wprowadzenie

jest to kwestia historii, że na początku lub w pobliżu tego, co stało się znane jako era chrześcijańska, człowiek Jezus, zwany Chrystusem, urodził się w Betlejem w Judei.a główne dane o jego narodzinach, życiu i śmierci są tak dobrze poświadczone, że mogą być w miarę niepodważalne; są to fakty zapisane i są akceptowane jako zasadniczo autentyczne przez cały cywilizowany świat. To prawda, istnieją rozbieżności dedukcji oparte na rzekomych rozbieżnościach w zapisach z przeszłości co do poszlak; różnice te mają jednak niewielkie znaczenie, ponieważ żaden z nich, ani wszyscy razem wzięci, nie rzucają cienia racjonalnej wątpliwości na historyczność ziemskiej egzystencji człowieka znanego w literaturze jako Jezus z Nazaretu.

co do tego, kim i czym był, istnieją rozłamy w ciężkich chwilach dzielące opinie ludzi; i ta rozbieżność koncepcji i przekonań jest najbardziej wyraźna w tych sprawach, do których przywiązuje się największą wagę. Uroczyste świadectwa milionów zmarłych i milionów żyjących jednoczą się w głoszeniu go jako Boskiego, Syna Boga żywego, Odkupiciela i Zbawiciela rodzaju ludzkiego, Wiecznego sędziego dusz ludzkich, wybranego I namaszczonego przez Ojca-krótko mówiąc, Chrystusa. Inni zaprzeczają jego boskości, wychwalając transcendentne cechy jego niezrównanej i niedostępnej męskości.

dla ucznia historii ten człowiek wśród ludzi stoi przede wszystkim i samotnie, jako osobowość kierująca w rozwoju świata. Ludzkość nigdy nie stworzyła przywódcy, który by się z nim równał. Uważany wyłącznie za Osobistość historyczną jest wyjątkowy. Sądzeni według standardów ludzkiej oceny, Jezus z Nazaretu jest najwyższy wśród ludzi, ze względu na doskonałość jego osobistego charakteru, prostotę, piękno i prawdziwą wartość jego nakazów oraz wpływ jego przykładu i doktryn w rozwoju gatunku ludzkiego. Do tych wyróżniających cech przewyższania wielkości pobożna chrześcijańska dusza dodaje atrybut, który znacznie przewyższa sumę wszystkich innych-boskość pochodzenia Chrystusa i wieczną rzeczywistość jego statusu jako Pana i Boga.

zarówno Chrześcijanin, jak i niewierzący uznają swoją wyższość jako człowieka i szanują epokowe znaczenie jego narodzin. Chrystus narodził się w południku czasu;b i jego życie na ziemi oznaczało jednocześnie kulminację przeszłości i początek epoki wyróżniającej się ludzką nadzieją, wysiłkiem i osiągnięciami. Jego przyjście ustanowiło nowy porządek w liczeniu lat; i za powszechną zgodą wieki poprzedzające jego narodziny były liczone wstecz od najważniejszego wydarzenia i są odpowiednio określone. Powstanie i upadek dynastii, Narodziny i rozpad Narodów, wszystkie cykle historii dotyczące wojny i pokoju, dobrobytu i przeciwności losu, zdrowia i zarazy, pory obfitości i głodu, straszne wydarzenia trzęsienia ziemi i burzy, triumfy wynalazków i odkryć, epoki rozwoju człowieka w pobożności i długie okresy jego malejącego niewiary—wszystkie wydarzenia, które tworzą historię, są opisane w całym chrześcijaństwie przez odniesienie do roku przed lub po narodzinach Jezusa Chrystusa.

jego ziemskie życie obejmowało okres trzydziestu trzech lat, z których tylko trzy spędził jako uznany nauczyciel otwarcie zaangażowany w działalność służby publicznej. Został doprowadzony do gwałtownej śmierci, zanim osiągnął to, co teraz uważamy za wiek męskości. Jako jednostka był osobiście znany tylko nielicznym, a jego sława jako postaci światowej stała się powszechna dopiero po jego śmierci.

krótka relacja z niektórych jego słów i dzieł została nam zachowana; a ten zapis, choć fragmentaryczny i niekompletny, jest słusznie uważany za największy skarb świata. Najwcześniejsza i najbardziej rozbudowana historia jego śmiertelnej egzystencji zawarta jest w kompilacji pism świętych, znanych jako Nowy Testament; co prawda, świeccy historycy jego czasów niewiele mówią o nim. Niewiele i krótko jak są aluzje do niego dokonane przez nie-biblijnych pisarzy w okresie bezpośrednio następującym po okresie jego służby, znajduje się wystarczająco, aby potwierdzić święte zapisy co do aktualności i okresu ziemskiego istnienia Chrystusa.

Żadna odpowiednia biografia Jezusa jako chłopca i mężczyzny nie została lub może być napisana, z tego powodu, że brakuje pełności danych. Niemniej jednak nigdy nie żył człowiek, o którym więcej zostało powiedziane i zaśpiewane, nikomu nie poświęcono większej części światowej literatury. Jest wychwalany przez chrześcijan, mahometan i Żyd, przez sceptyków i niewiernych, przez największych na świecie poetów, filozofów, mężów stanu, naukowców i historyków. Nawet bluźnierczy grzesznik w ohydnym świętokradztwie swojej przysięgi uznaje boską wyższość tego, którego imię profanuje.

celem niniejszego Traktatu jest rozważenie życia i misji Jezusa jako Chrystusa. W tym przedsięwzięciu mamy być prowadzeni światłem zarówno starożytnego jak i współczesnego pisma świętego; i w ten sposób będziemy prowadzeni, nawet we wczesnych stadiach naszego postępowania, że słowo Boże objawione w ostatnich dniach jest skuteczne w oświecaniu i wyjaśnianiu Świętego pisma starożytnych czasów, a to w wielu sprawach o najgłębszym znaczeniu.c

zamiast rozpoczynać nasze badania Ziemskim Narodzeniem Świętego Dzieciątka z Betlejem, rozważymy udział pierworodnego Syna Bożego w pierwotnych radach nieba, w czasie, gdy został wybrany i wyświęcony na Zbawiciela nienarodzonego rodzaju śmiertelników, Odkupiciela świata w jego formacyjnych stadiach rozwoju. Mamy badać go, jako Stwórcę świata, jako słowo mocy, przez które realizowane były zamierzenia Wiecznego Ojca, przygotowujące ziemię do mieszkania jego niezliczonych duchowych dzieci w wyznaczonym okresie ich śmiertelnej próby. Jezus Chrystus był i jest Jahwe, Bóg Adama i Noego, Bóg Abrahama, Izaaka i Jakuba, Bóg Izraela, Bóg, na którego przykład przemawiali prorocy wieków, Bóg wszystkich narodów i ten, który jeszcze będzie królował na ziemi jako Król królów i Pan panów.

jego cudowne, ale naturalne narodziny, jego Niepokalane życie w ciele i jego dobrowolna śmierć jako poświęcona ofiara za grzechy ludzkości, zwrócą naszą uwagę z szacunkiem; podobnie jak jego odkupieńcza służba w świecie bezcielesnych duchów; jego dosłowne zmartwychwstanie z cielesnej śmierci do nieśmiertelności; jego kilka ukazań się ludziom i jego ciągła Służba jako Zmartwychwstałego Pana na obu kontynentach; przywrócenie Jego Kościoła przez jego osobistą obecność i Ojca Przedwiecznego w ostatnich dniach; jego przyjście do jego świątyni w obecnej dyspensacji. Wszystkie te zmiany w posługiwaniu Chrystusa należą już do przeszłości. Proponowany przez nas kierunek badania doprowadzi jeszcze dalej do przyszłości, o której mowa w słowie boskiego objawienia. Rozważymy warunki powrotu Pana w mocy i chwale, aby zapoczątkować panowanie Królestwa Niebieskiego na ziemi i zapoczątkować przepowiedziane tysiąclecie pokoju i Sprawiedliwości. A jednak poza nim będziemy naśladować go, przez PO tysiącletni konflikt pomiędzy mocami nieba a siłami piekła, aż do zakończenia jego zwycięstwa nad szatanem, grzechem i śmiercią, kiedy on przedstawi chwalebną ziemię i jej uświęcone zastępy, nieskazitelne i celestializowane, Ojcu.

Kościół Jezusa Chrystusa Świętych w Dniach Ostatnich potwierdza, że posiada boski autorytet w używaniu świętego imienia, Jezusa Chrystusa, jako zasadniczej części jej charakterystycznego określenia. W świetle tego wzniosłego twierdzenia, właściwe jest, aby zapytać, jakie specjalne lub szczególne poselstwo Kościół ma do przekazania światu w sprawie Odkupiciela i Zbawiciela rodzaju ludzkiego, i co ma do powiedzenia w uzasadnieniu swego uroczystego stwierdzenia, lub w uzasadnieniu swego wyłącznego imienia i tytułu. Kontynuując nasze badanie, odkryjemy, że wśród konkretnych nauk Kościoła dotyczących Chrystusa są te:

(1) jedność i ciągłość jego misji we wszystkich epokach – to z konieczności związane z prawdziwością jego preegzystencji i przeznaczenia. (2) fakt jego przedśmiertnej pobożności. (3) aktualność jego narodzin w ciele jako naturalnego problemu boskiego i śmiertelnego pochodzenia. (4) rzeczywistość jego śmierci i fizycznego Zmartwychwstania, w wyniku którego moc śmierci zostanie ostatecznie pokonana. (5) dosłowność dokonanego przez niego pojednania, w tym absolutny wymóg indywidualnego przestrzegania praw i rozporządzeń Jego Ewangelii jako środka, za pomocą którego można osiągnąć zbawienie. (6) przywrócenie jego kapłaństwa i przywrócenie Jego Kościoła w obecnym wieku, który jest zaprawdę Dyspensacją zupełności czasów. (7) pewność jego powrotu na ziemię w niedalekiej przyszłości, z mocą i wielką chwałą, aby panował osobiście i cielesnie jako Pan i Król.