Układ ogólny w sprawie taryf celnych i handlu – Strona główna

kontekst

układ Ogólny w sprawie taryf celnych i handlu (zwany dalej “GATT”) z 1947 r.wyłonił się z negocjacji dotyczących międzynarodowej współpracy gospodarczej po ii Wojnie Światowej. Negocjacje te zaowocowały porozumieniami z Bretton Woods-Międzynarodowego Funduszu Walutowego i Międzynarodowego Banku Odbudowy i rozwoju – ale istniało przekonanie, że instytucje z Bretton Woods muszą być uzupełnione przez organizację zajmującą się handlem. Negocjacje w sprawie Karty hawańskiej, która obejmowałaby Międzynarodową Organizację Handlu (zwaną dalej “ITO”), opierały się na poglądach zarówno Stanów Zjednoczonych, jak i Wielkiej Brytanii, które przejęły wiodącą rolę w negocjacjach, że liberalizacja handlu była niezbędna, aby uniknąć protekcjonizmu lat międzywojennych, który był szkodliwy dla większości gospodarek. Stany Zjednoczone były zainteresowane końcem brytyjskich preferencji imperialnych, a Wielka Brytania była zainteresowana obniżeniem wysokich taryf amerykańskich.

jednak w początkowych negocjacjach dotyczących kompleksowej Międzynarodowej Organizacji Handlu stało się jasne, że negocjacje potrwają trochę czasu, a grupa państw zdecydowała się wynegocjować równoległe oddzielne porozumienie o bardziej ograniczonej skali, które, koncentrując się na zmniejszeniu Państwowych barier w handlu, w szczególności taryf, osiągnęłoby wczesne korzyści dla państw z liberalizacji handlu. W związku z tym negocjacje w sprawie ogólnego porozumienia w sprawie taryf celnych i handlu, które obejmowałoby zasadniczo jeden z rozdziałów ITO i mogłoby zostać włączone do ITO po jego powstaniu.

negocjacje w sprawie GATT, w których przewodziły również delegacje Stanów Zjednoczonych i Wielkiej Brytanii, zostały zakończone w czasie krótszym niż rok, pomimo dość fundamentalnych różnic między poglądami amerykańskimi i brytyjskimi. Wspólną troską zarówno Stanów Zjednoczonych, jak i Zjednoczonego Królestwa było uniknięcie dyskryminacji w handlu, chociaż miały one różne poglądy na temat tego, w jaki sposób należy to osiągnąć. GATT było porozumieniem z celami gospodarczymi; kluczowymi negocjatorami byli przede wszystkim ekonomiści, a ich ostateczne porozumienie odzwierciedlało ówczesne założenia o korzyściach ekonomicznych płynących z handlu. Tekst, który został opracowany przez członka amerykańskiej delegacji, również ekonomistę, został ukończony w październiku 1947 r., A GATT wszedł w życie tymczasowo 1 stycznia 1948 r.

początkowo było 23 sygnatariuszy GATT. Do czasu przyłączenia GATT do Światowej Organizacji Handlu (zwanej dalej “WTO”) było 128 Umawiających się Stron GATT. Przystąpienie do GATT było otwarte nie tylko dla w pełni suwerennych państw, ale także dla rządów, które “działały w imieniu oddzielnego obszaru celnego i posiadały pełną autonomię w prowadzeniu zewnętrznych stosunków handlowych” (art. XXXIII). W rezultacie Hongkong stał się umawiającą się stroną GATT.

negocjacje GATT przebiegały zasadniczo dwoma torami. Po pierwsze, był tekst samego GATT, a po drugie, rzeczywiste negocjacje w sprawie obniżki taryf. GATT był nie tylko zestawem zobowiązań dotyczących tego, co państwa mogą zrobić w zakresie regulacji handlu, ale także ramami obniżek taryf, które w dłuższej perspektywie stały się jednym z sukcesów GATT. GATT był jednak jedynym instrumentem, który wyłonił się z negocjacji w latach 1946-48, a jego “tymczasowy” charakter miał trwać przez kolejne 47 lat. Mimo że karta Hawańska, wcielająca międzynarodową organizację handlową, została ukończona w marcu 1948 roku, nigdy nie została ratyfikowana przez Senat Stanów Zjednoczonych i nigdy nie weszła w życie. Do czasu negocjacji WTO nie podjęto żadnych wysiłków, aby przekształcić GATT w porozumienie stałe, a nie tymczasowe.

fakt, że GATT był postrzegany jako tymczasowy charakter, który miał zostać zakończony w momencie powstania ITO, wpłynął na jego wdrożenie, sposób funkcjonowania i sposób postrzegania. Nie miała rzeczywistej struktury instytucjonalnej; jej sygnatariusze zostali wyznaczeni jako Umawiające się strony, a administrowany był przez “tymczasowy” Sekretariat, który został ustanowiony jako sekretariat dla przyszłego ITO. Po części dlatego, że był to instrument negocjowany przez ekonomistów, GATT nie był postrzegany jako Traktat, ale raczej jako “kontrakt” i przez wiele lat nie wchodził w horyzont międzynarodowych prawników publicznych. Język był często nieprzejrzysty, a jego zrozumienie wymagało znajomości funkcjonowania krajowych systemów celnych. To dzieło Johna Jacksona i Roberta Hudeca sprawiło, że GATT stał się Dostępny dla międzynarodowych prawników.

tekst GATT

tekst GATT jest mieszanką wyraźnych zobowiązań nałożonych na strony, oświadczeń o tym, co strony powinny (a nie “powinny”) zrobić, i oświadczeń o tym, co jest pożądane. Nie jest to, jak można by się spodziewać po traktacie, dokument, który jest po prostu wyrazem zobowiązań prawnych. Odzwierciedla to po części charakter jego redagowania przez ekonomistów, ale także wskazuje na to, co rządy były w tym czasie gotowe do pójścia w parze. Pouczające jest to, że bardziej szczegółowe i szersze ITO nigdy nie uzyskało aprobaty państw.

tekst traktatu jest również bardzo nietypowy, ponieważ w załączniku I towarzyszą mu “uwagi i postanowienia dodatkowe”, które zawierają wyjaśnienia i uściślenia artykułów umowy i są” integralną częścią ” umowy. Uwagi te i postanowienia uzupełniające stanowią zasadniczo wyjaśnienia negocjatorów dotyczące sposobu rozumienia tekstu i stały się ważne w interpretacji GATT. W związku z tym artykuły GATT należy odczytywać w świetle – i często wraz z – uwagami uzupełniającymi, określanymi jako “artykuły reklamowe.”

GATT zawiera nie tylko postanowienia o różnym stopniu normatywności, ale także postanowienia mniej lub bardziej związane z głównymi celami porozumienia. W niektórych przypadkach odzwierciedlały one kwestie ważne w tamtym czasie, ale mające mniejsze znaczenie w ewolucji porozumienia lub mające znaczenie dzisiaj. W niniejszej Nocie skupię się głównie na podstawowych postanowieniach porozumienia, które odzwierciedlały główny cel liberalizacji handlu, ale odniosę się do postanowień o mniejszym znaczeniu w przeszłości, z których niektóre zyskały znacznie większe znaczenie wraz z wejściem w życie WTO.

Obowiązki Podstawowe

1. Niedyskryminacja

preambuła GATT wyjaśnia ,że porozumienie było ukierunkowane na “znaczne obniżenie taryf celnych i innych barier w handlu oraz na wyeliminowanie dyskryminującego traktowania w handlu międzynarodowym”. Główny trzon tych celów znajduje się w trzech pierwszych artykułach GATT. Podstawowa zasada niedyskryminacji wyrażona w artykule I jako “ogólne klauzule najwyższego uprzywilejowania”(KNU) jest następująca:

” wszelkie korzyści, korzyści, przywileje lub immunitety przyznane przez którąkolwiek z Umawiających się Stron produktowi pochodzącemu lub przeznaczonemu do jakiegokolwiek innego kraju są przyznawane niezwłocznie i bezwarunkowo produktowi podobnemu pochodzącemu lub przeznaczonemu do terytoriów wszystkich innych Umawiających się Stron.”

obowiązek zapewnienia wszystkim umawiającym się stronom jakichkolwiek korzyści przyznanych Umawiającej się stronie jest wyraźnie określony w odniesieniu do taryf w artykule II. artykuł ten stanowi, że Umawiające się Strony nie nakładają ceł na przywóz z innych Umawiających się Stron w wysokości przekraczającej te przewidziane w ich harmonogramach taryfowych załączonych do Umowy. Harmonogramy te były wynikiem negocjacji taryfowych podjętych w czasie negocjacji GATT. Stosowanie zasady KNU do wszystkich Umawiających się Stron w ten sposób stanowiło multilateralizację obowiązku KNU, który do tej pory znajdował się jedynie w traktatach dwustronnych.

artykuł III zawiera drugi główny filar niedyskryminacji, zasadę traktowania narodowego. Podstawową zasadą traktowania narodowego, wyrażoną w ust. 1, jest to, że przywożone produkty nie powinny podlegać traktowaniu poprzez podatki, przepisy ustawowe lub wykonawcze zapewniające ochronę produkcji krajowej. Zostało to wyraźnie określone w ust. 2, który stanowi, że podatki stosowane do produktów importowanych nie mogą przewyższać podatków stosowanych do “podobnych produktów krajowych”. Podobnie ustęp 4 zakazuje państwom stosowania ich “przepisów ustawowych, wykonawczych i wymogów” w sposób, który przyznaje mniej korzystne traktowanie produktom przywożonym niż produktom krajowym.

2. Ograniczenia ilościowe w przywozie i wywozie

podejście GATT polegało na liberalizacji handlu poprzez dopuszczenie taryf celnych, które z czasem mogły być negocjowane w dół. Uznano jednak również, że należy wyeliminować inne środki graniczne, takie jak kontyngenty. Jest to treść artykułu XI, który zatwierdza “cła, podatki i opłaty”, ale zakazuje “zakazów lub ograniczeń” w przywozie lub wywozie produktów lub w sprzedaży na wywóz. W rzeczywistości istnieje od tego wiele wyjątków, w szczególności handel produktami rolnymi i środki mające na celu radzenie sobie z krytycznymi niedoborami żywności. Artykuł XI stanowi jednak podstawę dla bardziej rygorystycznych ograniczeń kontroli przywozu i wywozu w ramach WTO.

3. Zabezpieczenia

ryzyko, z jakim borykają się kraje obniżając cła, polega na tym, że konkurencja ze strony zwiększonego przywozu może mieć drastyczny i często nieprzewidziany wpływ na produkcję krajową. Artykuł XIX zajmował się tym, zezwalając umawiającym się stronom na podejmowanie działań “ochronnych”, które polegały na zawieszeniu obowiązku lub koncesji, które doprowadziły do zwiększenia przywozu powodującego lub grożącego spowodowaniem poważnej szkody dla krajowych producentów podobnych lub bezpośrednio konkurencyjnych produktów. Szczególne warunki powoływania się na te uprawnienia są określone w art. XIX, w tym uprzednie powiadomienie Umawiających się Stron GATT.

wyjątki

oprócz zabezpieczeń i wyjątków określonych w wielu artykułach GATT, do zobowiązań GATT przewidziano zarówno ogólne wyjątki, jak i wyjątki dotyczące bezpieczeństwa. Niektóre z ogólnych WYJĄTKÓW odnoszą się do kwestii o szczególnym znaczeniu w tamtym czasie, takich jak przywóz lub wywóz złota i srebra, ale wiele z tych wyjątków miało mieć ogromne znaczenie w rozwoju GATT, w tym środki niezbędne do ochrony życia lub zdrowia ludzi, zwierząt lub roślin oraz środki dotyczące ochrony wyczerpujących zasobów naturalnych. Wyjątek dla środków niezbędnych do ochrony moralności publicznej, choć uśpiony przez wiele lat, stał się później ważny w ramach WTO.

powoływanie się na wyjątek podlegało wymogowi preambuły zawartemu w art. XX, zgodnie z którym nie można go stosować w sposób, który stanowiłby arbitralną lub nieuzasadnioną dyskryminację lub ukryte ograniczenie w handlu międzynarodowym. Wykładnia tego przepisu stała się poważnym problemem w stosowaniu WYJĄTKÓW z art. XX.

artykuł XXI dotyczy WYJĄTKÓW w zakresie bezpieczeństwa. Podstawowe postanowienia artykułu mają na celu ochronę Umawiającej się strony przed koniecznością ujawnienia informacji, które są sprzeczne z jej interesami bezpieczeństwa, a nie uniemożliwiają Umawiającej się stronie podjęcia działań w celu ochrony jej interesów bezpieczeństwa. Punktem krytycznym jest to, że w obu przypadkach interesy bezpieczeństwa są definiowane na ich twarzy przez samą Umawiającą się Stronę: Umawiająca się strona nie musi ujawniać informacji, których ujawnienie “uważa za sprzeczne z jej podstawowymi interesami bezpieczeństwa”, a Umawiająca się strona może podjąć działania “które uważa za niezbędne dla ochrony jej podstawowych interesów bezpieczeństwa”. To, czy był to samosąd, w rzeczywistości było kwestią spekulacji w ramach GATT, a później było przedmiotem decyzji panelu w ramach WTO.

wyjątki od zobowiązania Umawiającej się Strony mogą być również tworzone przez zrzeczenie się przez Umawiające się strony działające większością dwóch trzecich głosów (artykuł XXV).

związki celne i Strefy Wolnego Handlu

zasada KNU stanowiła wyzwanie dla porozumień preferencyjnych, takich jak związki celne i strefy wolnego handlu, które zostały zawarte przez Państwa negocjujące GATT. Państwa nie były jednak przygotowane do porzucenia tych ustaleń. Zamiast tego w art. XXIV zezwalały one na ich kontynuację, a także na zawarcie nowych związków celnych i stref wolnego handlu, pod warunkiem spełnienia określonych warunków. Uzasadnienie przyznania Unii Celnej i stref wolnego handlu jest określone w art. XXIV ust. 4, w którym Strony uznają celowość ściślejszej integracji gospodarczej między gospodarkami państw, pod warunkiem że ułatwia ona wymianę handlową między tymi gospodarkami i nie stwarza barier dla innych państw.

w związku z tym warunki ustanowienia lub utrzymania Unii Celnej i stref wolnego handlu polegają na tym, że” ogólny zakres “ceł i przepisów mających zastosowanie do państw niebędących stronami unii celnej lub strefy wolnego handlu nie jest” wyższy lub bardziej restrykcyjny ” niż cła i przepisy stron unii celnej lub strefy wolnego handlu przed zawarciem porozumienia o integracji gospodarczej. Ponadto w celu zapewnienia liberalizacji handlu między związkami celnymi i strefami wolnego handlu art. XXIV definiuje unię celną jako Unię, w której, z pewnymi wyjątkami, cła i regulacje handlowe między członkami składowymi zostają zniesione w odniesieniu do zasadniczo całego handlu produktami pochodzącymi z ich terytoriów. Ten sam wymóg ma zastosowanie do stref wolnego handlu.

te zasady odnoszące się do tego, co stanowi unię celną lub strefę wolnego handlu i kiedy są zgodne z GATT, okazały się niezwykle trudne do zastosowania i w rezultacie GATT nigdy nie sprawował rzeczywistej kontroli nad preferencyjnymi porozumieniami gospodarczymi. Najważniejszą zmianą w odniesieniu do związków celnych w okresie GATT było utworzenie Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej (zwanej dalej “EWG”). Istniała ścisła współpraca między Umawiającymi się stronami GATT a negocjatorami EWG i ostatecznie nie zgłoszono sprzeciwu wobec EWG na mocy art. XXIV. W latach 1959-1962 EWG była rzeczywistością w międzynarodowych negocjacjach handlowych. Chociaż nigdy nie została członkiem GATT, Wspólnoty Europejskie, podobnie jak EWG, były pierwotnym członkiem WTO.

inne postanowienia GATT

oprócz podstawowych zobowiązań GATT istnieje wiele innych przepisów dotyczących szczególnych kwestii, które miały znaczenie w tym czasie, lub przepisów uzupełniających, które nie obejmowały szczególnych zobowiązań. Obejmują one przepisy dotyczące filmów kinowych, swobody tranzytu oraz ograniczenia dotyczące ochrony bilansu płatniczego. Bardziej istotne przepisy dotyczą ceł antydumpingowych i wyrównawczych, znaków pochodzenia, subsydiów i handlu Państwowego. Niektóre z nich miały zyskać większe znaczenie wraz z pojawieniem się WTO.

Część IV GATT z 1947 r., dotycząca handlu i rozwoju, została dodana w 1965 r., w związku z obawami, że GATT nie uznaje szczególnych potrzeb krajów rozwijających się i że powszechne stosowanie KNU nie przynosi im korzyści. W związku z tym poszukiwali oni rozwiązań preferencyjnych. Chociaż w oryginalnym tekście GATT było pewne uznanie potrzeby rozwoju gospodarczego, idea preferencyjnego traktowania jako środka w tym celu była kontrowersyjna. Postanowienia artykułu XXXVI uznają problem rozwoju, artykuł XXXVII przewiduje zobowiązania przez rozwinięte Umawiające się strony, a artykuł XXXVII przewiduje wspólne działanie. Rozważane działanie polega jednak na tym, aby państwa rozwinięte uwzględniały w negocjacjach koncesji taryfowych szczególne produkty krajów rozwijających się, nie odbiegały od KNU i zapewniały preferencyjne traktowanie krajom rozwijającym się. Dopiero w decyzji w sprawie preferencyjnego i korzystniejszego traktowania z 1979 r. (“Klauzula zezwalająca”) rozwiniętym umawiającym się stronom przyznano zwolnienie z KNU w celu zapewnienia krajom rozwijającym się specjalnego lub zróżnicowanego traktowania w ramach ich koncesji taryfowych. Ale to była opcja przyznania preferencyjnego traktowania; nie było takiego obowiązku.

postanowienia instytucjonalne

ponieważ GATT był jedynie uzgodnieniem przejściowym do czasu wejścia w życie ITO, nie wprowadzono żadnych postanowień dla instytucji, za pośrednictwem których porozumienie będzie funkcjonować. Umawiające się strony miały spotykać się od czasu do czasu i poprzez swoje “wspólne działanie” na mocy art. XXV miały ułatwiać i wspierać cele umowy. Każda z Umawiających się stron miała mieć jeden głos, a decyzje miały być podejmowane większością głosów, choć rozwinęła się praktyka podejmowania decyzji konsensusowych. Jedynym szczególnym uprawnieniem przyznanym umawiającym się stronom na mocy art. XXV było upoważnienie do odstąpienia od zobowiązań GATT. Kiedy Umawiające się strony działały w ten sposób zbiorowo, były one znane jako Rada GATT, Organ plenarny, a nie organ wykonawczy i dla których nie ma przepisu w samym GATT.

jedną rzeczą, którą GATT rozwiązał, było to, w jaki sposób należy rozwiązać spory między stronami dotyczące funkcjonowania porozumienia. Artykuł XXII przewiduje konsultacje stron. Umawiająca się strona ma “przychylnie rozpatrzyć” reprezentacje innej Umawiającej się strony “w odniesieniu do wszelkich kwestii mających wpływ na funkcjonowanie umowy”. Jeśli nie można osiągnąć zadowalającego rozwiązania w drodze konsultacji, Umawiająca się strona może skonsultować się w tej sprawie z pełnym członkostwem Umawiających się Stron.

artykuł XXIII, zatytułowany “unieważnienie lub utrata wartości”, przewiduje bardziej szczegółowo spory między Umawiającymi się stronami. Dotyczy ona okoliczności, w których Umawiająca się strona uzna, że świadczenie przysługujące jej na mocy umowy zostało “unieważnione lub naruszone” lub że nastąpiło zakłócenie realizacji celu wynikającego z umowy. Może to wynikać z nieprzestrzegania przez inną Umawiającą się Stronę “obowiązków wynikających z niniejszej Umowy” lub działań podjętych przez inną Umawiającą się Stronę “bez względu na to, czy jest to sprzeczne z postanowieniami niniejszej umowy”, czy też z “zaistnieniem jakiejkolwiek innej sytuacji”.

w takich okolicznościach Umawiająca się strona może złożyć pisemne oświadczenia drugiej Umawiającej się Stronie w celu osiągnięcia zadowalającego rozstrzygnięcia sprawy. Jeżeli sprawa nie została jeszcze rozstrzygnięta, Umawiająca się strona może skierować ją do Umawiających się Stron. Umawiające się Strony mają zbadać sprawę i mogą przedstawić stronom zalecenia lub wydać orzeczenie. Jeżeli Umawiające się Strony uznają sprawę za wystarczająco poważną, może upoważnić Umawiającą się Stronę do zawieszenia stosowania wobec innej Umawiającej się strony koncesji lub innych zobowiązań wynikających z umowy.

istnieją trzy ważne aspekty przepisów art. XXIII.

po pierwsze, prawo do składania oświadczeń innej stronie i do udania się do Umawiających się Stron miało zastosowanie zarówno w przypadku, gdy druga Umawiająca się strona rzekomo naruszyła Warunki Umowy, jak i w przypadku, gdy ta Umawiająca się strona podjęła działania, które nie naruszają warunków Umowy, znane jako “nieważność lub naruszenie bez naruszenia”. Była to odpowiedź na jedną z głównych obaw negocjatorów, że koncesje taryfowe mogą zostać osłabione przez działania podjęte przez rząd, które nie były niezgodne z umową, ale które skutecznie odebrały korzyści, jakich Inna Umawiająca się strona oczekiwała od uzgodnionej koncesji taryfowej, na przykład poprzez wprowadzenie klasyfikacji taryfowej, która wyprowadzała produkty Umawiającej się strony poza produkty korzystające z koncesji.

po drugie, podczas gdy Umawiające się strony miały badać skargi, przedstawiać zalecenia Umawiającej się stronie i wydawać orzeczenia, nie przeprowadzono procedury dotyczącej sposobu, w jaki miało to być zrobione. Umawiające się strony składały się ze wszystkich stron GATT, w związku z czym dochodzenia, zalecenia i orzeczenia miały być prowadzone wspólnie.

Po Trzecie, artykuł XXIII przewiduje odwet wobec Umawiającej się strony, która działała w celu unieważnienia lub upośledzenia świadczeń na rzecz innej Umawiającej się strony. Umawiające się Strony mogą upoważnić Umawiającą się Stronę do zawieszenia koncesji lub innych zobowiązań wobec innej Umawiającej się strony. Artykuł XXIII obejmuje zatem system sankcji, w którym stwierdzono nieważność lub naruszenie.

wkład GATT

, niezależnie od jego wstępnego i tymczasowego charakteru, GATT działał przez prawie 50 lat, zanim został włączony do WTO. Runda Urugwajska wielostronnych negocjacji handlowych, w wyniku której powstała WTO, nie zmieniła GATT. GATT włączył raczej GATT jako jedno z wielostronnych porozumień w sprawie handlu towarami jako GATT 1994. Obejmuje to GATT 1947, Porozumienia prawne, które weszły w życie podczas działania GATT 1947, wszystkie protokoły i certyfikaty koncesji taryfowych w ramach GATT, wszystkie protokoły przystąpienia, wszystkie zwolnienia przyznane w ramach GATT oraz Porozumienia w sprawie interpretacji szczególnych postanowień GATT. Krótko mówiąc, wszystko, co wydarzyło się w ramach GATT, zostało włączone do WTO jako GATT 1994. Oryginalny GATT 1947 został zachowany w stanie nienaruszonym, chociaż obecnie jest częścią GATT 1994. Wszystko to stało się znane w WTO jako “dorobek GATT”.

ale wpływ GATT 1947 wykraczał poza jego włączenie do GATT 1994. Wiele wielostronnych umów handlowych WTO zawartych podczas Rundy Urugwajskiej było w rzeczywistości ekstrapolacją postanowień GATT. Obejmowały one porozumienia w sprawie środków sanitarnych i fitosanitarnych, środków antydumpingowych, subsydiów i środków wyrównawczych oraz zabezpieczeń. Wszystkie te porozumienia wynikają ze szczególnych postanowień GATT z 1947 r., ale nie uchyliły tych postanowień GATT. Jednym z wyzwań w interpretacji wielostronnych umów handlowych WTO było sprecyzowanie ich dokładnego związku z obowiązującymi przepisami GATT.

istnieją dwa inne główne sposoby, w których GATT 1947 stanowił podstawę nowego systemu handlu międzynarodowego: po pierwsze, negocjacje taryfowe i po drugie, rozstrzyganie sporów.

negocjacje taryfowe

artykuł XXVIII bis stanowił, że Umawiające się strony GATT mogą sponsorować negocjacje w sprawie obniżek taryf, uznając, że obniżka taryf ma największe znaczenie dla rozwoju handlu międzynarodowego. Przewidziano w nim również, że negocjacje taryfowe mogą być prowadzone w oparciu o produkt po produkcie, a sukces zależeć będzie od udziału stron, które prowadzą ze sobą znaczną część swojej wymiany handlowej. To oczywiście uznało centralność KNU. To, na co strony te zgodziły się na mocy artykułu i GATT, zostanie przekazane wszystkim umawiającym się stronom.

obniżenie ceł w drodze negocjacji handlowych było ważnym osiągnięciem GATT. W okresie GATT odbyło się osiem “rund” negocjacyjnych, których kulminacją była runda Urugwajska, która również doprowadziła do utworzenia WTO. Początkowo rundy negocjacyjne były prowadzone na zasadzie dwustronnej w ramach systemu “oferta i wniosek”, w którym każdy kraj wskazał inne kraje, dla których był przygotowany do obniżenia taryf w zamian za wzajemne obniżki taryf z korzyścią dla kraju wnioskującego. Porozumienie o obniżeniu taryf wynikające z tych negocjacji było znane jako “wiązania taryfowe”. Późniejsze “rundy” były prowadzone bardziej na zasadzie wielostronnej z porozumieniem w sprawie” uniwersalnych ” obniżek taryf. Te rundy negocjacyjne były zdominowane przez największe gospodarki zaangażowane w handel-Stany Zjednoczone, kraje europejskie i Japonię.

rundy negocjacyjne GATT okazały się bardzo skuteczne w obniżeniu ceł, co doprowadziło do prawie 40% obniżenia ceł na towary przemysłowe. Później rozpoczęły się rundy negocjacyjne obejmujące zobowiązania do zmniejszenia pozataryfowych barier w handlu. W rundzie Kennedy ‘ ego (1964-1967) rozwiązano kwestię ceł antydumpingowych, a w rundzie Tokijskiej (1973-1979) zawarto porozumienia (“kodeksy”) dotyczące m.in. ceł antydumpingowych, subsydiów zamówień rządowych i barier technicznych w handlu. Kody te nie były automatycznie częścią zobowiązań GATT Państwa. Państwa musiały wyraźnie zgodzić się na każdy Kodeks i nigdy nie uzyskały akceptacji wszystkich Umawiających się Stron GATT. Kodeksy te stanowiły jednak podstawę dla bardziej kompleksowego traktowania ich podmiotów w porozumieniach WTO.

Rozstrzyganie Sporów

sposób rozstrzygania sporów w ramach GATT ewoluował od orzeczenia przewodniczącego w sprawie sporu, do ustanowienia grupy roboczej do rozpatrzenia sprawy i doradzania umawiającym się Stronom, do bardziej formalnego systemu, który obejmowałby trzyosobowy “panel”. Panel miał zbadać sprawę, dążyć do wypracowania ugody między stronami sporu, a ostatecznie doradzić umawiającym się stronom, czy doszło do unieważnienia lub naruszenia i wydać zalecenie dotyczące rozwiązania sporu. Panele GATT otrzymywałyby pisemne oświadczenia od stron, odbyłyby z nimi dwa spotkania, przedstawiłyby stronom sprawozdanie okresowe w celu przedstawienia uwag, a następnie przedstawiłyby sprawozdanie końcowe. Proces ten z pewnymi zmianami został włączony do procesu rozstrzygania sporów przyjętego w porozumieniu WTO w sprawie rozstrzygania sporów, które jest dziś podstawą rozstrzygania sporów WTO. Decyzje panelu GATT są często przywoływane przez panele WTO w interpretacji porozumień WTO.

przeszkodą w sprawnym funkcjonowaniu rozstrzygania sporów w ramach GATT 1947 była praktyka podejmowania decyzji w drodze konsensusu. Decyzja o powołaniu panelu wymagała konsensusu, a decyzja o zatwierdzeniu zalecenia panelu również wymagała konsensusu. W każdym przypadku oznaczało to, że konieczne było poparcie strony, przeciwko której wniesiono spór, a w przypadku zalecenia sprawozdania panelu poparcie strony przegrywającej. Zasadniczą zmianą w ramach rozstrzygania sporów WTO było odwrócenie Zasady konsensusu, w związku z czym musiał istnieć konsensus przeciwko ustanowieniu panelu oraz konsensus w sprawie odrzucenia zalecenia panelu. W ten sposób WTO przyjęła system rozstrzygania sporów GATT i przekształciła go w proces obowiązkowy i wiążący.

Odwet poprzez wycofanie koncesji nigdy nie był tak naprawdę wykorzystywany podczas GATT. W jednym przypadku Odwet był dozwolony, ale w rzeczywistości nigdy nie został podjęty. Jednak na mocy zezwolenia WTO wycofanie koncesji przybrało znacznie większą rolę.