konto zostało wcześniej zawieszone.

jako nauczyciel widzę, jak moi współpracownicy próbują dowiedzieć się, jak podejść do rodziców, gdy podejrzewają, że uczeń może mieć specjalne potrzeby. Jako rodzic dziecka zdiagnozowanego na spektrum autyzmu 13 lat temu, oto kilka spostrzeżeń:

1. Okaż empatię i współczucie.

jak byś się czuł, gdyby powiedziano ci, że coś jest “nie tak” z Twoim dzieckiem? Bez względu na to, jak delikatnie poruszysz swoje obawy, rodzice mogą to usłyszeć. Odpowiedz szczerze na pytanie, jako rodzic, jeśli nim jesteś, a jeśli nie, pomyśl o otrzymaniu ciężkich wiadomości o ukochanej osobie. Czy czujesz to: duszność; bicie serca; oczy płonące łzami; zaprzeczenie; gniew; niechętna akceptacja; strach; winę?

rodzice muszą przebrnąć przez wiele emocji, zanim potencjalnie podejmą działania. Daj im czas, którego potrzebują, aby się dostosować (nawet jeśli zajmie to lata, jak to miało miejsce dla nas.) Uznaj, że każdy rodzic będzie potrzebował różnej ilości czasu na dostosowanie się i bądź realistą w kwestii faktu, że niektórzy rodzice mogą nigdy nie być w stanie zaakceptować tego, co jest im sugerowane. W każdym razie ważniejsze jest traktowanie zachowania niż posiadanie formalnej diagnozy. Proszę nie krytycznie oceniać działań lub bezczynności rodziców. Mogą nie usłyszeć, jak mówisz im to w twarz, ale czują to, podobnie jak dzieci.

2. Poznaj swoją rolę.

jesteście profesjonalnymi nauczycielami, nie diagnostami. Jako nauczyciel masz większą dostępność i bliskość do różnic w nauce niż przeciętna osoba. Aby uzyskać właściwą diagnozę od wyszkolonego profesjonalisty, nauczyciele są często zapraszani przez rodziców do przekazywania danych za pośrednictwem formularzy, listów i dokumentacji. Może to dać nauczycielom złudzenie, że można przewidzieć wynik uczenia się różnic identyfikujących zachowania u dzieci. Chociaż nauczyciel może poprawnie zidentyfikować diagnozę dziecka, Autyzm, ADHD i wiele innych warunków są bardzo złożone i wymagają dużo czasu, aby zdiagnozować poprzez zbieranie danych z wielu zasobów, obserwacji i testów. Dlatego nauczyciele powinni uważać na etykietowanie dziecka bez użycia wszystkich odpowiednich narzędzi i edukacji. Utrzymuj otwartą komunikację z rodzicami i szefem oraz rejestruj wszystkie wystąpienia odnoszące się do Twoich obaw. Ta informacja może się kiedyś przydać.

3. Cierpliwości.

pracując z dziećmi o specjalnych potrzebach i ich rodzinami, będziesz musiał być cierpliwy wobec zachowania dziecka, działań lub bezczynności rodziców i siebie podczas poruszania się przez bardzo krótki związek, który będziesz miał z tą rodziną. Możesz pracować z dzieckiem i jego potrzebami przez rok szkolny, ale dziecko i jego rodzina będą pracować z nimi przez całe życie.

4. Bądź proaktywny i wspierający.

swoim działaniem możesz pozytywnie wpłynąć na życie tych rodzin. Nie mów rodzicom, że ich dziecko “potrzebuje pomocy” i zostaw to im, aby wszystko było lepsze dla ich dziecka. Nie mogą tego zrobić sami! Potrzebują twojej pomocy! Weź lekcje. Poczytaj książkę. Dołącz do grupy. Poznaj techniki i strategie pracy z różnicami behawioralnymi i uczenia się. Przytul rodzica. Przytul dziecko (jeśli ci pozwolą.) Objąć talenty, umiejętności i pozytywne cechy dziecka. Naucz innych uczniów akceptacji, ćwicząc własne. Podziel się dobrymi doświadczeniami ze swoimi rodzinami i rówieśnikami, a także z tymi trudnymi. Zadawaj pytania. Poproś o pomoc. Nie udawaj, że wszystko wiesz – każdy przypadek, dziecko i rodzina są inne i mogą wymagać innego podejścia.

5. Nie bierz tego do siebie.

jeśli twoje ego zostanie zranione, ponieważ rodzina odrzuciła Twoją profesjonalną opinię, Odpuść sobie-szybko! Chodzi o dziecko i rodzinę oraz o to, co możesz zrobić, aby im pomóc, gdy dziecko jest w twojej klasie. To, co dzieje się poza klasą, zależy od nich. Jeśli nie zgadzasz się z ich reakcją i / lub decyzją, nie wyładowuj tego na dziecku lub rodzinie. Nie narzekaj otwarcie na rodzinę, nie krytykuj jej, nie rób cynicznych uwag. Bądź zadowolony, że zasiałeś ziarno akceptacji i miej wiarę, że pewnego dnia ziarno wykiełkuje i wyrośnie do działania. Może się to nie zdarzyć od razu, ale każdy zasługuje na prawo do dotarcia do celu we własnym tempie na swój sposób. Możesz tylko zapewnić wskazówki i nadzieję. Należy pamiętać, że podjęcie decyzji o podjęciu działań przez rodziny może zająć trochę czasu. Dopóki tego nie zrobią, zachowaj zapisy swoich obserwacji. Dane, które kompilujesz, mogą być pomocne w procesie oceny, jeśli dojdzie do skutku, a następnie możesz pozwolić swojemu ego rozkwitnąć i czuć się dumnym z wkładu, który wniosłeś.

potężny pyta: podziel się z nami nieoczekiwaną chwilą z nauczycielem, rodzicem lub uczniem podczas Twojego (lub twojej ukochanej) roku szkolnego. Sprawdź naszą stronę Prześlij historię, aby uzyskać więcej informacji na temat naszych wytycznych dotyczących przesyłania.