How to teach history better

tegenwoordig horen we vaak van een crisis in de discipline van de geschiedenis. Het is geen onderzoekscrisis. Zeker, er zijn debatten en geschillen over nieuwe methodologieën, theoretische frames, de prijs en snelheid van publicatie, en zelfs de relatieve waarde van publiceren in openbare, digitale en traditionele media. Er is ook nog altijd geen financiering. Dit zijn al lang bestaande, lopende kwesties, maar het zijn niet de crisis in de voorhoede van de discipline.

in plaats daarvan ligt de huidige crisis in het geschiedenisonderwijs. In twee schijnbaar tegenstrijdige (maar eigenlijk complementaire) trends, student inschrijving en interesse daalt terwijl het toezicht van administratieve en zelfs wetgevende organen stijgt. In de Verenigde Staten, en in veel andere landen, minder geschiedenis cursussen worden aangeboden en vereist op het niveau van het college. Waar studenten de keuze hebben op het niveau van de middelbare school, daalt ook de rente. Tegelijkertijd streven zowel de lokale overheden als de regeringen van de deelstaten echter naar meer toezicht op wat er in deze cursussen wordt onderwezen.

er zijn vele oorzaken die tot deze crisis hebben bijgedragen. Het kan deels een gevolg zijn van de veranderende vraag van studenten in een tijdperk van hard-nosed pragmatisme, een maatschappelijke wending van de geesteswetenschappen en naar STEM, of de strijd van afdelingen om te reageren op veranderende student demografie en vaardigheden. Het kan deels het gevolg zijn van onoplettendheid aan sociale studies in basisscholen (ten gunste van lezen en rekenen) en een gebrek aan richting op het niveau van de middelbare school. Of, we zouden kunnen muze, het kan een gevolg zijn van een aantal falen binnen de discipline om onze zaak te maken – aan studenten en ouders evenals de samenleving in het algemeen – voor de Betekenis van denken als een historicus en het bestuderen van het verleden. Wat de oorzaken ook zijn, deze veranderingen wijken af van het vermogen van historici om onze unieke bijdragen aan de Amerikaanse samenleving te leveren.

maar hoewel crises bedreigend kunnen zijn, kunnen ze ook zeer generatief zijn, en de huidige situatie is geen uitzondering. Er zijn aanwijzingen dat in het hele land individuele historici en samenwerkingsprojecten nieuwe modellen en benaderingen genereren voor het geschiedenisonderwijs. Ontworpen rond kerncompetenties, en in veel gevallen gericht op een onderzoeksmodel, variëren deze projecten in aanpak, maar proberen gebruik te maken van vooruitgang en bevindingen uit de cognitieve wetenschappen en de toepassing van computer-en webtechnologieën.

twee reeds lang bestaande projecten – Stanford History Education Group ‘ s Reading Like a Historian and World History For Us All – werden vergezeld door een aantal nieuwere samenwerkingsprojecten. UC Berkeley ‘ s online world history cohort heeft samen gebracht acht community college instructeurs om twee voorbeeldige online introductiecursussen te bouwen. Washington State University ‘ s Roots of Contemporary Issues cursussen bevorderen een op vaardigheden gebaseerde focus op bruikbare geschiedenis. History for the 21st Century is een gefinancierd project gericht op het ondersteunen van de ontwikkeling van Open access, educatief curriculum voor introductiecursussen. De faculteit van de Framingham State University heeft samengewerkt om een modulair systeem te ontwikkelen dat vitale historische denk-en schrijfvaardigheden introduceert. Er zijn andere voorbeelden. De meeste zijn gebaseerd op individuele instellingen of het product van kleine groepen van samenwerkende faculteit, maar de American Historical Association heeft een leiderschapshouding met haar geschiedenis gateways project aangenomen, gericht op het stimuleren van gesprek over curriculum en pedagogie in eerstejaars college cursussen. Ook Gates Ventures heeft diep geïnvesteerd in Oer World history cursussen voor de middelbare School niveau.

natuurlijk hebben leerplannen en pedagogische experimenten al eerder plaatsgevonden in onze discipline. Bob Bain, hoogleraar educatieve studies en geschiedenis aan de Universiteit van Michigan, heeft de geschiedenis van dit soort inspanningen om het onderwijs te hervormen gevolgd uit het 1883 werk van G. Stanley Hall door het Amherst Project van de jaren 1960, die gericht zijn op modules voor de middelbare school geschiedenis cursussen te produceren, compleet met alles wat een leraar nodig zou hebben. Hoewel het moeilijk is om precies te meten, lijken deze projecten volgens Bain over het algemeen weinig blijvende impact te hebben gehad.

deze keer lijkt het anders. De crisis in het onderwijs vertaalt zich direct in economische feiten die niet kunnen worden genegeerd, zoals blijkt uit een daling van zowel het aantal studenten ingeschreven in de geschiedenis cursussen en het aantal geschiedenis majors, een situatie die wordt verergerd door curriculaire inmenging van bestuurders en wetgevers. Veel afdelingen zijn op zoek naar manieren om deze problemen op te lossen in plaats van gewoon worden slachtoffer door hen. Nogmaals, dit is niet de eerste keer dat dergelijke inspanningen worden geprobeerd. Maar vandaag de dag, de brede beschikbaarheid van nieuwe digitale technologieën maakt een brede samenwerking mogelijk bij de productie van nieuwe materialen, vereenvoudigt de ontdekking en het delen ervan door instructeurs, en zou mogelijk een revolutie in de praktijk van het onderwijs. Mensen kunnen snel Materiaal bouwen, testen en delen. Dit was niet het geval in 1883 of de jaren 1960.

om echt effectief te zijn en dergelijke inspanningen dramatisch op te schalen, moeten historici ook buiten de klas meer werk doen. We moeten meer introspectief en consequenter zijn over de resultaten van ons onderwijs—we moeten nieuwe projecten beoordelen op effectiviteit en de bevindingen openbaar maken om direct bij te dragen aan nog betere benaderingen die op dat leren zijn gebaseerd. Academici moeten meer aandacht besteden aan de lessen die we kunnen leren van leraren, met name die in het secundair onderwijs. Tegelijkertijd moeten universiteiten – met inbegrip van grote onderzoeksuniversiteiten – hun beloften om de nadruk te leggen op het onderwijs waarmaken, onder meer door veranderingen aan te brengen in beloningssystemen zoals een aanstelling voor individuen en het toekennen van lijnen of functies voor afdelingen.

het is onduidelijk of dergelijke veranderingen de huidige crisis in het geschiedenisonderwijs zullen oplossen, maar zelfs als ze niet tot inschrijving leiden, moeten ze worden omarmd. Als we niet meer lesgeven, kunnen we tenminste beter lesgeven.

aanbevolen afbeelding: door Gibson, J. (John) via Wikimedia Commons