Leon Wielki kontra Attyla Hun

Papież Leon Wielki sprawował fotel św. Piotra w latach 440-461. Stamtąd ogłosił elekcję Rzymu, odchodząc od bogactwa i sławy Konstantynopola jako centrum chrześcijaństwa. Leon nazwał Rzym miastem królewskim i, na mocy stolicy św. Piotra, sercem świata chrześcijańskiego. “Choć powiększony przez wiele zwycięstw, masz rozprzestrzenił autorytet swojego panowania nad lądem i morzem,” powiedział o mieście i jego imperium. “To, co osiągnęły dla Ciebie Wojownicze trudy, jest mniejsze niż to, co przyniósł ci Pokój chrześcijański.”Leo rządził Rzymem i Kościołem z moralną wiarą i religią, a nie siłą militarną i Dominium.

z asertywną siłą jako najwyższy papież, Leo był siłą teologiczną. W 451 roku zebrał największą w historii grupę biskupów na Soborze Chalcedońskim – soborze, który miał zebrać siły i strategię przeciwko fali herezji wywodzącej się ze Wschodu. Leo podjął się Przeznaczenia Kościoła z wolą, która wzbudziła rzadkie i silne zaufanie do Boga i z taką szerokością wizji, że jest pamiętany nie tylko jako strażnik wiary, ale także jako Zbawiciel cywilizacji zachodniej.

na Soborze w Chalcedonie istnienie podwójnej natury Jezusa Chrystusa w jednej Boskiej osobie zostało zdefiniowane i dogmatyzowane we wspaniałym liście Leona, zwanym Tomem, który został odczytany na głos na soborze. Na tej natchnionej artykulacji Unii hipostatycznej biskupi relacjonowali: “oto jest wiara ojców. To jest wiara Apostołów. W to wierzymy. Peter przemówił przez Leo.”

chociaż Sobór umocnił prawdę w Kościele, wylał również paliwo na tlące się pożary Wschodu, gdzie wielu biskupów wciąż ocierało się pod powstaniem Rzymu nad Konstantynopolem i sprzeciwiało się prawosławnym nauczaniom z herezją i schizmą. Papież Leon odrzucił próby Wschodu, aby narzucić swoje błędy Kościołowi powszechnemu. Późniejsza rywalizacja między Konstantynopolem a Rzymem doprowadziła do gwałtownych powstań oraz prześladowań i Męczeństwa świętych biskupów w Aleksandrii i Egipcie.

ale ani Moby, ani milicja nie mogły powstrzymać Leo. Okazał się nieugiętym przeciwnikiem herezji i udzielił instrukcji i pomocy rządowi w Konstantynopolu, aby stłumić buntowników religijnych. Ostatecznie ufortyfikowano bataliony cesarskie, a heretyków obalono.

nieposkromiony duch Leo i przenikliwy umysł zawsze wywierały wpływ i informowały Kościół Rzymskokatolicki przez wieki po jego śmierci 10 listopada 461 roku, kiedy został pochowany, zgodnie ze swoim życzeniem, jak najbliżej kości Piotra. Jego kazania i pisma Chrystologiczne były czytane przez ponad półtora tysiąca lat z okazji najpiękniejszych i najbardziej sygnałowych świąt wiary: Bożego Narodzenia, Objawienia Pańskiego, Pięćdziesiątnicy i Wniebowstąpienia.

Leo był królewskim świętym, doktorem Kościoła Rzymskiego, Królewskim papieżem służącym królowi królów, który świecił chwałą Bożej mocy. Ale tego dnia, kiedy spotkał Attylę Huna, Leo pokazał, jak łagodność może być najpotężniejszą taktyką niebios.

według pobożnej legendy, Papież Leon stanął przed Attylą Hun pod Rzymem i wypowiedział te słowa:

ludzie Rzymu, niegdyś zdobywcy świata, teraz klęczą podbici. Modlimy się o miłosierdzie i wybawienie. O Attyla, nie możesz mieć większej chwały niż widzieć u swoich stóp ten lud, przed którym kiedyś wszyscy ludzie i królowie złożyli pokrzepienie. Pokonałeś, o Attyla, cały krąg ziem przyznanych Rzymianom. Teraz modlimy się, abyście wy, którzy podbiliście innych, podbili siebie. Ludzie poczuli Twoją plagę. Teraz poczują Twoje miłosierdzie.

tak mówił czcigodny biskup pod okiem tyrana. Nagle niedowierzane Oczy Attyli ujrzały dwóch olbrzymów flankujących papieża, jednego po jego prawej, a drugiego po lewej stronie. Pojawili się apostołowie Piotr i Paweł, dzierżąc płomienne miecze nad szarą głową papieża, który klęczał w postawie pokornego poddania.

najeźdźca się wycofał. W jego wizji pojawiła się lśniąca, chwalebna armia, dziesięć tysięcy razy większa od jego własnej, ustawiona w rzędzie na rzędzie migającego ognia przeciwko nocnemu niebu, unoszącego się nad miastem, z płonącą bronią w pogotowiu.

apel papieża odbił się echem w uszach Attyli jak rozkaz. Hun podniósł Lwa na nogi, poprzysiągł trwały rozejm i wycofał się ze swoimi legionami przez Dunaj.

jest wielkość właściwa tym, którzy są na tyle pokorni, aby pokładać swoją wiarę w niewidzialne moce Nieba, ponieważ to wtedy, podczas takich demonstracji wiary, te moce stają się widoczne. Św. Leon był człowiekiem wielkiej wiary, dlatego jest pamiętany jako ” wielki.”

Obraz: “Spotkanie Leona Wielkiego i Attyli” Rafaela, fresk, 1514.