Życie codzienne

pod koniec ii Wojny Światowej Kanada (i wiele innych krajów) doświadczyła boomu dla dzieci,który trwał w latach 60. XX wieku.liczba urodzonych dzieci gwałtownie wzrosła w przeciwieństwie do lat depresyjnych, kiedy ubóstwo zmusiło wielu ludzi do bardzo małych rodzin. Imigracja również ponownie wzrosła, po latach bardzo wysokich wskaźników w czasie kryzysu I II Wojny Światowej. W rezultacie liczba osób starszych w Kanadzie rosła znacznie wolniej niż w latach 30., a w niektórych latach nawet malała, podczas gdy liczba młodych ludzi malała.

po ii wojnie światowej proces industrializacji był kontynuowanyw Kanadzie, ale w wolniejszym tempie. Lata 50. i 60. w Kanadzie były w dużej części latami stabilności gospodarczej i dobrobytu. Ceny wzrosły na początku lat 50. wraz z zakończeniem wojny koreańskiej, a handel zagraniczny gwałtownie wzrósł. Najszybciej rozwijającą się częścią gospodarki stały się usługi, w tym wiele stanowisk zawodowych i biurowych, zwane również” white collar”. Te miały tendencję do płacenia wyższych pensji niż te w przemyśle, więc więcej ludzi mogło teraz pozwolić sobie na oszczędzanie na emeryturę.

siła i wpływy związków również rosły. W 1956 roku kanadyjski Kongres Pracy połączył się z kongresami Handlowo-pracowniczymi, stając się kanadyjskim Kongresem pracy. Kanadyjski Kongres Pracy stanął na czele walki o emerytury składkowe, co doprowadziło do wprowadzenia kanadyjskiego planu emerytalnego.

pomimo tego dobrobytu, liczne problemy społeczne nadal nękały kraj. Wraz z spowolnieniem wzrostu gospodarczego pod koniec lat 50., kwestia bezpieczeństwa społecznego ponownie zyskała na znaczeniu i wprowadzono nowe inicjatywy mające na celu pomoc Kanadyjczykom w podeszłym wieku, w okresach bezrobocia i choroby. Pomoc dla bezrobotnych została uchwalona w 1956 roku w celu uzupełnienia rozpoczętego w 1940 roku programu ubezpieczenia na wypadek bezrobocia. Przed 1957 r.nie istniały krajowe programy ubezpieczeń medycznych, a wraz z poprawą technologii medycznych koszty leczenia stawały się coraz bardziej nieosiągalne dla wielu ludzi. W 1957 r.wprowadzenie Narodowego ubezpieczenia szpitali poprawiło sytuację.

korzyści płynące z tych krajowych programów socjalnych pomogły rozwinąć powszechne przekonanie wśród wielu ludzi, że wszyscy Kanadyjczycy mogą i powinni mieć zapewniony podstawowy,gwarantowany poziom bezpieczeństwa gospodarczego. W rezultacie krytyka dla istniejących programów stale rosła. Fundusze zapewnione przez starość bezpieczeństwa, osób niewidomych ustawy z 1951 r.i osób niepełnosprawnych ustawy z 1954 r. stopniowo zaczęły być postrzegane jako niewystarczające dla seniorów i osób niepełnosprawnych. Powszechne wsparcie publiczne dla inicjatyw w tych obszarach pomogło wpłynąć na decyzję rządu federalnego na początku lat 60. o poszukiwaniu Konstytucyjnego ulepszenia, aby móc włączyć osoby niepełnosprawne wraz z młodymi ocalałymi płatnikami kanadyjskiego planu emerytalnego. Pierwotny plan obejmował jedynie starszych ocalałych ze względu na ograniczenie wieku emerytalnego w wersji 94a Konstytucji Kanady z 1951 roku.