wstąpienie do armii

kiedy wybuchła wojna w 1914 roku, większość ludzi w każdym kraju była za konfliktem, wierząc, że sprawa ich kraju była dobra. Prawie każdy kraj europejski miał dużą armię poborowych (wymaganych przez prawo) żołnierzy gotowych do walki. Rządy zaapelowały o więcej propagandy wojennej w postaci perswazyjnych plakatów, które sprawiały, że wojna brzmiała ekscytująco i heroicznie. Wielka Brytania miała jednak tylko niewielką armię złożoną z ochotników. 6 sierpnia 1914 roku brytyjski Sekretarz wojny Lord Kitchener poprosił o 100 000 nowych rekrutów. Całe ulice i wioski gorliwych rekrutów ustawiały się w kolejce, aby się przyłączyć, a ci, którzy nie kwalifikują się do wojny, tacy jak zbyt młodzi mężczyźni, często kłamali na temat swojego wieku. Większość myślała, że będą w domu przed świętami. Do końca 1915 roku zgłosiło się prawie 2,5 miliona ludzi, ale potrzeba było więcej, aby wypełnić uszczuplone szeregi żołnierzy. W styczniu 1916 roku wprowadzono obowiązek poboru do wojska dla wszystkich samotnych mężczyzn w wieku od 18 do 41 lat. Niektórzy ludzie, którzy odmówili wstąpienia, otrzymali białe pióra na znak tchórzostwa. Niektóre grupy religijne sprzeciwiły się wojnie, ponieważ wierzyły, że zabijanie jest złe, podczas gdy inni ludzie nie zgadzali się z przyczynami wojny i odmawiali walki. Obie grupy znane były jako obieżyświaty. Niektórzy przeciwnicy służyli w jednostkach nie kombatanckich, np. w służbach medycznych.