies methods class rozpoczął współpracę z piątą klasą Studiów Społecznych Forda w celu kuratorowania wystawy “American History Through Indian Eyes” w 2005 roku. Piątoklasiści studiowali historię Praw Obywatelskich, a studenci spędzali połowę czasu pomagając piątoklasistom w ich projektach badawczych. Jedna z części wystawy dotyczyła mitu o pierwszym dziękczynieniu. Współpraca była tak udana, że obaj nauczyciele nadal korzystali z tego modelu muzealnego w klasie. Zarówno studenci, jak i piątoklasiści zgłaszali uczucie zdrady po zapoznaniu się z historią, na którą nigdy wcześniej nie byli narażeni. Te eksponaty West Boulevard Elementary starały się wywołać dysonans poznawczy, na przykład poprzez dołączenie plakatu poszukiwanego Krzysztofa Kolumba, który nazwał go złodziejem i gwałcicielem. 5 koniec wystawy został nazwany:” wciąż tu jesteśmy”, przeciwdziałając stereotypowi znikającego Indianina. Wystawa zebrała wiele pozytywnego rozgłosu i była dobrze uczęszczana przez uczniów, nauczycieli, rodziców i członków społeczności. Chociaż podobne eksponaty miały miejsce w tej szkole od tego czasu, takie podejście do programu nauczania nie wydaje się rozprzestrzeniać się na inne szkoły w systemie szkół publicznych Columbia.

Jak pokazują te różne przykłady, programy szkolne mają moc intensyfikacji ideologii kolonialnej lub poszerzenia świadomości dzieci na temat złożoności historii i różnorodności ludzkiego doświadczenia. Chociaż alternatywne programy nauczania są łatwo dostępne, a szkoły mogą stanowić antidotum na trującą naturę mitu Dziękczynienia, instytucje takie jak szkoły są systemami homeostatycznymi. Zmiany paradygmatu, zwłaszcza te wpływające na ukochane tradycje, nie występują bez znacznego oporu, a reakcja na próby podważenia tradycji programowych może być intensywna. Jeden z rodziców, Michelle Raheja, nauczył się tego na własnej skórze. Jej sytuacja pokazuje, jaka jest stawka negocjacji nad reprezentacją i konsekwencje kwestionowania ukochanej tradycji. Jesienią 2008 roku Raheja wysłała prywatną wiadomość e-mail do przedszkolanki swojej córki w Condit Elementary School w Claremont w Kalifornii, wyrażając zaniepokojenie czterdziestoletnią nie ciągłą tradycją z sąsiednią szkołą Mountain View, w której dzieci przebierają się na zmianę za pielgrzymów i Hindusów, spotykając się w połowie drogi na Święto Dziękczynienia. – To poniżające-napisał Raheja (którego matką jest Seneka). “Jestem pewien, że możesz docenić niestosowność proszenia dzieci o przebieranie się za niewolników (i życzliwych niewolników) lub Żydów (i przyjaznych nazistów) lub członków jakiejkolwiek innej mniejszości rasowej, która walczyła w historii naszego narodu” (cytat w Mehta 2008). Sprawa trafiła do rady szkoły Claremont, która zdecydowała się kontynuować ucztę, ale zakazała strojów z szacunku dla dziedzictwa rdzennych Amerykanów. Niewielu spodziewało się odwrotu od innych rodziców.

wielu rodziców zignorowało radę szkoły, wysyłając swoje dzieci do szkoły w kostiumach jako formę protestu. – Myślę, że to śmieszne-skarżyła się Kimberly Rogers, Pro-kostiumowy rodzic. “To wieloletnia tradycja i dzieci naprawdę ją lubią, więc idziemy za burtę” (cytat z McMillan 2008). Władze szkoły nie usunęły przebranych dzieci. Ponadto rodzice po obu stronach protestowali poza Condit Elementary, z Pro-kostiumowymi rodzicami oskarżającymi szkołę o kapitulację poprawności politycznej, a ANTY-kostiumowymi rodzicami oskarżającymi szkołę o utrwalanie stereotypów. Podczas uczty jeden z rodziców przebrał się za Indianina i” zatańczył taniec wojenny ” wokół córki Raheja, mówiąc dziewczynie, aby “poszła do piekła” (Woods II 2008; zobacz także Raheja 2011).

“obraźliwe jest to, że istnieją szkodliwe stereotypy, które reprezentują szkodliwe dziedzictwo historii, które zostało odrzucone rdzennym mieszkańcom tego kraju. Prawdziwa historia Święta Dziękczynienia to jedna z masakr ” – powiedział Klee Benally, który sprzeciwia się kostiumom (cytat z McMillan 2008). “Nie mówię, że koniecznie zgadzam się ze wszystkim, co się stało, było słuszne. Jest wiele rzeczy, które się wydarzyły-powiedział jeden z pro-kostiumowych rodziców. “Ale kiedy te tradycje są szkodliwe dla Wspólnoty, po co je kontynuować?”Benally odpowiedział. “Nie rozumiem, dlaczego wspólne spożywanie posiłku jest szkodliwe. To dlatego Ameryka jest wielka, że wszyscy możemy się spotkać, różne kultury, różne grupy etniczne, spotykamy się i wspólnie jemy”, powiedziała Kathy Brands, Pro-kostiumowy rodzic (cytowany w McMillan 2008).

zdenerwowany rosnącym napięciem, urzędnicy szkoły wezwali policję, aby monitorowali sytuację. Raheja otrzymał setki e-maili i telefonów, wiele wspierających, ale wiele innych wypełnionych nienawistnymi epitetami i rasistowskimi drwinami: “od troski o poprawność polityczną do wołania mnie (epitet). Nie znają imienia mojej córki, ale mówią nienawistne i obrzydliwe rzeczy o mojej córce ” (cytat w Schmidt 2008). Jeden z rozmówców miał nadzieję, że córka Raheja zostanie pobita w szkole, podczas gdy “kolejne celebrowane ludobójstwo rdzennych Amerykanów” (Mehta 2008). W blogosferze dyskurs przybrał jeszcze ostrzejszy, bardziej mściwy i rasistowski ton (patrz Raheja 2010: 221-32).6

co zrozumiałe, wielu wychowawców jest powściągliwych, aby uczyć całą prawdę bardzo małym dzieciom. Kolonizacja Ameryk nie była szlachetną sprawą i, co prawda, konfrontacja z mitem pierwszego Dziękczynienia przybiera blask czczonego Święta Narodowego. Na szczęście jednym z łatwych sposobów na pozbycie się kolonialnego skażenia jest całkowite odsunięcie programu nauczania od “pielgrzymów i Indian”. Jeśli nauczyciele chcą, aby program wakacyjny przekazywał dobre samopoczucie o przyjaźni i dzieleniu się, powinni unikać łączenia pielgrzymów i Hindusów z wakacjami. Zamiast tego programy nauczania mogłyby być rozwijane wokół wartości i tradycji obchodzonych na całym świecie, takich jak rolnictwo, zbiory, Wspólnota rodzinna i wdzięczność. Dla mnie, jako uczonego foodways, niektóre z najbardziej oczywistych alternatyw dla pierwszego mitu Dziękczynienia leżą w zajęciach foodways, które mogą wprowadzić dzieci w Pytania i doświadczenia, które czynią motyw pielgrzymów i Indian nieistotnym. Niektóre przykłady obejmują:

• papierowy talerz posiłek. Uczniowie opisują menu typowego posiłku Dziękczynienia swojej rodziny (lub innego tradycyjnego posiłku rodzinnego, jeśli nie obchodzą Święta), kolorując posiłek na papierowym talerzu, a następnie pisząc i rozmawiając o nim.
• Pług do talerza, pole do widelca. Uczniowie uczą się o systemach żywnościowych, śledząc drogę pokonywaną przez każdy element żywności na ich stołach. Starsi uczniowie mogli oglądać takie filmy dokumentalne jak Harvest of Shame (1960), Food, Inc. (2009) i Fresh (2009), aby pobudzić dyskusje na temat problemów stojących przed różnymi systemami żywnościowymi i możliwych rozwiązań tych problemów.
• Auto-Etnografie. Uczniowie prowadzą badania etnograficzne posiłku Dziękczynienia, biorąc szczegółowe notatki na temat nabycia żywności, przygotowanie żywności, czynności przed posiłkiem, historie rodzinne, jak również rzeczywisty posiłek, deser, i po posiłku działalności. Przeglądając te notatki, uczniowie zaczynają doceniać rolę, jaką rytuał odgrywa w ich własnym życiu. Starsi uczniowie mogli wykorzystać posiłek własnej rodziny do zbadania dynamiki płci, podziału pracy i rytuałów żywieniowych. Dzieląc się swoimi relacjami z innymi, uczniowie są narażeni na różnorodność tradycji zawartych w tym święcie.

“Ochrona dzieci przed rasizmem”, mówi Michael Dorris, “jest tak samo ważna, jak zapewnienie, że nie będą bawić się gniazdkami elektrycznymi. Trucizna jest trucizną, a zakorzenione opresyjne postawy kulturowe są co najmniej tak samo trudne do odtrutki, raz wszczepione, jak wchłonięte płyny czyszczące”(1991:78). Przede wszystkim dodaje, że “żadna informacja o rdzennych mieszkańcach nie jest bardziej korzystna niż powtórzenie tych samych starych stereotypów, szczególnie we wczesnych klasach” (1991:78). Zamiast powielać stereotypowe obrazy “pielgrzymów” i “Indian”, potrzebujemy alternatywnych programów nauczania. “Antidotum na dobre samopoczucie historii nie jest historią złego samopoczucia”, przypomina James Loewen, “ale uczciwą i włączającą historię” (1991:82). Ponieważ mainstreamowa prezentacja święta jest tak wyjątkowo tendencyjna w stosunku do kolonizatora,” szczególnie ważne jest, aby szkoły podkreślały inne perspektywy ” (Ramsey 1979:54). Jako rodzic i folklorysta czuję osobisty obowiązek konfrontacji z przekazem negatywnych stereotypów poprzez narrację i rytuał. W przypadku szkolnego programu nauczania, który nieświadomie Promuje fałsz, etnocentryzm i negatywne stereotypy, folklorysta ma etyczny obowiązek wykorzystać swoje znaczne umiejętności, oferując informacje, które mogą przeciwdziałać Eurocentrycznej wersji historii, której uczą się nasze dzieci. Nawet skromne próby poparcia mogą mieć efekt falowania. Jako folklorysta możemy dostarczyć antidotum poprzez program nauczania, który poszerza świadomość dzieci na temat złożoności historii i różnorodności ludzkiego doświadczenia.

cytowane Referencje

• oświadczenie AFS w sprawie Etyki: Zasady Odpowiedzialności Zawodowej. 1988. AFSNews, New Series17 (1). http://www.afsnet.org/?page=Ethics
• Appelbaum, Diana Karter. 1984. Thanksgiving: An American Holiday, An American History.
• New York: Facts on File Publications.
• Dorris, Michael. 1978. Dlaczego nie jestem wdzięczny za Święto Dziękczynienia. W Przemyśleniu Kolumba: Następne 500 lat, ed. Bill Bigelow i Bob Peterson. Milwaukee: Przemyślenia Szkół.
• Georges, Robert A. i Michael Owen Jones. 1995. Folklorystyka: Wprowadzenie. Bloomington: University of Indiana Press.
• Harvey, Karen D., Lisa D. Harjo i Lynda Welborn. 1995. Nauka o wakacjach. In How to Teach about American Indians, ed. Karen D. Harvey, Lisa D. Harjo i Lynda Welborn. Westport, Conn: Greenwood Press.
• James, Wampsutta (Frank B). 1970. Święto Dziękczynienia: narodowy dzień żałoby. http://www.nativevillage.org/Inspiration-/Thanksgiving%20The%20National%20Day%20of%20Mourning.htm, dostęp 3/25/12
• 1979. Jest wiele świątecznych historii do opowiedzenia. In Rethinking Columbus: The Next 500 Years, ed. Bill Bigelow i Bob Peterson. Milwaukee: Przemyślenia Szkół.
• —. 1986. Wstęp. W nauczaniu o dziękczynieniu, ed. John Burrows. The Fourth World Documentation Project, http://www.202tech.com/thanks/temp.html, accessed 8/5/05.
• Loewen, James. 1991. Plagi i pielgrzymi: prawda o pierwszym dziękczynieniu. In Rethinking Columbus: The Next 500 Years, ed. Bill Bigelow i Bob Peterson. Milwaukee: Przemyślenia Szkół.
• 2008. Stroje dziękczynne Zakazane w szkole. ABS Local News 11/25/08, http://abclocal.go.com/kabc/story?section=news/local/los_angeles&id=6525441, accessed 12/1/08.
• Mehta, Seema. 2008. Obraźliwy stereotyp, czy nieszkodliwe Święto? Okręg zgadza się zrzucić kostiumy z przedszkolnego Święta Dziękczynienia. Niektórzy rodzice twierdzą, że poprawność polityczna poszła na marne. Los Angeles Times, Listopad 25. http://articles.latimes.com/2008/nov/25/local/me-thanksgiving25, dostęp 24.06.2009 r.
• Neville, Eryca. 2010. Komunikacja osobista. Październik 27.
• Pleck, Elizabeth H. 1999. The Making of the Domestic Occasion: the History of Thanksgiving in the United States. 32(4): 773-89.
• Ramsey, Patricia. 1979. Poza “dziesięciu małych Indian” i “indyków” alternatywne podejście do dziękczynienia. Dzieci 34(6): 28-32,49-52.
• Rajeha, Michelle H. 2010. Epilog. In Reservation Reelism: Redfacing, Visual suwerenności, and Representations of Native Americans in Film, S. 221-40. Lincoln: University of Nebraska Press.
• 2006. Te plany lekcji Dziękczynienia, http://americanindiansinchildrensliterature.blogspot.com/2006_11_21_../archive.html, dostępne 7/10/10.
• Roth, LuAnne K. 2010. Talking Turkey: Visual Media and the Unraveling of Thanksgiving. Rozprawa Doktorska. University of Missouri.
• Schmidt, Rob. 2008. Gra Indian na Święto Dziękczynienia: Claremont rodzice starć o przedszkola Dziękczynienia kostiumy. http://newspaperrock.bluecorncomics.com/2008/11/playing-indian-for-thanksgiving.html
• Seale, Doris (Santee / Cree), Bevery Slapin, and Carolyn Silverman (Cherokee), eds. 1998. Święto Dziękczynienia: Rodzima Perspektywa. Berkely: Oyate.
• Silvey, Janese. 2010. Amerykanie trzymają się świątecznych mitów. Columbia Daily Tribune, Listopad 23. http://www.columbiatribune.com/news/2010/nov/24/americans-hang-on-to-thanksgiving-myths/
• Siskind, Janet. 2002. The Invention of Thanksgiving: a Ritual of American Nationality. In Food in the USA: a Reader, ed. Carole M. Counihan, S. 41-58. New York: Routledge.
• Smith, Andrew F. 2006. The Turkey: An American Story. Chicago: University of Illinois Press.
• zasoby dla nauczycieli i studentów dla perspektyw Indian amerykańskich w Święto Dziękczynienia. Muzeum Narodowe Indian. http://www.americanindian.si.edu/subpage.cfm?subpage=education&second=thanksgiving, dostęp 12.04.2009.
• Villanueva, Ricardo. 2004. Dzień żałoby / Pilgrim Progress w Plymouth, USA. In Theatre and Empowerment: Community Drama on the World Stage, ed. Richard Boon and Jane Plastow, S. 155-87. Cambridge, UK: Cambridge University Press.
• Wallendorf, Melanie, and Eric J. Arnould. 1991. “We Gather Together”: Konsumpcyjne Rytuały Dziękczynienia. 18(1): 13-31.
• Wampanoag życie po 1620, http://www.bostonkids.org/educators/wampanoag/html/w-after.htm, dostęp 7/10/10.
• pozostaniemy: po Mayflower. 2009. Dirs. Chris Eyre i Rick Burns. Seria PBS. (http://www.pbs.org/wgbh/amex/weshallremain/the_films/episode_1_trailer).
• Woods II, Wes. 2008. Kobieta zaskoczona e-mailem. http://www.sbsun.com/news/ci_11091249
• Zinn, Howard. 1980. A People ‘ s History of the United States: 1492 to the Present. New York: Perennial Classics.

uwagi

• 1. Poza dyskusją o przyczynach, dla których określam historię na pierwsze Święto Dziękczynienia jako mit, a nie np. jako legendę czy faktyczną historię, jest tematem innego artykułu. Zainteresowane strony mogą odwoływać się do źródeł, które odnoszą się do historii (np. Loewen 1991; Siskind 2002; Pleck 1999; Roth 2010).
• 2. Ten esej jest fragmentem konkluzji mojej dysertacji, Talking Turkey: Visual Media and the Unraveling of Thanksgiving, który odnosi się do trzech studiów przypadków, w których jednostki próbują zakwestionować reprezentacje głównej narracji i panującej ideologii Dziękczynienia (Roth 2010).
• 3. Inne rzeczy, których uczyli się tego dnia, obejmowały mniej kontrowersyjne tematy, takie jak podróż Mayflowera, plemiona rdzennych Amerykanów w Missouri, polowanie i zbiory oraz gra rdzennych Amerykanów.
• 4. Na przykład w 1970 r., z okazji 350. rocznicy lądowania Pielgrzyma/inwazji na ziemię Wampanoag, przemówienie Wampsutta (Frank B.) James został stłumiony przez Commonwealth of Massachusetts. W odpowiedzi zwolennicy zorganizowali pierwszy dzień żałoby (Patrz James 1970; Villanueva 2004).
• 5. Część, która otrzymała jedne z najsilniejszych zwrotów była wystawa, która krytykowała indyjskie stereotypy, w tym popularne książki dla dzieci Little House on the Prairie (Wilder 1932-1943) i The Indian in the Cupboard (Banks 1980), które są częścią programu nauczania czwartej klasy w Columbia Public Schools. “Ktoś ukradł materiały z wystawy, bo nie chciał, żeby ich uczono!”Neville mówi.
• oprócz antyindyjskiej retoryki osadzonej w niektórych z tych komentarzy, Raheja był najbardziej zaskoczony faktem, że e-mail, który napisała do nauczyciela córki, został rozesłany bez jej zgody do innych rodziców i mediów, wraz z jej imieniem: “to, co robi, skutecznie ucisza każdego rodzica w przyszłości, który ma uzasadnione obawy dotyczące szkoły, ponieważ kto chciałby być celem takiej nienawiści wobec czegoś, co było tak małe?”mówi, dodając, że sprawa” mogła być łatwo załatwiona w granicach szkoły ” (cytat z Mehta 2008). Doświadczenie Raheja przypomina o sile tradycji i jej zdolności do tłumienia jej wyzwań. Patrzyłem nerwowo, jak podobnie witriolic komentarze walcowane w odpowiedzi na pierwszą stronę historii, “Amerykanie Hang on to Thanksgiving Myths,” pojawił się w Columbia Tribune w Dniu Dziękczynienia (patrz Silvey 2010).