Róg (instrument)
różnorodność w historii rogów obejmuje rogi palcowe, róg naturalny, rogi Rosyjskie, waltornię, róg Wiedeński, melofon, róg marszowy i tubę Wagnera.
fingerhole hornsedytuj
z czasów prehistorycznych używano zwierzęcych rogów przystosowanych jako instrumenty sygnalizacyjne. Archeolodzy odkryli krowie rogi z wywierconymi w boku otworami palcowymi (zapewniającymi pełniejszą skalę muzyczną) pochodzące z epoki żelaza. Ten rodzaj rustykalnego instrumentu występuje do dziś w całym Regionie Bałtyckim Europy, a także w niektórych częściach Afryki. W Skandynawii znany jest pod wieloma nazwami: björnhorn, bukkehorn, fingerhorn, lekhorn, låthorn, prillarhorn, soittotorvi, spelhorn, tjuthorn, tuthorn, vallhorn i wiele innych. W Estonii nazywa się sokusarv, a przez lud Bongo mangval. Opisy w języku francuskim znajdują się od XIII do XV wieku instrumentów zwanych coradoiz (=współczesny Francuski cor à doigts), które są prekursorami cornett.
cornett, który stał się jednym z najpopularniejszych instrumentów dętych okresu renesansu i wczesnego baroku, powstał z pomysłu fingerhole-horn. W swojej najczęściej spotykanej formie był to delikatnie zakrzywiony instrument, wyrzeźbiony w dwóch połówkach z drewna. Kawałki były następnie sklejane i owijane czarną skórą (stąd określenie “black cornett”), a także dodawany odpinany ustnik. Inny wariant, zwany “niemym cornettem”, został odwrócony z jednego kawałka drewna z ustnikiem stanowiącym integralną część instrumentu. Ponieważ używane rodzaje drewna były zwykle jasne w Kolorze, były one czasami określane jako “białe kornety”. Jednym z najwcześniejszych przedstawień cornett, pokazujących jego charakterystyczną ośmioboczną zewnątrz, jest rzeźba w katedrze w Lincoln z około 1260 roku, która przedstawia Anioła pozornie grającego dwa cornetti na raz. Najwcześniejsze użycie nazwy w języku angielskim znajduje się w Le Morte d ‘ Arthur z około 1400 roku, gdzie, jak w większości późniejszych źródeł, pisze się ją pojedynczym T:”cornet”. Pisownia z dwoma Ts jest nowoczesną konwencją, aby uniknąć pomyłki z XIX-wiecznym walcowym instrumentem dętym o tej nazwie, choć w starofrancuskim występuje pisownia cornette. Nazwa jest zdrobnieniem pochodzącym od łacińskiego cornu, “róg”.
w XVI wieku opracowano jeszcze większe wersje cornetta. Aby umieścić otwory palcowe w zasięgu ludzkiej ręki, owe instrumenty basowe wymagały aż tylu krzywizn, że otrzymały nazwę “serpent”. Pod koniec XVIII wieku podejmowano różne próby ulepszenia węża. Wersja pionowa, zbudowana na wzorze fagotu i wykonana czasem z drewna, czasem z metalu, czasem z połączenia tych dwóch, nazywana była ” rogiem basowym “lub”rosyjskim fagotem”. W XIX wieku całkowicie metalową wersję z większymi otworami tonalnymi zamkniętymi kluczem nazywano ophicleide (od greckiego ophis (ὄφις) “wąż” + kleis (κλείς) “klucz” = “kluczowany wąż”). Ophicleide pozostał w użyciu tylko do połowy XIX wieku, kiedy został przyćmiony przez superior valved brass instruments.
naturalny hornedytuj
Naturalne rogi obejmują wiele bezawaryjnych, bezkluczowych instrumentów, takich jak trąbki, posthorny i rogi myśliwskie o wielu różnych kształtach. Jeden z rodzajów rogu myśliwskiego, o stosunkowo długich rurkach wygiętych w pojedynczą obręcz (lub czasami podwójną obręcz), jest przodkiem współczesnych rogów orkiestrowych i bandowych. Począwszy od początku XVIII wieku gracz mógł zmieniać klucz, dodając krzywe, aby zmienić długość rurki. Jest to zasadniczo róg myśliwski, którego wysokość jest kontrolowana przez prędkość powietrza, otwór (otwór warg, przez który przechodzi powietrze) i użycie prawej ręki poruszającej się i wychodzącej z dzwonu. Dziś jest grany jako instrument z epoki. Naturalny róg może grać tylko z jednej serii harmonicznych na raz, ponieważ jest tylko jedna długość rurki dostępne dla gracza róg. Biegły gracz może rzeczywiście zmienić wysokość dźwięku, częściowo wyciszając dzwonek prawą ręką, umożliwiając graczowi dotarcie do nut, które nie są częścią naturalnej serii harmonicznej instrumentu—oczywiście ta technika wpływa również na jakość tonu.
Russian hornsedytuj
w 1751 roku książę Nariszkin, Mistrz polowania na cesarzową Elżbietę rosyjską, miał zestaw szesnastu starannie dostrojonych metalowych rogów wykonanych, aby zapewnić, że jego myśliwi będą brzmieć harmonijny akord D-dur, jednocześnie sygnalizując sobie nawzajem. Następnie wpadł na pomysł, aby zatrudnić Czeskiego waltornistę, J. A. Mareša, który służył na dworze cesarskim w Petersburgu, aby zorganizować te nowe rogi w zespół. Maresch wykonał drugi zestaw trzydziestu dwóch (a może trzydziestu siedmiu) rogów, z których każdy jest w stanie zagrać inny, pojedynczy dźwięk—drugą harmonikę instrumentu—ze skali C-dur obejmującej kilka oktaw. (Później wielkość pasma zwiększono do sześćdziesięciu rogów obejmujących pięć oktaw.) Instrumenty były prostymi lub lekko zakrzywionymi rogami wykonanymi z miedzi lub mosiądzu, miały szeroki stożkowy otwór i były grane z ustnikiem typu trąbki. Do regulacji strojenia użyto metalowej nasadki przymocowanej do końca dzwonu. Każdy mężczyzna w zespole był szkolony do grania swojej nuty po kolei, podobnie jak grupa dzwonników ręcznych wykonuje melodie, każdy z nich bije swoimi dzwonkami w określonym momencie. Ten horn band, faktycznie gigantyczny ludzki music-box tego rodzaju, wykonalny tylko w kulturze niewolniczej, zagrał swój pierwszy publiczny koncert w 1753 lub 1755 roku i zadebiutował oficjalnie na koncercie Grand Hunt w 1757 roku, tworząc modę, która rozprzestrzeniła się poza Rosją i trwała przez osiemdziesiąt lat. Przy odpowiednim przeszkoleniu taki zespół waltorniowy był w stanie grać stosunkowo złożoną muzykę w pełnej harmonii. Rosyjska szlachta rozwinęła smak zespołów rogowych, które były czasami sprzedawane jako ciało-wykonawcy wraz z rogami – ponieważ większość graczy była poddanymi. Niektóre zespoły koncertowały w Europie i na Wyspach Brytyjskich, grając aranżacje standardowego repertuaru koncertowego i rosyjskiej muzyki ludowej, a także oryginalne kompozycje. Mimo że byli chwaleni za swoje osiągnięcia, byli również krytykowani za “sprowadzanie człowieka do poziomu maszyny”. We wschodnich Niemczech zespoły robotnicze zmodyfikowały technikę tych rogów, dodając górną oktawę do nuty każdego instrumentu, a użycie ręcznego zatrzymywania dla mniejszych rogów, aby dodać jeden lub dwa dolne półtony.
niemiecki hornedytuj
Niemiecki róg jest najczęstszym rodzajem rogu orkiestrowego i jest zwykle znany po prostu jako “róg”. Podwójny róg W F / B♭ jest wersją najczęściej używaną przez profesjonalne zespoły i orkiestry. Muzyk grający na niemieckim rogu nazywany jest waltornistą (lub, rzadziej, waltornistą). Skok jest kontrolowany poprzez regulację naprężenia wargi w ustniku i działanie zaworów lewą ręką, które kierują powietrze do dodatkowych rurek. Niemieckie rogi posiadają zawory obrotowe sterowane dźwignią. Orientacja dzwonu do tyłu odnosi się do postrzeganej celowości stworzenia stonowanego dźwięku, w sytuacjach koncertowych, w przeciwieństwie do bardziej przenikliwej jakości trąbki.
Trzy zawory sterują przepływem powietrza w jednym rogu, który jest dostrojony do F lub rzadziej B♭. Bardziej powszechny “podwójny róg” występuje prawie wyłącznie w niemieckim projekcie, tylko rzadko w waltorni, a nigdy w waltorni Wiedeńskiej. Ma czwarty zawór, zwykle obsługiwany kciukiem, który kieruje powietrze do jednego zestawu rur dostrojonych do F lub innego dostrojonego do B♭. Chociaż po raz pierwszy opracowany przez brytyjską firmę Paxman, potrójne rogi z pięcioma zaworami są również niemieckiego typu horn, dostrojone w F, B♭ i descant E♭ lub F. Często spotykane są również dwójki desantowe, które zazwyczaj dostarczają odgałęzienia B♭ i alto-F. Ta konfiguracja zapewnia róg wysokiego zasięgu, unikając dodatkowej złożoności i wagi potrójnego.
róg francuskiedytuj
waltornia (w odróżnieniu od rogów niemieckich i wiedeńskich), jest również zwykle nazywana po prostu “waltornią” przez muzyków orkiestrowych. Otwór waltorni jest mały, między 10.8 i 11 mm, w porównaniu do 11,5 mm dla niemieckiego rogu, ale nie tak mały jak róg Wiedeński na 10,7 mm. Te wąsko otworowe Instrumenty francuskie są wyposażone w zawory tłokowe (zwane również zaworami Périneta, od ich wynalazcy), w przeciwieństwie do dzisiejszych bardziej zwykłych orkiestrowych (niemieckich) rogów, które mają zawory obrotowe. Muzyk, który gra na waltorni, podobnie jak gracze niemieckich i wiedeńskich rogów (mylnie nazywany również czasami waltorniami), nazywany jest waltornistą (lub rzadziej waltornistą).
Trzy zawory sterują przepływem powietrza w jednym rogu, który jest dostrojony do F lub rzadziej B♭. Chociaż istnieją podwójne rogi francuskie, są rzadkie.
kluczowym elementem gry na rogu jest ustnik. Przez większość czasu ustnik jest umieszczany dokładnie pośrodku warg, ale z powodu różnic w tworzeniu warg i zębów różnych graczy, niektórzy mają tendencję do gry z ustnikiem nieco poza środkiem. Chociaż dokładne umiejscowienie ustnika z boku na bok różni się w przypadku większości graczy na rogu, ustawienie ustnika w górę iw dół jest zwykle dwie trzecie na wardze górnej i jedną trzecią na wardze dolnej. Zwykle, aby zagrać wyższe nuty oktawowe, zwiększa się nacisk wywierany na usta z ustnika. Ale chociaż potrzebne jest pewne ciśnienie, nadmierne ciśnienie nie jest pożądane. Gra z nadmiernym naciskiem sprawia, że gra dźwiękiem klaksonu jest wymuszona i surowa, a także zmniejsza wytrzymałość gracza o około połowę.
Wiedeń hornEdit
Vienna horn to specjalny róg używany głównie w Wiedniu, w Austrii. Zamiast używać zaworów obrotowych lub tłokowych, używa zaworu Pumpenvalve (lub zaworu Wiedeńskiego), który jest podwójnym tłokiem pracującym wewnątrz prowadnic zaworu, Zwykle umieszczonym po przeciwnej stronie korpusu od lewej ręki gracza i obsługiwanym przez długi popychacz. W przeciwieństwie do współczesnego rogu, który stał się znacznie większy wewnętrznie (dla większego, szerszego i głośniejszego tonu) i znacznie cięższy (z dodatkiem zaworów i rurek w przypadku podwójnego rogu) róg Wiedeński bardzo dokładnie naśladuje rozmiar i wagę naturalnego rogu (chociaż Zawory dodają trochę wagi, są lżejsze niż zawory obrotowe), nawet przy użyciu oszustów z przodu rogu, między ustnikiem a instrumentem. Chociaż zamiast pełnej gamy klawiszy, gracze na rogu Wiedeńskim zwykle używają krzywizny F i patrzy się na nią z góry, aby użyć innych, chociaż przełączanie na krzywizny A lub B♭ w celu uzyskania wyższej muzyki zdarza się czasami. Rogi Wiedeńskie są często używane z ustnikami w kształcie lejka, podobnymi do tych stosowanych na naturalnym rogu, z bardzo małym (jeśli w ogóle) grzbietem i bardzo cienką obręczą. Róg Wiedeński wymaga bardzo specjalistycznej techniki i może być dość trudny do gry, nawet dla doświadczonych graczy nowoczesnych rogów. Róg Wiedeński ma cieplejszy, bardziej miękki dźwięk niż współczesny róg. Jego zawory pumpen ułatwiają ciągłe przejście między nutami (glissando); odwrotnie, bardziej precyzyjne działanie zaworów jest wymagane, aby uniknąć nut, które brzmią nie dostrojone.
Mellophoneedytuj
dwa instrumenty nazywane są melofonem. Pierwszy jest instrumentem w kształcie rogu, w tym, że jest utworzony w okręgu. Posiada Zawory tłokowe i jest odtwarzany prawą ręką na zaworach. Produkcja tego instrumentu gwałtownie spadła w połowie XX wieku, a ten melofon (lub melofonium) rzadko pojawia się dzisiaj.
drugi instrument jest używany w nowoczesnych orkiestrach dętych i orkiestrach marszowych, a dokładniej nazywany jest “mellophone marching” lub mellophone. Pochodna klaksonu F. ma kształt flugelhornu, z zaworami tłokowymi zagranymi prawą ręką i dzwonkiem skierowanym do przodu. Rogi te są ogólnie uważane za lepsze Instrumenty Marszowe niż zwykłe rogi, ponieważ ich pozycja jest bardziej stabilna na ustach, lepiej projektują i ważą mniej. Używany jest przede wszystkim jako środkowy głos korpusu bębna i trąbki. Chociaż są one zwykle odtwarzane z ustnikiem przypominającym kornet w kształcie litery V, ich zakres pokrywa się z wspólnym zakresem gry rogu. Ten przełącznik ustnika sprawia, że mellophone jest głośniejszy, mniej łagodny i bardziej zuchwały i genialny, dzięki czemu jest bardziej odpowiedni dla orkiestr marszowych.
ponieważ są one rozbite w F lub G, a ich zakres pokrywa się z rogu, melofony mogą być używane zamiast rogu w Ustawieniach dętych i orkiestr marszowych. Melofony są jednak czasami niepopularne u grających na rogu, ponieważ zmiana ustnika może być trudna i wymaga innego embouchure. Adaptery ustnika są dostępne tak, że ustnik klaksonu może zmieścić się w przewodowej rurze melofonu, ale nie rekompensuje to wielu różnic, do których gracz klaksonu musi się dostosować. Otwór jest na ogół Cylindryczny w przeciwieństwie do bardziej stożkowego rogu; tak więc “czucie” melofonu może być obce graczowi na rogu. Innym nieznanym aspektem mellophone jest to, że jest przeznaczony do gry z prawej ręki zamiast lewej (chociaż może być odtwarzany z lewej).
chociaż gracze na rogu mogą zostać poproszeni o grę na melofonie, jest mało prawdopodobne, aby instrument był kiedykolwiek zamierzony jako substytut rogu, głównie ze względu na opisane podstawowe różnice. Jako instrument kompromituje między zdolnością brzmienia jak róg, a jednocześnie jest używany jak trąbka lub flugelhorn, kompromis, który poświęca właściwości akustyczne dla ergonomii.
Róg Marszowyedit
róg marszowy jest bardzo podobny do melofonu w kształcie i wyglądzie, ale jest rozbił się w tonacji B♭ (tak samo jak strona B♭ regularnego podwójnego rogu). Jest również dostępny w F alto (jedna oktawa powyżej strony f regularnego podwójnego rogu). Róg marszowy jest również zwykle grany z ustnikiem rogu (w przeciwieństwie do mellophone, który potrzebuje adaptera, aby dopasować ustnik rogu). Instrumenty te są używane głównie w orkiestrach marszowych, tak że dźwięk pochodzi z dzwonka zwróconego do przodu, ponieważ rozpraszanie dźwięku z dzwonka zwróconego do tyłu staje się problemem w środowiskach otwartych. Wiele uniwersyteckich zespołów marszowych i drum corps używa jednak zamiast tego mellofonów, które w przypadku wielu orkiestr marszowych lepiej równoważą ton innych instrumentów dętych; dodatkowo, melofony wymagają mniej specjalnego szkolenia trębaczy, którzy znacznie przewyższają liczbę waltornistów.
Saxhornsedytuj
saxhorny to rodzina instrumentów dętych ze stożkowymi otworami. Składały się w ośmiu naprzemiennych rozmiarach w E-flat i B-flat, podobnie jak saksofony, zostały pierwotnie zaprojektowane do użytku wojskowego i zrewolucjonizowały wojskowe i dęte orkiestry w Europie i Ameryce. Opracowany w latach 1840 i 50, saxhorn został po raz pierwszy opatentowany w Paryżu w 1845 roku przez Adolphe Sax, chociaż ważność jego patentów została zakwestionowana przez konkurencyjnych producentów instrumentów za jego życia. W połowie lat pięćdziesiątych XX wieku kontynuował eksperymenty z układem zaworów instrumentu. Późniejsi twórcy, szczególnie w Ameryce, zmieniali skalę i konstrukcje czasami w takim stopniu, że trudno było określić, czy większe rozmiary instrumentów wynikowych rzeczywiście pochodzą od saxhornu lub tuby. Rogi tenorowe i Barytonowe, wśród innych rozmiarów instrumentów używanych w brytyjskich orkiestrach dętych, należą do rodziny saxhorn.
Wagner tubaedytuj
tuba Wagnera to rzadki instrument dęty, który jest zasadniczo rogiem zmodyfikowanym, aby mieć większe gardło i pionowy dzwon. Pomimo swojej nazwy, na ogół nie jest uważany za część rodziny tuba. Wynaleziony dla Richarda Wagnera specjalnie dla jego dzieła Der Ring des Nibelungen, został napisany przez różnych innych kompozytorów, w tym Brucknera, Strawińskiego i Richarda Straussa. Używa ustnika rogu i jest dostępny jako pojedyncza tuba w B♭ lub F, lub, ostatnio, jako Podwójna tuba podobna do podwójnego rogu. Jego wspólny zakres jest podobny do zakresu eufonium, ale jego możliwy zakres jest taki sam jak w przypadku klaksonu, rozciągający się od niskiego F♯, poniżej pięciolinii basowej do wysokiego C powyżej pięciolinii treble, gdy jest czytany w F. Te niskie pedały są znacznie łatwiejsze do gry na tubie Wagnera niż na rogu.
Leave a Reply