Niekonsekwentny Inkrementalizm-Marios CamhisMarios Camhis

w języku greckim odpowiednikiem wyrażenia byłoby “Εική και ως έτυχε”. Słowo “εική” jest przysłówkiem ze starożytnej Grecji oznaczającym “bez planu lub celu, bez celu przypadkowo, dla przyjemności”.

zachowałem te przypadkowe szkice. Inspirowały one niektóre obrazy prezentowane na tej wystawie.

” nierozwiązany inkrementalizm “to” logiczny “wymiar, który towarzyszy”przypadkowemu”.

w 1963 D. Braybrook i C. E. Lindblom w swojej książce “a Strategy of Decision” opracował teorię planowania/podejmowania decyzji, którą nazwali “disjointed incrementalism”. Teoria ta została przedstawiona jako alternatywa dla “racjonalnego kompleksowego planowania”, podejścia, które wymaga sformułowania globalnego planu końcowego.

Inkrementalizm to metoda pracy polegająca na dodawaniu do projektu wielu małych zmian przyrostowych zamiast kilku, szeroko zaplanowanych, dużych skoków. Decydenci polityczni w tym trybie szukają analiz, które mogą stanowić wsparcie dla decyzji, które są już w połowie podjęte. Każdy nowy materiał dowodowy, który pasuje i który zostanie zaprezentowany w odpowiednim momencie, ma spore szanse na wykorzystanie.

rysunek może zaczynać się od linii. Z tej pierwszej linii postępuje się krok po kroku – linia po linii – zawsze zgodnie z poprzednią, w sposób przypadkowy lub sensowny. Kiedy anomalia jest przedstawiona, to anomalna sekcja jest odrzucana. Proces ten kończy się, gdy Całość ma strukturę, która “stoi”.

ludzie pojawiają się tu i ówdzie, w tarasach bez parapetów i ślepych uliczek.

przypadkowe i racjonalne

Louisa Karapidaki, historyczka sztuki

ikonografia Mariosa Camhisa charakteryzuje się niezwykłą żywością i wyjątkowo szczegółowymi odniesieniami, które przyciągają wzrok widzów, zachęcając do drugiego czytania. Wszystko jest wyimaginowane, ale wszystko wydaje się doświadczone i znajome. W swoich skrupulatnych rysunkach artysta zwykle ma tendencję do wyrażania siebie poprzez pokazywanie czarno-białych mas, przypisując kolorowi decydującą, ale uzupełniającą rolę. Mnogość ikonograficznych fuzji tematycznych z mistrzowskimi gradacjami proporcji, od małej skali ludzkiej po monumentalne wymiary budynków, nadaje obrazom niezwykłą dynamikę. Ponadto jego prace charakteryzują się wyjątkowym efektem plastycznym dzięki wielokątnym krawędziom i szczelinom powstałym poprzez usunięcie całych części z powierzchni obrazu. Te pomysłowe interwencje wizualne nadają jego kompozycjom malarskim trójwymiarową Jakość o niskim i wysokim reliefie, z namacalnym poczuciem głębi, nadając całkowicie oryginalną estetykę jego indywidualnej tożsamości artystycznej.

trzy kluczowe słowa, które zasadniczo charakteryzują jego pracę, według samego artysty, to: “przypadkowe, racjonalne i ślepy zaułek”.

“losowy”, ponieważ jego skrypt wizualny sam się rozwija, pozwalając na instynktowne przekształcanie linii i diagramów w uporządkowane środowiska. Równoległe, prostopadłe i przecinające się linie, niejednorodne kształty geometryczne, krzywe pasy, różne objętości, diagramy trompe-l ‘ oeil i rozproszone drobinki naturalnych elementów, wszystko to łączy się w niezwykle opisowe architektoniczne narracje. Żadna kompozycja Marios Camhis nie jest z premedytacją ani oparta na szkicu; każda praca powstaje przypadkowo poprzez przypadkową improwizację na papierze, jak sugeruje również tytuł wystawy.

“racjonalny”, bo jego kompozycje rządzą się absolutną logiką. Wszystko na wyświetlaczu zostało połączone “losowo”jeszcze poprzez logiczne myślenie. Poza tym logika jest dobitnie obecna zarówno w strukturze jego kompozycji geometrycznych, jak i w narracyjnym przepływie jego dzieł. Nawet gdy maluje wolnostojący i całkowicie wolny, jego doświadczenie w architekturze, zagospodarowaniu przestrzennym i urbanistyce jest kluczowym czynnikiem w ostatecznej konfiguracji estetycznej jego prac. Każda grafika składa się z przedstawienia całych światów mieszkalnych. Obejmuje duże miasta z klastrami dróg i autostrad, rozległymi arkadami i mostami, podjazdami i zjazdami, drapaczami chmur i masywnymi kompleksami architektonicznymi, lasami i gajami, morzami i rzekami. Jednocześnie, w złożonej aranżacji mieszkalnej, artysta stara się uwzględnić ludzką obecność.

“ślepy zaułek” jest określany jako konceptualne odniesienie za pomocą ilustracji schematycznych miniaturowych postaci ludzkich pojawiających się jako Prey Zagubieni w złożoności klastrów budynków. Ludzie pojawiają się między ślepymi uliczkami budynków, czasami jako część szczegółowych kwalifikacyjnych odniesień ikonograficznych, a innym razem jako uzupełniające uwagi ikonograficzne. Również wrażenie ślepego zaułka przywołuje ogólna atmosfera prac, podkreślając izolację człowieka wśród monumentalnych wymiarów Urbanistyki o nieludzkiej skali.

kształtujący formę układ geometryczny w pracach Mariosa Camhisa i postrzegana Rozszerzona perspektywa dokonywana przez wyłupione elementy, które zasadniczo oddziałują z powierzchnią głębi, tworzą wieloskładnikowe środowisko i przekształcają jego obrazy w wizualne instalacje o niezwykłej sile narracyjnej. Istotną rolę w osiągnięciu tej wokalności odgrywają selektywne, radykalne użycie koloru, rozgraniczenia wszechobecnymi pasami biurokracji, żółte fasady, odcienie cementowej szarości i dyskurs z bluesem i zielenią natury. W ten sposób artysta tworzy ciągłą wizualną grę między tym, co znane i nieznane, co stanowi jedną z podstawowych cech stylu, w którym realizowane są jego tematy. Wśród labiryntów kompleksów sztucznego świata i aluzji do ludzkich działań artysta przedstawia także naturalne elementy, takie jak morze, niebo, rzeki i lasy. Te często transcendentalne, umiejętnie zaprojektowane alternatywy między krajobrazami naturalnymi i sztucznymi dają każdemu widzowi wiele bodźców wizualnych dla jego osobistej meteksy. Nie ma bowiem wątpliwości co do umiejętności reprezentacyjnych Mariosa Camhisa, ani co do obrazowej i komunikacyjnej mocy jego fascynujących, hiperrealistycznych mikrokosmosów o wielozmysłowej naturze.