De Winter Bloemlezing – Waar Zijn Dichters Voor?

waar zijn dichters voor? Ze zijn niet bepaald filosofen, hoewel ze vaak proberen de wereld en de plaats van de mensheid erin uit te leggen. Het zijn niet bepaald moralisten, want sinds de negentiende eeuw is het zelden hun eerste zorg geweest om ons op homiletische wijze te vertellen hoe we moeten leven. Maar ze zijn vaak uitzonderlijk helder of provocerend in hun articulatie van de relatie tussen interne en externe werelden, tussen zijn en wonen. Romantiek en het leven na de dood, Ik heb het hele boek, kan worden beschouwd als de verkenning van de relatie tussen externe omgeving en ecologie van de geest.

” waar zijn dichters voor?”(“Wozu Dichter?”) vroeg Martin Heidegger in de titel van een lezing gehouden op de twintigste verjaardag van het overlijden van Rainer Maria Rilke. In zijn latere filosofie mediteerde Heidegger diep op drie vragen. “Waar zijn dichters voor?”was een van hen,” wat betekent het om op de aarde te wonen?”was de tweede, en” Wat is de essentie van technologie?”was de derde. Heideggers antwoorden op de drie vragen blijken nauw met elkaar verweven te zijn. Op 18 November 1953 doceerde Heidegger aan de Beierse Academie voor Schone Kunsten over het vraagstuk van de technologie.”Technologie zelf is volgens hem niet de essentie van technologie. “We zullen nooit onze relatie met de essentie van de technologie ervaren, zolang we alleen maar de technologische vertegenwoordigen, ermee omgaan, of het ontwijken. Overal blijven we onvrij en geketend aan technologie, of we het nu hartstochtelijk bevestigen of ontkennen.”Technologie wordt traditioneel gedefinieerd als de mechanische kunst; het wordt geassocieerd met de toepassing van machines op de productie. Zijn oorsprong kan worden gedateerd aan het begin van het gebruik van gereedschap; zijn apotheose is de moderne tijd, die kan worden gedateerd uit de komst van stoomkracht in het achttiende-eeuwse Engeland. In deze gebruikelijke termen is technologie een middel tot een doel: het is instrumenteel. Manipuleer technologie correct als middel en we zullen er meester van zijn. Dat zegt het instrumentale begrip. Maar voor Heidegger komt dit verslag niet tot de essentie van technologie.

hij gaat een stap verder en vraagt: “Wat is het instrumentale zelf?”Het instrumentaal is gebaseerd op het oude idee van causaliteit. Stel je een zilveren kelk voor. Volgens de traditionele interpretatie is de materiële oorzaak van de kelk het zilver waaruit hij is gemaakt, de formele oorzaak is de kelkvorm, de uiteindelijke oorzaak is het gebruik dat geschikt is voor een kelk, en de efficiënte oorzaak is het werk van de zilversmid die hem maakt. De zilversmid is de belangrijkste oorzaak: hij is instrumenteel in de creatie van de kelk. Maar Heidegger, op een manier die volkomen kenmerkend is voor wat hij zijn deconstructie (Destruktion) van de westerse metafysica noemde, zegt precies het tegenovergestelde. De primordiale betekenis—Het wezen, of beter gezegd het wezen-daar (Dasein) – van de kelk is de kelk. Het materiaal, de vorm en de functie ervan maken allemaal deel uit van die betekenis, Terwijl het werk van de zilversmid, hoewel instrumenteel, ervan los staat.In het Symposium heeft Plato Socrates gezegd dat er meer dan één soort “poiesis” is, in de ware zin van het woord. Wanneer er iets in het bestaan wordt geroepen dat er voorheen niet was, is er ” poiesis.”Heidegger glosseert” poiesis “dus als synoniem met”voortbrengen in aanwezigheid:”

het is van het grootste belang dat we voortbrengen in zijn volledige omvang en tegelijkertijd in de zin denken dat de Grieken het dachten. Niet alleen de handwerkmanufactuur, niet alleen de artistieke en poëtische verschijningsvorm en de concrete beeldvorming, is een voortbrengende poiese. Physis, ook, het ontstaan van iets uit zichzelf, is een voortbrengende, poiesis. Physis is inderdaad poiesis in de hoogste zin. Voor welke aanwezigheden door middel van physis op zich de irruptie heeft die behoort tot het voortbrengen, B.V. het barsten van een bloesem in bloei (en heautoi). Daarentegen heeft wat door de ambachtsman of de kunstenaar wordt voortgebracht, B.V.de zilveren kelk, de irruptie die tot het voortbrengen behoort, niet op zichzelf, maar in een ander (en alloi), in de ambachtsman of kunstenaar. Het werk van de ambachtsman is dus een splitsing van poiesis en physis. Dat is wat maakt technologische maken anders dan de poiesis van de natuur. Voor Heidegger is ” voortbrengen “een voortbrengen van verborgenheid in “onbekendheid”.”Wanneer een boom zichzelf tot bloei brengt, ontsluit hij zijn wezen als een boom, terwijl het ontsluiten van het zijn van een kelk niet het werk is van de kelk, maar van de ambachtsman.

onthulling is een “onthullende”, waarvoor volgens Heidegger het Griekse woord aletheia is. Dat woord betekent ook ” waarheid.”De mogelijkheid van alle productieve productie ligt in het onthullen.”Technologie is daarom niet alleen instrumentaal: het is een wijze van onthulling. Het ” komt tot aanwezigheid in het rijk waar onthullend en onverbeterlijk plaatsvinden, waar Aletheia, waarheid, plaatsvindt.”

technologie is een wijze van openbaren: Heidegger impliceert dat het een van de kenmerkende menselijke manieren is om in de wereld te zijn. Als zodanig kan het niet worden vermeden en moet het niet terloops worden veroordeeld. We hebben geen andere keuze dan technologische wezens te zijn. Maar er veranderde iets met de wetenschappelijke revolutie en de evolutie van de onderscheidend moderne vorm van technologie:

de onthulling die in de moderne technologie heerst, ontvouwt zich niet tot een voortbrenging in de zin van poiesis. De onthulling van de regels in de moderne technologie is een uitdaging , die de onredelijke vraag naar energie die kan worden gewonnen en opgeslagen als zodanig aan de natuur blootlegt.

een windmolen haalt energie uit de wind, maar ontsluit geen energie uit de luchtstromen om deze op te slaan.”De Boer werkt met de grond van het veld; hij “daagt” de aarde niet uit op de manier waarop land wordt uitgedaagd in de mijnbouw van kolen of erts, op de manier waarop uranium wordt uitgedaagd om Atoomenergie op te leveren. Heidegger nam het voorbeeld van een waterkrachtcentrale aan de Rijn. Het zet de Rijn aan het leveren van energie. De relatie met de Rijn verschilt van die van een oude brug over de rivier. De brug heeft geen invloed op het wezen van de rivier, terwijl wanneer de Rijn wordt afgedamd in de centrale het wezen van de rivier ophoudt zijn rivierheid te zijn: “Wat de rivier nu is, namelijk een waterkrachtleverancier, vloeit voort uit de essentie van de centrale.”Blijft de rivier toch niet een rivier in een landschap? vraagt Heidegger. Hij antwoordt: “op geen enkele andere manier dan als een oproepbaar object voor inspectie door een reisgroep die daar door de vakantie-industrie is besteld.”Volgens dit argument is het geen toeval dat pittoresk toerisme ontstond in de achttiende eeuw, op precies hetzelfde moment als de moderne technologie. Moderne technologie maakt van alles wat Heidegger “standing-reserve” (Bestand) noemt. Wanneer een berg wordt ingesteld, of het nu een Mijn of een natuurreservaat is, wordt het omgezet in een staand reservaat. Het wordt dan onthuld niet als een berg, maar als een hulpbron voor menselijke consumptie—die kan de hongerige consumptie van het toerisme met het oog zo veel als de industrie meedogenloze consumptie van materie.

moderne technologie is een wijze van zijn die het potentieel heeft om zelfs mensen om te zetten in staande reserve:

de boswachter die het gekapt hout in het bos meet en die naar alle schijn op dezelfde manier het bospad bewandelt als zijn grootvader, wordt vandaag besteld door de industrie die commercieel hout produceert, of hij dat nu weet of niet. Hij wordt ondergeschikt gemaakt aan de orderbaarheid van cellulose, die op zijn beurt wordt uitgedaagd door de behoefte aan papier, dat vervolgens wordt afgeleverd aan kranten en geïllustreerde tijdschriften. Deze laatste stelden op hun beurt de publieke opinie op het doorslikken van wat er wordt afgedrukt, zodat een vaste configuratie van de mening op aanvraag beschikbaar komt. Heidegger ‘ s diagnose is hier zeer vergelijkbaar met die in de linkse traditie belichaamd door Adorno en Horkheimer, die in het centrum van hun dialectiek van de verlichting een kritiek op de massamedia en de “cultuurindustrie.”Herbert Marcuse’ s verslag van” eendimensionale mens ” en zijn vervreemding van de natuur heeft dezelfde stamboom.

in Heideggers theorie wordt de mens, wanneer hij technologie bestuurt, geen staande reserve. De technologische mens beveelt de wereld, daagt haar uit, “enframes” haar. “Enframing” (Ge-stell) is de essentie van moderne technologie. Enframing betekent dat alles deel uitmaakt van een systeem, waardoor het niet-onthulde wezen-er van bepaalde dingen-wordt uitgewist. Enframing is een wijze van onthulling die een piepschuim Beker produceert in plaats van een zilveren kelk. De wijze van zijn van de kelk in de wereld, zijn Dasein, omvat esthetische en sociale tradities—hij is zo vormgegeven dat hij mooi is, hij wordt geassocieerd met gewoonten zoals offergoed en het delen van een gemeenschappelijke Beker. De piepschuim cup heeft geen dergelijke associaties. Zijn wezen is puur instrumentaal. De piepschuim cup is een symptoom van de moderne technologie vergeten van Dasein. “Boven alles verbergt enframing dat onthullende dat, in de zin van poiesis, laat wat aanwezigheden naar voren komen in de schijn…Enframing blokkeert de schijn en het vasthouden van de heerschappij van de waarheid.”De techniek van de ambachtsman, hoewel deze niet inwendig was in de physis van de kelk, onthulde niettemin de aanwezigheid, de glans, de waarheid van de kelk. De enframing van de moderne technologie verbergt de waarheid van de dingen.Zowel Plato als Aristoteles zeiden dat filosofie in verwondering begint. De geschiedenis van de technologie is een geschiedenis van het verlies van dat wonder, een geschiedenis van ontgoocheling. Bruce Foltz verklaart Heidegger ‘ s versie van het verhaal:

de noodzaak die verbazing veroorzaakt is dat entiteiten, die uit eigen beweging (phusei) tevoorschijn komen, in onverschilligheid moeten staan. De voltooiing of vervulling van de noodzakelijkheid, die uit deze fundamentele verwondering voortkomt, ligt dus in de techniek, die de heerschappij van phusis onophoudelijk handhaaft. Maar juist in techne als de vervulling van deze fundamentele stemming ligt het gevaar (die Gefahr) van zijn afleiding en uiteindelijk zijn vernietiging; dat wil zeggen, Er is een mogelijkheid dat techne, die oorspronkelijk phusis de macht gaf in onbaatzuchtigheid, zou kunnen onthechten van de stemming van verbazing voor entiteiten in hun zelf-opkomst en dus willfull en willekeurig worden in haar onafhankelijkheid van phusis. Het is door zo ‘ n ‘overlopen vanaf het begin’ dat de onbekendheid tot correctheid kan worden vervormd, dat de ‘letting-regeing’ (Waltenlassen) van phusis in onbekendheid een vraag naar constante aanwezigheid kan worden, dat het denken metafysica kan worden en dat de techniek van de Grieken volkomen in moderne technologie kan worden getransformeerd.

Wonder is een reactie op een kortstondige aanwezigheid, niet een constante. De oorspronkelijke techniek van de Grieken was afgestemd op de natuurlijke ontvouwing van de dingen. Heidegger beweert dat de geschiedenis van de metafysica, van de christelijke vraag naar de constante aanwezigheid van een transcendente God, tot de Cartesiaanse beweging waarin het menselijk subject tegenover (Gegen-stand) het rijk van de objecten komt te staan, onvermijdelijk heeft geleid tot de allesomvattende enframing van de moderne technologie en het verlies van die oorspronkelijke poiese waarin de Dasein van de dingen onverholen is. Dit argument lijkt voor het eerst te zijn verwoord door Heidegger in zijn 1934-5 seminars over Holderlin ‘ s hymnen, “Duitsland” en “de Rijn”, waar hij suggereerde dat het oorspronkelijke Griekse gevoel voor natuur tweemaal “gedenatureerd” werd door “vreemde machten”: “

eenmaal door het christendom, waarbij de natuur in de eerste plaats werd afgeschreven tot” het geschapen ” en tegelijkertijd in relatie werd gebracht met de bovenaardse (het rijk van genade). Dan door de moderne natuurwetenschap, die de natuur in de baan van de wiskundige orde van de wereld-handel, industrialisatie, en in een bepaalde zin, machinetechnologie opgelost. Van hieruit heeft Heidegger zich in de positie gesteld om te onthullen wat hij beschouwt als het ware “gevaar” van de technologie:

de dreiging voor de mens komt niet in de eerste plaats van de potentieel dodelijke machines en apparaten van de technologie. De werkelijke dreiging heeft de mens al getroffen in zijn wezen. De regel van enframing bedreigt de mens met de mogelijkheid dat het hem zou kunnen worden ontzegd om een meer originele onthulling aan te gaan en daarmee de roep van een meer finale waarheid te ervaren.

dus hoe kunnen we de oorspronkelijke openbaring herstellen en de roep van de primordiale waarheid der dingen ervaren?Het antwoord van Heidegger is om terug te gaan naar de oorspronkelijke Griekse betekenis van techne:

er was een tijd dat het niet alleen technologie was die de naam techne droeg. Eens werd de onthulling die waarheid voortbrengt in de pracht van stralende verschijning ook techne genoemd. Op poëtische wijze woont de mens op deze aarde. Kan het zijn dat het openbaren de kunst het meest in de eerste plaats opeist, zodat zij van hun kant uitdrukkelijk de groei van de reddende kracht kunnen bevorderen, kunnen ontwaken en onze visie op en vertrouwen in datgene wat verleent opnieuw kunnen vinden? Omdat de essentie van de technologie niet de technologie zelf is, moeten we nadenken over de techniek in andere domeinen en in die van de wetenschap. We kunnen niet zonder technologie, niet alleen om technologische redenen, maar omdat het onze manier van zijn is. Maar het hoeft niet onze enige manier van zijn te zijn. In zijn discours over het denken van 1955 stelde Heidegger dat “wij “Ja” kunnen zeggen tegen het onvermijdelijke gebruik van technologische objecten en dat wij tegelijkertijd “nee” kunnen zeggen, voor zover wij hen niet toestaan ons uitsluitend op te eisen en aldus ons wezen te vervormen, te verwarren en uiteindelijk te vernietigen.”

“Revealinglays claim to the arts most primally:” poetry is our way of stepping out the frame of the technological, of rewakening the momentary wonder of unconcealment. Voor Heidegger kan poëzie letterlijk de aarde redden. Waarom poëzie meer dan alle andere kunst? Want een ander onderscheidend kenmerk van de menselijke manier van zijn is dat we taaldieren zijn. Voor Heidegger is Taal Het Huis van het zijn; het is door de taal dat de mens zich niet aan zijn verplichtingen houdt. Door het zijn van entiteiten in taal te onthullen, laat de dichter ze zijn. Dat is de bijzondere, heilige rol van de dichter. Wat is onderscheidend aan de manier waarop de mensheid de aarde bewoont? Het is dat we poëtisch wonen (dichterisch). De latere Heidegger keerde obsessief terug naar het citaat dat hij toeschreef aan de Duitse romantische dichter Friedrich Holderlin (1770-1843): “poëtisch woont de mens op deze aarde.”Michael E. Zimmerman legt uit:

in een brief van 4 juni 1799 schreef Hölderlin:” de vormende en artistieke behoefte is een ware dienst die de mens aan de natuur verleent.”De natuur, in Heidegger’ s interpretatie van Hölderlin,” heeft ” de mensheid. Toch is het de natuur die eerst het ‘open’ verleent waarin de sterfelijke dichter het ‘gezegde’ naar voren kan brengen om de wereld te grondvesten die nodig is voor de historische ontmoeting tussen goden en stervelingen, en voor de zelfontdekking van de aarde. In een belediging van de moderne manier van kijken naar de wereld, wrijft Heidegger Holderlin naar zijn eigen doeleinden en stelt voor dat de taal van de poëzie, niet van de wetenschap, is dat wat “onthult” de essentie van de natuur.

het sleutelwoord heeft een merkwaardige geschiedenis. In 1823 publiceerde een jonge student uit Tübingen, Wilhelm Waiblinger, een gepassioneerde bewonderaar van Hölderlin, een roman getiteld Phaeton. Zijn held was een gekke beeldhouwer, een figuur die duidelijk gebaseerd was op Hölderlin, die in die tijd als krankzinnig werd beschouwd en opgesloten in een toren in de stadsmuur van Tübingen onder de zorg van een timmerman. De roman reproduceert een veronderstelde sample van het schrijven van de gekke kunstenaar Phaeton, een fragment van proza in de exacte stijl van de latere Holderlin, beginnend “in lieblicher Bläue blühet mit dem metallenen Dache der Kirchthurm.”De verteller beweert dat de regels oorspronkelijk waren opgesteld als vers. Waiblingers connectie met de echte gekke dichter leidde de geleerde Ludwig von Pigenot ertoe het fragment in versvorm te herschrijven en toe te schrijven aan Hölderlin zelf:

in mooi blauw de torenbloesems
met zijn metalen dak. Waaromheen
Drift zwaluw kreten, waaromheen
ligt het meest liefdevolle blauw.

“in lovely blue is een gedicht van simultane insluiting en release. Op een bepaald niveau bevindt de gestoorde geest zich in het hoofd van de dichter, die zich bevindt in zijn toren, die wordt omringd door vertegenwoordigers van de biotische Gemeenschap (de cirkelende zwaluwen), die zich onder het blauw van de hemel bevinden. Op een ander niveau echter, neemt de daad van schrijven de dichter uit zijn zelf, uit zijn opsluiting, door ramen die zijn als “poorten naar schoonheid”, naar een uitzicht op een kerktoren en naar de levende wereld van vogels en bomen, dingen die “zo eenvoudig” maar “zo heilig” dat “men bang is om ze te beschrijven.”De dichter vraagt dan:

kan een man
opzoeken van de uiterste ontberingen van zijn leven
en zeggen: Laat me ook
zijn zoals deze? Bevestigend. Zolang vriendelijkheid duurt,
zuiver, in zijn hart, mag hij zich graag meten
tegenover het goddelijke. Is God onbekend?
is hij manifest als de hemel? Dit geloof ik vaak
. Dat is de maat van de mens.
verdienstelijk, maar toch poëtisch
de mens woont op deze aarde.

de mensheid alleen onder de soorten heeft een kennis van schoonheid, vriendelijkheid en zuiverheid, van het goddelijke. Alleen wij zeggen dat de hemel prachtig is en de bosbomen heilig. In dit alles, zijn we “goed verdienen.”Maar dan kent de mensheid alleen onder de soorten ook die kwellingen die we twijfel, wanhoop, ontsporing noemen. Terwijl de zwaluw zijn biologie is, brengt onze kennis van de Geest, ons zelfbewustzijn, de mogelijkheid van vervreemding van het zelf en van de natuur. We kennen alleen het gevoel van thuis-zijn-op-aarde omdat we ook het gevoel kennen dat we verloren zijn in de wereld. Poëzie is het medium waarmee Hölderlin—of Hölderlin zoals hij door Waiblinger ventriloqueerde—zowel zijn verbinding met als zijn ontwrichting van de aarde verkent.

“Dwells” (Duits wohnet) suggereert een gevoel van verbondenheid. Maar wat wordt bedoeld met “maar poëtisch” (doch dichterisch)? Een oppervlakkig antwoord zou kunnen zijn “maar taalkundig:” zeer verdienstelijk (vanwege zijn evolutionaire superioriteit), maar toch woont de mens als taaldier op deze aarde. “Wonen “en” goed verdienen ” kunnen worden beschouwd als voorwaarden die alleen in taal kunnen worden aangehouden. We begrijpen de termen door middel van een onmiddellijke mentale vergelijking met hun linguïstische tegenstellingen (“dakloosheid” en “slecht verdienen:”). Maar het kunnen ook voorwaarden zijn die we onszelf ervan overtuigen dat we pre-linguïstisch—instinctief, in de ingewanden kunnen voelen. Deze tegenstrijdige vrees brengt ons direct bij de centrale paradox van de poëzie. Poëzie is slechts taal. Maar poëzie is niet alleen taal, want als we haar in staat stellen op ons in te werken, lijkt het in staat om Voorwaarden zoals wonen en vervreemding in hun essentie, niet alleen in hun taalkundige bijzonderheden, op te roepen.

Ludwig von Pigenot ‘ s rangschikking van de regels in vers is hier cruciaal.

in mooi blauw bloeit de toren met zijn metalen dak. Waaromheen drift zwaluw huilt, waaromheen het meest liefdevolle blauw ligt.

is niet hetzelfde als

in mooi blauw de torenbloesems
met zijn metalen dak. Waaromheen
Drift zwaluw kreten, waaromheen
ligt het meest liefdevolle blauw.

de spatie op de pagina, of de adempauze in de lezing, aan het einde van elke regel is essentieel voor het verschil. Ruimte en pauze zijn poëtisch, maar ze zijn niet linguïstisch. Het wit van de pagina of de tweede van stilte na elke “waaromheen” is een omhulling, zoals het blauw van de hemel die de kreten van de zwaluwen omhult. Poëtisch wonen zou kunnen betekenen om zulke ruimtes binnen te gaan en te ontdekken dat ze niet alleen “lieflijk” maar “liefdevol” zijn.”

” Is God onbekend? Is hij zichtbaar als de hemel?”Wanneer we ons vooral thuis voelen of vooral verloren, kunnen we naar poëzie reiken, maar we kunnen ook naar “God” reiken, een naam voor zowel het onbekende als wat we tot onze diepste kennis nemen. We denken soms aan God als dat wat voorbij de hemel is, voorbij de grens van het bekende, maar op andere momenten lezen we zijn naam in de schoonheid van menselijke daden en aardse dingen. Misschien kan hij zich manifesteren als—in de vorm van—de hemel zelf. Om dit te zeggen is om een claim te maken voor de heiligheid van de aarde. Misschien kan hij zich manifesteren als—in de vorm van—het gedicht zelf. Om dit te zeggen is om een zeer oude claim voor de heiligheid van de poëtische daad te herhalen. In zijn essays “Holderlin and the Essence of Poetry” en “…Poëtically Man Dwells…,” Heidegger begon Van “in lieblicher Blue” en al snel vond zichzelf worstelen met hardnekkige vragen van de sterfelijke en het Goddelijke, de linguïstische en de aardse:

woonplaats komt alleen wanneer poëzie komt te gebeuren en is present…as het nemen van een maat voor alle meten. Dit meten is zelf een authentieke maatregel-nemen, niet alleen meten met kant-en-klare meetstaven voor het maken van kaarten. Evenmin is poëzie bouwen in de zin van het verhogen en passen van gebouwen. Maar poëzie, als het authentieke meten van de dimensie van wonen, is de oervorm van bouwen. In de eerste plaats geeft de poëzie de woning van de mens toe in zijn eigen aard, zijn voorsprekend wezen. Poëzie is de oorspronkelijke toelating van de woning.

Wat is dan dwelling voor Heidegger? Het is de term die hij in zijn latere filosofie gebruikte voor die authentieke vorm van zijn, die hij tegenover de valse ontologieën van Cartesiaans dualisme en subjectief idealisme stelde. We bereiken zijn niet als we de wereld vertegenwoordigen, niet in Vorstellung, maar als we op een plaats staan, open voor zijn zijn, als we worden gegooid of geroepen. De site wordt dan verzameld in een geheel waarvoor we een dringende zorg nemen (Besorgung):

alleen als we in staat zijn om te wonen, alleen dan kunnen we bouwen. Laten we even denken aan een boerderij in het Zwarte Woud, die zo ‘ n tweehonderd jaar geleden door boeren werd gebouwd. Hier gaf de zelfvoorziening van de macht om aarde en hemel, godheden en stervelingen in eenvoudige eenheid in de dingen binnen te laten, opdracht aan het huis.

voor Heidegger is poëzie de oorspronkelijke toelating van een woning, omdat het een presendering is, geen representatie, een vorm van zijn, geen mapping. Wat hij ons aanbiedt kan worden omschreven als een post-fenomenologische buiging van hoge romantische poëtica. Zijn late essays zijn growings van lezingen in de Duitse romantische en post-romantische traditie, lezingen van Hölderlin, Trakl en Rilke. De hedendaagse dichter die Heidegger beschouwde als de ware afstammeling van Hölderlin was Paul Celan, die zelf sterk beïnvloed werd door Heideggers theorie over de roeping van de dichter om de aarde te spreken. Verderop in dit hoofdstuk zal ik het gedicht bespreken dat ontstond uit de ontmoeting van de dichter en de denker.Heidegger vraagt ons om te veronderstellen dat het gedicht is als de boerenboerderij in het Zwarte Woud: Het verzamelt de viervoudige stervelingen, goden, aarde en hemel in zijn stille plaats in eenvoudige eenheid. Het bepaalt het huis van ons leven. Door ons te beteren, zorgen we voor dingen. Het overstijgt dualisme en idealisme; het motiveert ons; het stelt ons in staat om te blijven wonen. In dit verslag, “aarde” is cruciaal anders dan ” wereld:”wereld” verwijst naar de historische manier van leven, wat voor de moderniteit betekent leven in een instrumentale relatie met de aarde. Afgestemd zijn op de aarde is op een andere manier leven, het verschil respecteren, het “zelf verbergen” van entiteiten, zelfs als ze “onverholen” zijn in poëzie. Zo afgestemd zijn is voor Heidegger blijven wonen. “Stervelingen wonen in dat ze de aarde redden…het redden van de aarde beheerst de aarde niet en onderwerpt haar niet, wat slechts een stap verwijderd is van ontbossing.”Dit is in de strengste zin een ecopoëtische.Heideggers latere werk moet niet worden gezien als een formele filosofie. Hij zelf beschouwde het als” denken ” en als bedanken. Hij was vooral de dichters dankbaar aan wie hij zijn manier van denken en vele elementen van zijn onderscheidende terminologie ontleende. De belangrijkste van die dichters was Rainer Maria Rilke. In een brief van 13 November 1925 aan zijn Poolse vertaler legde Rilke zijn doel uit in zijn meesterwerk, De Duino Elegies. Hij beschouwde deze meditaties als een reactie op de vergankelijkheid van alle aardse dingen. In het aangezicht van vergankelijkheid moet de dichter het werk van transformatie ondernemen. Niet, echter, christelijke transformatie naar een voorbij, een spirituele andere wereld. Het doel was eerder om “wat hier gezien en aangeraakt wordt” tot een levend geheel te maken in een puur aards, diep aards, zalig aards bewustzijn.”Met deze ambitie blijft Rilke in de mainstream van de romantiek. De taal van vereniging en transformatie, het koppelen van aarde en bewustzijn, de verdoezeling van de immanente wereld tegenover een terugtrekking naar een transcendente wereld: dit zijn alle bewegingen die Wordsworth maakte in ” Tintern Abbey.”

de raadselachtige” engel “van Rilke’ s elegies is geen christelijke geest, een voorbode uit de hemel. De engel is het schepsel in wie de transformatie van het zichtbare in het onzichtbare, van de aarde in het bewustzijn, reeds voltooid is. Mogelijk is de dichter-of misschien het gedicht zelf-de engel. De wijze van zijn waarnaar Rilke streefde in de poëzie was dat wat hij de “open” noemde (een van de termen geleend door Heidegger). The open is verwant aan Schiller ‘ s “naïeve”, waar er geen scheiding is tussen natuur en bewustzijn. In de achtste Duino elegy, deze gezegende staat wordt genoten door een mug, een glimp opgevangen door een kind, en hersteld in de dood. Vanuit een rationeel oogpunt, om te streven naar een toestand waarvan het exemplaar een mug is, of wat dat betreft een lijk, moet diep atavistisch lijken. Maar, zoals in een romantische meditatie over sterfelijkheid, zoals Keats ‘ To Autumn, is het doel niet om “naïeve” manieren van zijn over nadenkende te verheffen, maar eerder om te proberen om de twee te verzoenen. Net als de romantici is Rilke op zoek naar een manier van denken en leven die instrumentale rationaliteit verzoent met openheid naar “het open”.”Dit betreft Hem in de aanvaarding van eindigheid en sterfelijkheid, maar ook in een loslaten dat verwant is aan de ervaring die hij onderging in de tuin van Schloss Duino in 1912 toen hij, liggend tegen een boom, zich door “de open voelde binnengaan.”Hij leek de natuur zelf te worden, om zijn wezen te delen met boom en zingende vogel als binnen en buiten werden samengebracht in een enkele “ononderbroken ruimte.”

voor Rilke, juist omdat de natuur zo kwetsbaar is als wij, omdat de aarde onze voorzienbaarheid deelt, moeten we afgestemd zijn op de natuur, we moeten niet alles wat hier en nu is “afvoeren en degraderen”. De dingen van de aarde moeten onze “familiars” zijn, zoals ze waren voor onze voorouders. Maar de taak van wederkerigheid en transformatie is uiterst urgent geworden in het tijdperk van de technologische moderniteit, waarvoor Rilke ‘ s steno is “Amerika:”

en deze activiteit wordt merkwaardig ondersteund en aangemoedigd door het steeds sneller verdwijnen van zoveel zichtbaar dat niet meer zal worden vervangen. Zelfs voor onze grootouders een “huis”, een “put”, een vertrouwde toren, hun kleren, hun jas: waren oneindig meer, oneindig meer intiem; bijna alles een vat waarin ze vonden de mens en toegevoegd aan de voorraad van de mens. Nu, vanuit Amerika, stromen er lege, onverschillige dingen over, schijndingen, dummy leven…een huis, in de Amerikaanse zin, Een Amerikaanse appel of een wijnstok daar, heeft niets gemeen met het huis, de vrucht, de druif waarin de hoop en de reflecties van onze voorvaderen gingen…levende dingen, dingen geleefd en gewetens van ons, raken op en kunnen niet meer worden vervangen. We zijn misschien wel de laatste die zoiets nog weten. Op ons rust de verantwoordelijkheid niet alleen om hun geheugen te bewaren (dat zou weinig en onbetrouwbaar zijn), maar hun menselijke en larale waarde. (“Laral” in de zin van de huisgoden. De aarde heeft geen andere uitweg dan onzichtbaar te worden: in ons die met een deel van onze natuur deel hebben aan het onzichtbare. Dit brengt ons dicht bij de diepe betekenis van Heideggers bewering dat dichters de aarde kunnen redden. Zoals de stevigheid van de dingen wordt vervangen door het verdwijnen van de waren, zo moeten de dichters de oude Romeinse lares vervangen, die alledaagse goden die haard en huis bewaakten. Op een ander niveau, zoals het rijk van de natuur—de wildernis, het bos, dat wat onaangetast is door de mens, het wezen dat niet is ingesteld—met de opmars van de moderniteit, van de technologie en het consumentisme bijna tot verdwijnpunt is afgenomen, zo moet een toevluchtsoord voor de natuur, voor het laten-zijn van het zijn, worden gevonden in de poëzie.

onze grootouders waren intiem met house en wel. We verhuizen van huis naar huis en ons water komt uit reservoirs, niet uit putten. Dat is vooruitgang, maar ook vervreemding. Dus het is dat we poëzie nodig hebben die ons zal achtervolgen met het verloren gevoel van hoe het zou kunnen zijn om de “laral waarde” van house and well te ervaren. In de negende Duino elegy, Rilke schrijft over hoe ” dingen die we zouden kunnen ervaren verdwijnen.”De zilveren Kelk was een vat om te ervaren en om mee te leven, terwijl de piepschuim beker is een object om te gebruiken en te verwijderen—in de speciale betekenis van Rilke en Heidegger, dat wat in massa geproduceerd is is niet een waar ding”.”De taak van de dichter is om te zingen van de dingen:” Sag ihm die Dinge, ” vertel hem van de dingen, schrijft Rilke in de negende elegie. We zijn hier eerder geweest met Wordsworth ‘ s “we see into the life of things, “met Husserl’ s Dingelfahrung, en Heaney ‘ s Seeing Things. Dichters laten zijn door het te spreken:

want wanneer de reiziger terugkeert van de Bergh in
de vallei,
brengt hij, niet een handvol aarde, onzegbaar voor anderen, maar in plaats daarvan
een woord dat hij heeft verworven, een zuiver woord, de gele en blauwe
gentiaan. Misschien zijn we hier om te zeggen: huis,
brug, fontein, poort, kruik, fruitboom, venster,-
hoogstens: kolom, toren?… maar om ze te zeggen, moet je begrijpen,
oh om ze intenser te zeggen dan de dingen zelf
ooit gedroomd van bestaan.

gentiaan, huis, kruik en fruitboom kennen hun eigen wezen niet. Voor Rilke en Heidegger heeft de aarde “blijkbaar ons nodig” en “op een of andere vreemde manier / blijft ons roepen:” dingen hebben ons nodig zodat ze genoemd kunnen worden. Maar in wederkerigheid moeten we terugkeren van onze ervaring van dingen, van Rilke ‘ s berg, tevreden met woord en verwondering. We moeten niet op de aarde—of elkaar—met ambities van verovering en meesterschap. Misschien is dat de reden waarom de negende elegie aarzelt over kolom en toren. Rilke zelf was een zwerver en een ballingschap. Geboren in Praag, trok hij door Europa en zag de pijlers van het Oostenrijks-Hongaarse rijk instorten. Zijn afstemming op de aarde was niet synoniem met liefde voor vaderland. Hij kon het wezen van de bomen omarmen omdat hij zelf geen wortels had. Met Heidegger was het een ander verhaal.