Komitet narasimhama i reformy bankowe

Komitet Narasimhama i reformy bankowe!

:

biorąc pod uwagę rosnącą erozję wydajności i rentowności sektora bankowego, rząd postanowił zrestrukturyzować sektor bankowy w celu wywołania większej konkurencji i wydajności w ich działalności oraz zwiększenia ich rentowności.

Narasimham, były gubernator RBI 14 sierpnia 1991. Komitet został powołany w celu dokonania przeglądu pracy banków komercyjnych i innych instytucji finansowych w kraju oraz zaproponowania środków mających na celu przebudowę tych instytucji w celu zwiększenia ich efektywności.

Komisja Narasimhama przedstawiła swój raport w listopadzie 1991 roku, a raport został przedłożony Parlamentowi 17 grudnia 1991 roku. W swoim sprawozdaniu Komitet Narasimhama uznał sukces banków sektora publicznego w zakresie ekspansji oddziałów, mobilizacji depozytów w sektorze gospodarstw domowych, udzielania kredytów w sektorze priorytetowym oraz usuwania regionalnych różnic w bankowości. Ale w tym okresie po nacjonalizacji sektor bankowy doznał poważnej erozji wydajności, wydajności i rentowności.

dwa najważniejsze czynniki odpowiedzialne za tę sytuację, jak podaje Komitet, to ukierunkowane programy inwestycyjne i ukierunkowane programy kredytowe. Komitet argumentował, że rażąco wysoki ustawowy wskaźnik płynności (SLR-38,5%) i wskaźnik rezerwy gotówkowej (CRR-15%) wymuszają na bankierach rodzaj podatku od systemu bankowego i przekierowują dobrą kwotę funduszu bankowego na bezproduktywne cele.

podobnie CRR, w formie “podatku od wymogu rezerwy”, zmniejszyło potencjalne dochody banków, a tym samym zmniejszyło rentowność bankierów. Ponadto w sprawozdaniu Komisji Narasimhama wspomniano, że system ukierunkowanej operacji kredytowej w postaci subsydiowanego przepływu kredytów do obszarów niedoskonałych i priorytetowych, pożyczek IRDP, kredytów mela itp. zakłócił dobre praktyki bankowe. Komitet wspomniał, że ” zamierzony kredyt społecznie ukierunkowany w tym procesie przekształcił się w nieodpowiedzialne pożyczki.”

Komitet wspomniał również, że wydatki operacyjne tych banków znacznie wzrosły ze względu na fenomenalny wzrost bankowości oddziałów, brak odpowiedniego nadzoru, szybki wzrost liczby pracowników i szybszą promocję, niewłaściwą rolę związków zawodowych oraz wyższe koszty jednostkowe związane z udzielaniem pożyczek sektorom priorytetowym.

zalecenia Komitetu Narasimhama dotyczące systemu bankowego:

zalecenia Komitetu Narasimhama dotyczące reformy systemu bankowego opierają się na wyłącznych racjonalnych kryteriach, tj. zasoby banków powinny być wykorzystywane w najbardziej racjonalny sposób, tak aby mogły one zapewnić maksymalne korzyści swoim deponentom. W ten sposób posiadanie przez rząd środków finansowych banków z niską stopą odsetek za finansowanie wydatków konsumpcyjnych (płacenie pensji pracowników) oszukało deponentów.

zalecenia Komitetu skierowane do:

(a) zapewnienie wyższego stopnia elastyczności operacyjnej;

b) Autonomia w podejmowaniu decyzji; i

(c) tchnąć konkurencyjność i wyższy stopień profesjonalizmu w operacjach bankowych w celu osiągnięcia wydajności i efektywności systemu finansowego.

:

1. Ustanowienie czteropoziomowej hierarchii dla struktury bankowej składającej się z trzech lub czterech dużych banków, w tym SBI na górze, 8 do 10 banków krajowych z siecią oddziałów ogólnokrajowych, Lokalnych banków dla operacji regionalnych i banków Wiejskich na dole, zajmujących się głównie finansowaniem rolnictwa i pokrewnych działań.

2. Rząd nie powinien rozważać nacjonalizacji prywatnych banków komercyjnych w kraju w przyszłości, a banki prywatne powinny być traktowane na równi z bankami sektora publicznego.

3. Zniesienie poprzeczki w zakresie tworzenia nowych banków w sektorze prywatnym oraz zniesienie procedury udzielania zezwoleń na rozbudowę oddziałów.

4. Rząd powinien być bardziej liberalny, pozwalając bankowi zagranicznemu na otwieranie kolejnych oddziałów zgodnie z Polityką inwestycji zagranicznych. Wspólne przedsięwzięcia banków zagranicznych i indyjskich są dozwolone w odniesieniu do bankowości handlowej i inwestycyjnej. Operacje Zagraniczne indyjskich banków powinny zostać zracjonalizowane.

5. Ustawowy wskaźnik płynności (SLR) i wskaźnik rezerwy gotówkowej (CRR) powinny być stopniowo obniżane w latach 1991-1992. Instrument SLR powinien być wdrażany zgodnie z pierwotnym zamiarem uznania go za wymóg ostrożnościowy i nie powinien być postrzegany jako główny instrument finansowania sektora publicznego.

6. Program kredytów ukierunkowanych powinien zostać ponownie zbadany przynajmniej w przypadku tych, którzy byli w stanie stanąć na własnych nogach i tych, którzy przekształcili to w źródło czynszu gospodarczego. W ten sposób należy ograniczyć udzielanie pożyczek priorytetowych. Sektor priorytetowy powinien zostać ponownie zdefiniowany tak, aby obejmował małych i marginalnych rolników, mały SEKTOR PRZEMYSŁOWY, małe przedsiębiorstwa i inne słabsze sekcje.

7. Stopy procentowe podlegają dalszej deregulacji w celu odzwierciedlenia warunków panujących na rynkach wschodzących, a obecne stopy procentowe depozytów bankowych mogą być nadal regulowane.

8. W odniesieniu do wątpliwych długów należy utworzyć rezerwy w wysokości 100% krótkiego spadku zabezpieczenia. Utrata aktywów powinna być w pełni odpisana. Ma powstać Rada do rozwiązywania problemu nieściągalnych długów. Wypracowane zostaną ustalenia, zgodnie z którymi co najmniej część Złych i wątpliwych długów banków i instytucji finansowych jest usuwana z bilansu, aby banki mogły przetwarzać środki uzyskane w wyniku tego procesu na bardziej produktywne aktywa.

9. W ramach reform bankowych likwidowany jest wspólny system rekrutacji pracowników dla urzędników bankowych. Mianowanie na kluczowe stanowiska powinno nie sprzyjać polityce. Komitet dostrzegł również pilną potrzebę większego wykorzystania systemu komputerowego.

10. Każdy bank sektora publicznego powinien utworzyć jedną lub więcej wiejskich filii bankowych, aby przejąć wszystkie swoje oddziały na obszarach wiejskich, a te powinny być na równi z regionalnymi bankami na obszarach wiejskich.

11. Część udziałów banków sektora publicznego powinna zostać zdezinwestowana, podobnie jak Pozostałe Banki sektora publicznego.

12. Należy uchylić wytyczne rządowe dotyczące spraw administracji wewnętrznej, aby zapewnić niezależność i autonomię banków. Jakość kontroli nad systemem bankowym między RBI a Wydziałem bankowym Ministerstwa Finansów powinna zakończyć się, a RBI powinien być główną agencją regulującą system bankowy.

pozostałe reformy finansowe:

inne reformy finansowe zalecane przez Komitet Narasimhama to:

1. Przypisanie funkcji nadzoru nad bankami i innymi instytucjami finansowymi oddzielnemu quasi-autonomicznemu organowi, który ma być sponsorowany przez RBI.

2. Stymulowanie konkurencji między instytucjami finansowymi na rzecz rozwoju (Dfi) w celu przyjęcia podejścia syndykacyjnego lub uczestniczącego, a nie konsorcjum. DFI powinien przyjąć przyjęte na szczeblu międzynarodowym normy w celu przywrócenia adekwatności kapitałowej i przedłużenia pożyczek na krótkie okresy w celu spełnienia wymogów dotyczących kapitału obrotowego.

3. IDBI powinno zachować jedynie swoją rolę w zakresie refinansowania i przekazać swoje bezpośrednie pożyczki odrębnemu organowi korporacyjnemu.

4. Wytyczne ostrożnościowe powinny regulować funkcjonowanie wszystkich instytucji finansowych. W celu uregulowania rynku kapitałowego SBI powinien sformułować zestaw wytycznych ostrożnościowych w celu ochrony interesów inwestorów, które zastąpiłyby zbyt restrykcyjne wytyczne CCI (kontrolera emisji kapitałowych).

5. Zapewnienie właściwej klasyfikacji aktywów i pełnego ujawniania informacji, a także przejrzystości rachunków banków i innych instytucji finansowych.

ocena sprawozdania Komisji Narasimham:

raport Komisji Narasimhama został skrytykowany przez różnych krytyków z różnych powodów.

różne punkty, które zostały podniesione przez krytyków przeciwko zaleceniom tego komitetu, obejmują następujące kwestie:

a) rola sektora publicznego zostanie zminimalizowana w tym nowym systemie, w którym banki te nie będą w stanie wykonywać swojej roli społecznej w kredytowaniu w sektorze priorytetowym tak skutecznie, jak wcześniej;

(b) krytykuje się pomysł zaprzestania nacjonalizacji banków, pozwalając bankom prywatnym i zagranicznym na rozszerzenie działalności; oraz

(c) zmniejszenie lustrzanek może negatywnie wpłynąć na zdolność kredytową rządu.

ale wszystkie te krytyczne uwagi nie mają solidnej podstawy. Sprawa, która jest jasna, jest taka, że gra politycznie z pieniędzy publicznych zdeponowanych w banku osiągnęła już swój punkt nasycenia. Fundusze bankowe powinny być ściśle wykorzystywane na inwestycje produkcyjne, w których kryterium rentowności powinno być dobre.

ale zalecenia Komitetu Narasimhama nie mają odpowiedniego wsparcia statystycznego i badań empirycznych. Ponadto niektóre z zaleceń, takie jak zniesienie preferencyjnych stóp procentowych, stopniowe zniesienie pożyczek w sektorze priorytetowym, zmniejszenie lustrzanek itp. bez wątpienia pośrednio wpłynie na słabsze sekcje społeczeństwa, jeśli zostaną wprowadzone alternatywne przepisy.

ale w obecnym systemie reform gospodarczych, jeśli sektor bankowy nie zostanie zliberalizowany z nadmiernej kontroli biurokratycznej, kraj nie może oczekiwać wysokiego zwrotu z takich reform.

chociaż raport Komisji Narasimhama został skrytykowany przez część polityków, chciwych urzędników, związków zawodowych, pracowników banków z ich własnego punktu widzenia, ale istnieje pewna logika w obliczu konkurencji i innych zmian strukturalnych. Długotrwała praca w systemie ochronnym zdecydowanie zniszczyłaby ducha produktywności pracowników. Dlatego też problem należy rozpatrywać również pod tym kątem.

w międzyczasie niektóre z tych zaleceń zostały już zaakceptowane przez rząd.

reformy sektora bankowego i finansowego: 1991-92 do 1993-94:

wdrażanie zaleceń Komitetu Narasimhama od 1991-92:

pomimo silnej opozycji z różnych stron, rząd inicjuje kilka poważnych reform finansowych od 1991-92 na podstawie raportu Komitetu Narasimhama postawionego przed parlamentem w grudniu 1991 roku.

poniżej przedstawiono niektóre z tych reform zainicjowanych w kraju:

1. Redukcja lustrzanek i CRR:

wyższe oprocentowanie SLR i CRR przesunęły dużą część zasobów bankowych na aktywa o niskich dochodach, zmniejszając tym samym rentowność banków i wywierając presję na banki, aby pobierały wysokie stopy procentowe od swoich zaliczek w sektorze komercyjnym.

Jako pierwszy krok, lustrzanka została zmniejszona do 30 procent, a w kwietniu 1992 r. wycofano ją o 10 procent, co uwolniło Rs. 1280 crore na zasoby pożyczkowe.

2. Normy dotyczące ujmowania Dochodów, rezerw i adekwatności kapitałowej:

zgodnie z niniejszym zaleceniem Komitetu Narasimhama RBI wydał nowe normy ostrożnościowe dotyczące ujmowania dochodów, klasyfikacji aktywów i ujmowania nieściągalnych długów. Minimalne standardy kapitałowe zostały określone na równi z międzynarodowymi normami Komitetu bazowego, aby osiągnąć adekwatność kapitałową. Banki powinny zakończyć rezerwowanie aktywów wątpliwych i niespełniających standardów do końca marca 1994 r.

3. Zmiana bilansu:

formaty bilansu i rachunku zysków i strat zostały odpowiednio zmienione, aby odzwierciedlić rzeczywistą kondycję finansową banków.

4. Licencje oddziałów:

w kwietniu 1992 r.banki, które osiągnęły normy adekwatności kapitałowej i ostrożnościowe standardy rachunkowości, mogły tworzyć nowe oddziały bez uprzedniej zgody RBI. Zezwala się im również na zamykanie oddziałów nierentownych innych niż na obszarach wiejskich.

5. Zezwolenie na utworzenie banku sektora prywatnego:

RBI ogłosił wytyczne dotyczące zakładania banków prywatnych jako spółek akcyjnych. Zasadniczo zatwierdzono siedem wniosków dotyczących utworzenia nowych banków sektora prywatnego. Banki mogły również pozyskiwać wkłady kapitałowe od zagranicznych inwestorów instytucjonalnych do 20 proc., a od nierezydentów do 40 proc.

6. Liczba tablic stóp procentowych dotyczących zaliczek bankowych została zmniejszona z około 20 w latach 1989-90 do 3 w bieżącym roku budżetowym (1993-94). Obniżono, odpowiednio, o 4 punkty procentowe i 3 punkty procentowe, oprocentowanie lokat terminowych na kontrolowanym poziomie stóp procentowych od zaliczek bankowych oraz pułap oprocentowania lokat terminowych.

7. Wprowadzenie norm adekwatności kapitałowej, które wymagają, aby wszystkie banki osiągnęły 4% do 31 marca 1993 r. i 8% do 31 marca 1996 r. Banki zagraniczne działające w Indiach i banki indyjskie posiadające oddziały za granicą muszą osiągnąć 8% odpowiednio do dnia 31 marca 1993 r.i 31 marca 1994 r.

8. Wsparcie budżetowe Rs. 5700 crore na kapitalizację banków zostało zwolnionych po tym, jak znacjonalizowane banki zawarły z RBI umowy o wynikach w celu wzmocnienia zarządzania bankami i zapewnienia poprawy wydajności.

9. Ustawa o Państwowym Banku Indii (SBI) została zmieniona, aby umożliwić bankowi dostęp do rynku kapitałowego i umożliwić 10 procent praw głosu akcjonariuszom, SBI podniesione nad Rs. 1400 crore jako kapitał własny (w tym Premia i Rs. 1000 crore jako obligacje w ramach emisji publicznej). Udział RBI wynosi teraz 67 proc. wobec 99 proc. wcześniej.

10. Aby umożliwić znacjonalizowanym bankom dostęp do rynku kapitałowego długu i kapitału własnego, w Sejmie wprowadzono projekt ustawy. Postanowiono, że w latach 1994-1995 na rynek kapitałowy wejdzie ponad siedem znacjonalizowanych banków, aby osiągnąć cel norm adekwatności kapitałowej.

11. W latach 1993-1994 nowy Bank Indii połączył się z Punjab National Bank.

12. W ramach RBI powstaje nowa Rada Nadzoru Finansowego w celu wzmocnienia systemu nadzoru banków i instytucji finansowych. Nowy dział czyli Departament Nadzoru powstał w RBI jako samodzielna jednostka, obowiązująca od 22 grudnia 1993 r.do spraw nadzoru nad bankami komercyjnymi.

13. “Recovery of debts due to banks and Financial Institutions Act, 1993” również przeszedł do ustanowienia specjalnych trybunałów windykacyjnych, aby ułatwić szybsze odzyskiwanie zaległości kredytowych.

14. Zliberalizowano również normy udzielania kredytów bankowych, a także przyznano bankom swobodę decydowania o poziomie posiadania poszczególnych pozycji zapasów i należności.

15. Rozporządzenie zostało ogłoszone zmieniając ustawę o regulacji bankowej, 1949, aby umożliwić firmie bankowej posiadanie prezesa niewykonawczego i do trzech dyrektorów spośród dyrektorów instytucji promujących i podnieść pułap wykonywania praw głosu dla akcjonariusza do 10 procent i podnieść kary za naruszenie ustawy.

16. Porozumienie z Unią w październiku 1993 r. toruje drogę do szybszej komputeryzacji w bankach.

17. Zakres obowiązkowych uzgodnień konsorcjum został zawężony do 76 dużych kont pożyczkowych w miejsce dotychczas 934 kont, kredytobiorcy pozwolili na wprowadzenie nowych banków do konsorcjum po dwóch latach.

18. Ograniczono dostęp instytucji finansowych do funduszy SLR i zachęca się je do podejścia do rynku kapitałowego funduszy.

19. Ustawa o zmianie Rozporządzenia bankowego z 1994 r.została zatwierdzona przez Parlament 17 marca 1994 r., torując drogę do otwarcia większej liczby banków w sektorze prywatnym. W tym czasie rząd zasadniczo wydał zgodę dziewięciu bankom prywatnym. Pierwszy bank sektora prywatnego został już utworzony przez Unit Trust of India (UTI Bank) 2 kwietnia 1994. Po nim pojawiło się jeszcze pięć prywatnych banków.

20. IFCI jest również przekształcana w Spółkę, a jej dziewicza emisja publiczna jest również podnoszona na Rs. 600 crore jako kapitał własny (w tym premia).

21. Klauzula wymienialności nie jest już obowiązkowa dla pomocy sankcjonowanej przez instytucje udzielające pożyczek terminowych.

22. Zniesiony zostaje pułap stopy procentowej obligacji i obligacji, z wyjątkiem obligacji PSU wolnych od podatku.

23. Aukcja 91 dniowych bonów skarbowych i rządowych papierów wartościowych rozpoczęła się odpowiednio 8 stycznia 1993 i 3 czerwca 1992. Aukcja 354 dniowych bonów skarbowych rozpoczęła się 28 kwietnia 1992 roku i zastąpiła aukcję 182 dniowych bonów skarbowych.

tak więc w związku z wyżej wymienionymi reformami sektora bankowego i finansowego kontynuowano rozpoczęte wcześniej zadanie dekontroli i wprowadzenia konkurencji. W latach 1993-1994 podjęto szereg kroków w celu ograniczenia kontroli i zakłóceń w systemie bankowym oraz promowania konkurencji. Należą do nich m.in. reformy stóp procentowych w odniesieniu do banków prywatnych, złagodzenie ograniczeń w udzielaniu kredytów i kontrola kredytowa.

cele tych zmian są następujące:

(a) zastąpienie ograniczeń opartych na kontroli i przymusie banków do stosowania zachęt rynkowych, tak aby kierownictwo banku i personel banku mogli swobodnie korzystać z ich wywiadu i inicjatywy handlowej;

(b) posiadanie niezbędnych przepisów ostrożnościowych niezbędnych do ochrony deponentów i systemu bankowego; i

(c) stworzenie środowiska, w którym banki konkurują ze sobą, aby zapewnić najlepszą obsługę deponentom, kredytobiorcom i innym klientom.

proces reform gospodarczych sprawił, że banki komercyjne w Indiach znalazły się pod coraz większą presją, aby poprawić swoje wyniki, w tym jakość i treść ich działalności bankowej. Proces deregulacji zwiększył konkurencję zarówno między bankami, jak i z wieloma podmiotami pozabankowymi, które stały się aktywne w ostatnim okresie. W ten sposób indyjski system bankowy przeszedł daleko idące zmiany w ciągu ostatnich czterech lat liberalizacji gospodarczej.

na pierwszym etapie procesu reform gospodarczych, który rozpoczął się w lipcu 1991 r., poczyniono wysiłki na rzecz wprowadzenia trwałych zmian strukturalnych i ram regulacyjnych, które zwiększą efektywność bazy zasobów i zachęcą banki do wspierania działań w sektorach produkcyjnych gospodarki.

reformy były zatem ukierunkowane na ogólne Ograniczenie ustawowego domniemania zasobów banków, racjonalizację struktury stóp procentowych i przepisanie norm ostrożnościowych. System bankowy działa obecnie w ramach zestawu uznanych na całym świecie ostrożnościowych norm rachunkowości w zakresie ujmowania dochodów, klasyfikacji aktywów, rezerw i adekwatności kapitałowej.

ponieważ konkurencja odegrała ważną rolę w osiągnięciu wyższej wydajności i wydajności systemu, istniejące banki otrzymały większą elastyczność w rozszerzaniu działalności. Wszystkie te środki zostały również wdrożone w celu przyjęcia norm ostrożnościowych w celu wspierania przejrzystości.

wprowadzono również zmiany legislacyjne w celu zwiększenia autonomii i elastyczności operacyjnej. Reformy w sektorze bankowym zostały zainicjowane w czasie, gdy banki komercyjne sektora publicznego borykały się z wieloma problemami, w tym z niską rentownością i brakiem przejrzystości.

sektor bankowy ma wejść w drugi etap reform i zmian strukturalnych, które z pewnością przyniosą znaczną poprawę operacyjną i finansową. Drugi etap reform sektora bankowego w kraju powinien zatem położyć nacisk na poprawę efektywności organizacyjnej banków, dla których inicjatywa musiała w dużej mierze pochodzić od samych banków.

RBI zasugerował, że banki powinny poprawić swoje dochody oparte na usługach, zwracając większą uwagę na kosztorysowanie i wycenę różnych usług bankowych pozafinduszowych, jednocześnie rozwijając umiejętności w zakresie rozwoju produktów, aby dostosować je do specyficznych potrzeb swoich klientów.