Wanneer moet u zich zorgen over uw kind ‘ s gezicht en lichaam tics

Foto: iStock/dragana991

het Bekijken van uw kind maken repetitieve bewegingen of geluiden kunnen worden over een ouder. Hier is wat je moet weten over tics bij kinderen—wat ze zijn, waarom ze gebeuren, als ze moeten worden behandeld, en zo ja, hoe dat kan worden gedaan.

Wat zijn tics?

Tics zijn repetitieve en onvrijwillige bewegingen en geluiden, verklaart Michelle Pearce, een kinder-en adolescente psychiater in de Possibilities Clinic in Toronto, die een expert is in de diagnose en behandeling van Tic stoornissen en het Tourette syndroom.

als uw kind aanhoudend onwillekeurig zijn schouders ophaalt of bijvoorbeeld zijn keel schraapt, kan hij een tic hebben, wat een vrij veel voorkomende kinderervaring is—onderzoek toont aan dat op een gegeven moment ongeveer 22 procent van de kleuters in een populatie tics zal hebben, en ongeveer 7.8 procent van de basisschoolkinderen heeft tics.

een kind zal tic omdat ze een drang hebben om een beweging te doen of een geluid te maken dat een gevoel van verlichting of een vermindering van de spanning creëert, verklaart kinderneuroloog Asif Doja, hoofd van de afdeling neurologie in het Children ‘s Hospital of Eastern Ontario (CHEO) in Ottawa, evenals directeur van CHEO’ s movement disorders clinic. “Oudere kinderen kunnen die innerlijke spanning en dat gevoel van opluchting verwoorden, maar jongere kinderen niet,” merkt hij op en legt uit dat het meestal kinderen vanaf 10 jaar zijn die kunnen praten over wat ze voelen als ze tic.

Tics beginnen meestal rond de leeftijd van vijf of zes, en piek in de preteen jaar, wanneer ze slechter kunnen worden, en ze vaak afnemen na die leeftijd, zegt hij. “Op de leeftijd van 18, de meerderheid van de kinderen zal ofwel een aanzienlijke verbetering of een volledige resolutie in hun tics.”

welke soorten tics zijn er?

er zijn twee soorten tics, zegt Pearce: degenen waar de persoon beweegt onvrijwillig, die bekend staan als motorische tics, en degenen waar de persoon onvrijwillig maakt een geluid, die ofwel vocale of phone tics worden genoemd.

enkele veelvoorkomende motorische tics zijn het schouderophalen, het kreuken van hun gezicht, knipperen en wenkbrauwen omhoog, legt Doja uit. Snuiven of keel clearing zijn de meest voorkomende vocale. “Soms nemen gezinnen hun kinderen mee naar de dokter omdat ze denken dat ze keelpijn hebben of allergieën hebben, maar in feite is het gerelateerd aan tics,” zegt hij.

u hebt misschien films of tv-programma ‘ s gezien waarin mensen met tics ongecontroleerd ongepaste dingen zweren of zeggen. De realiteit is, dat soort vocale tic is zeer, zeer zeldzaam bij kinderen, merkt Doja.

Tics kunnen komen en gaan en in de loop van de tijd veranderen. Als je kind een tic heeft die minder dan een jaar duurt, is dat wat bekend staat als een voorbijgaande Tic stoornis, legt Pearce uit. Als uw kind een vocale of motorische tic (maar niet beide) heeft die langer dan een jaar duurt, is dit wat bekend staat als een aanhoudende Tic stoornis (ofwel aanhoudende motorische tic stoornis of aanhoudende vocale Tic stoornis, afhankelijk van het type).

veel mensen associëren tics met het syndroom van Tourette, dat wordt gediagnosticeerd wanneer iemand jonger dan 18 jaar ten minste twee motorische tics en één vocale tic heeft gehad die langer dan een jaar duurde (ze kunnen in deze tijd waxen en afnemen, en alle drie hoeven niet in dezelfde periode op te treden). Ongeveer 1 procent van de mensen heeft het syndroom van Tourette, zegt Dr. Doja.

wat zijn de oorzaken van tics?

het hoe of waarom tics voorkomen is niet bekend, maar men denkt dat het verband houdt met de verbindingen van de diepe delen van de hersenen naar de voorste delen van de hersenen en die verbindingen die heen en weer gaan, legt Doja uit. De veronderstelling is dat er een soort van disfunctie in de hersenen gebeurt, hoewel, merkt hij op, je kunt geen MRI doen om op hen te testen.

er kan een genetische component zijn aan tics, zegt Doja, en merkt op dat tics soms in families voorkomen. Maar, zegt hij, het is niet altijd een directe verbinding. “Sommige mensen zouden ADHD in de familie kunnen hebben en dan zal een andere persoon tics hebben, of, op dezelfde manier, kan iemand angst of obsessieve compulsieve stoornis hebben en een andere persoon zal tics hebben, omdat al die soort van met elkaar verbonden zijn.”Volgens Tourette Canada,” Studies geven aan dat een persoon met Tourette syndroom heeft tussen een 5 tot 15 procent kans op het hebben van een kind, broer of zus of ouder met de aandoening.”

aandoeningen zoals ADHD, obsessief-compulsieve stoornis, leerproblemen, angst, gedragsproblemen en slaapstoornissen worden vaak gezien in samenhang met tics, legt Doja uit, en merkt op dat hoewel het varieert, een van de meest uitgebreide studies over het verband bleek dat tot 85 procent van de mensen met het Tourette syndroom ook een van deze aandoeningen tijdens hun leven zal hebben.

Pearce vermeldt dat tics ook zelden geassocieerd worden met een groep symptomen die gerelateerd zijn aan iets wat pediatrische auto-immune neuropsychiatrische aandoeningen geassocieerd worden met streptococcus (panda ‘ s). Ze zegt in het geval van deze aandoening, (die ze noemt een “controversiële diagnose”) de tics zou komen na een kind heeft een strep infectie, en dat ze verschijnen in een plotselinge aanvang, en zijn intens en ernstig.

Stress en tics

Stress en angst kunnen tics verergeren bij iemand met een reeds bestaande Tic-stoornis, maar veroorzaken ze niet, zegt Doja. Dit kan de reden zijn dat er een toename is geweest in kinderen en tieners die hebben ontdekt dat hun tics zijn teruggekomen of toegenomen tijdens de covid-19 pandemie, wat iets is dat zowel Doja als Pearce hebben gezien met hun patiënten. Het is niet het virus zelf dat verondersteld wordt dit te veroorzaken, het is de stress van lockdowns en andere beperkingen. Doja merkt op dat er studies zijn uit het Verenigd Koninkrijk, Italië en Zweden die hebben gekeken naar een toename van tics tijdens de pandemie, die zeggen dat deze ervaring waarschijnlijk tics heeft verergerd bij degenen die ze hebben.

Wanneer moeten ouders zich zorgen maken over tics?

Als u denkt dat uw kind een tic heeft, zegt Pearce dat het niet iets is om over in paniek te raken, maar het is een goed idee om een arts te laten kijken om er zeker van te zijn dat het een tic is, andere mogelijke problemen uit te sluiten en het in de gaten te houden, want als een tic langer duurt dan een jaar, zelfs als het uw kind niet stoort, moeten ze worden beoordeeld door een Tic en Tourette syndroom specialist zoals zijzelf, een neuroloog of een kinderarts om te zien of ze andere co-bestaande aandoeningen hebben zoals ADHD obsessief-compulsieve stoornis of angst die behandeling of ondersteuning nodig hebben. “De reden waarom het zo belangrijk is om een beoordeling te krijgen, is dat meestal niet de tics het probleem zijn, maar de co-bestaande omstandigheden”, legt ze uit. Doja gaat akkoord. “Tics kunnen zijn wat hen onder medische aandacht, maar het is belangrijk om te zoeken naar die andere bijbehorende aandoeningen, omdat ze kunnen worden van invloed op het leven van de kinderen meer,” zegt hij.

en als een tic uw kind dwarszit of een stoornis veroorzaakt, zegt Pearce, moet u uw kind laten onderzoeken door een specialist, zelfs als de tic minder dan een jaar aanhoudt, om hen te helpen de steun te krijgen die ze nodig hebben. Bijvoorbeeld, een tic kan worden veroorzaakt fysieke pijn (misschien hun nek draaien heeft gespannen hun spieren), of interfereert op andere manieren zoals het veroorzaken van plagen of hun knipperen is van invloed op hun vermogen om te lezen.

Hoe worden tics behandeld?

de eerste stap is de ouders voor te lichten over wat tics erger maakt—bijvoorbeeld stress en angst-en beter, en hen te leren dat tics kunnen komen en gaan, soms zonder duidelijke reden, en dat ze in de loop van de tijd verbeteren, zegt Doja.

Eén strategie die Pearce in dit stadium gebruikt is om ouders te laten zien hoe ze de “spotlight off tics” kunnen wegnemen, zoals ze het beschrijft. Ouders kunnen zich gedwongen voelen om vaak te vermelden tics van hun kind, maar het is raadzaam om zich te onthouden van commentaar te veel op hen. Dit komt omdat, volgens Pearce, tics zijn “suggestible” – wat betekent dat alleen maar denken over tics of horen over tics, kan de tics van een kind erger. “De ouders die zeggen:’ Waarom doe je dat? Kun je daarmee ophouden? Of, doe dat niet. Dat is luidruchtig. Of dat is vervelend. Of dat is frustrerend voor mij,’ zal het kind eigenlijk meer tic maken,” legt ze uit.

in plaats daarvan beveelt Pearce ouders aan zich op andere dingen te richten, zoals de positieve vaardigheden en attributen van het kind. “Ik probeer altijd ouders te vertellen dat er niets mis is met je kind. Hij heeft een neurologische aandoening, een aandoening die deze onvrijwillige bewegingen en geluiden veroorzaakt, maar hij is nog steeds je kind en je kind is vol met veel gaven en talenten,” zegt ze. “Dat zijn de dingen waar we ons op moeten richten, want als we het identificeren als een tic-aandoening versus een kind dat toevallig tics heeft, dan kan het hun gevoel van eigenwaarde beïnvloeden.”Dit is vooral belangrijk omdat het kan helpen kinderen praten over hun tic met hun leeftijdsgenoten. “Het zelfverzekerde kind kan gewoon zeggen,’ Oh, mijn lichaam kan het niet helpen. Maar er is niets mis met mij.”Omdat stress tics kan verergeren, in plaats van stressvolle situaties te vermijden, stelt Pearce ook voor om kinderen strategieën aan te leren om met stress om te gaan.

uitgebreide gedragsinterventie voor Tics

als deze strategieën niet werken, dan is het volgende behandelingsniveau het proberen van wat ‘uitgebreide gedragsinterventie voor tics’ (CBIT) wordt genoemd. “CBIT is gedragstherapie waarbij kinderen leren hoe ze hun tics moeten beheersen met meer stressmanagementstrategieën, evenals een component die concurrerend gedrag wordt genoemd,” legt Pearce uit. De concurrerende gedragstechniek wordt het best gedaan met de hulp van een therapeut die specifiek getraind is in CBIT, zegt ze. De methode omvat het leren van het kind om zich meer bewust te worden van wanneer de drang om tic komt op, met behulp van ontspanningstraining en het maken van veranderingen in de dagelijkse activiteiten om tics te verminderen, evenals het vinden van een “concurrerende reactie”—een andere beweging of ademhalingstechniek bedoeld om het oude gedrag te vervangen. Doja merkt op dat CBIT alleen kan worden gebruikt voor kinderen ouder dan negen jaar die gemotiveerd zijn om dit te gebruiken om hun tics te verminderen.

medicatie voor tics

als geen van deze technieken werkt, en als tics problematisch zijn voor het kind, is het spreken met een arts die ervaring heeft met het gebruik van medicijnen om tics te behandelen de volgende stap. De meeste kinderen reageren echter goed op CBIT, zegt Pearce.

Doja zegt dat de meerderheid van de patiënten die hij ziet geen medicatie nemen voor hun tics. Er zijn twee soorten medicijnen die worden gebruikt om tics te behandelen, en ze hebben allebei bijwerkingen, zegt hij.

alfa-agonisten zijn geneesmiddelen voor de behandeling van de bloeddruk en helpen ook bij tics. De belangrijkste bijwerkingen zijn sedatie en licht gevoel in het hoofd. De andere is de familie van atypische antipsychotica, die worden gebruikt om psychose of schizofrenie te behandelen. “Deze medicijnen hebben aanzienlijk meer bijwerkingen, waaronder gewichtstoename, problemen met uw cholesterol lipide tellingen, problemen met een hormoon in de hersenen genoemd prolactine, en soms, de opkomst van andere abnormale bewegingen die permanent kunnen zijn,” merkt hij op.

afgezien van de bijwerkingen voegt Doja eraan toe dat, omdat tics komen en gaan en in de loop van de tijd veranderen, het vaak moeilijk is om te zeggen of het medicijn werkt of niet. Hij voegt eraan toe: “Er is geen medicijn of gedragstherapie die tics volledig wegneemt. Je kunt de frequentie of de ernst verminderen, maar je hebt nog steeds de tics. Het enige dat tics volledig wegneemt is tijd.”