doorgaan met facturering / betaling

NOVEMBER 11, 2017

laat me beginnen met mijn eigen ketterij. Ik heb onlangs een boek gepubliceerd genaamd Poets of The Bible: From Solomon ‘s Hooglied to John’ s Revelation. Er zijn gedichten op de loer overal in onze twee testamenten en toch, de ongerechtigheid is in het verzamelen van de hele Bijbel in een beknopte poëzie bloemlezing. Poëzie wordt vaak verborgen in proza, zoals we weten — denk aan Whitman, die zijn paradigma voor vrije verzen in de Schrift vond. Er waren er veel voor hem natuurlijk, waaronder John Milton, en velen na, zoals Emily Dickinson en Dylan Thomas. Gedichten in overvloed in de Bijbel als lente bloeit. Mijn taak, zoals ik het zag, was om honderden van hen te bevrijden van Genesis tot de verbazingwekkende openbaring. Ik was blij om te proberen om te zetten zoveel schoonheid, verhaal, en dacht in het Engels vers. Tip off the inquisitors, but a holy tree and poetry resides in Eden:

dus de Here God werpt een diepe slaap op de man
en hij slaapt. Dan neemt hij een van zijn ribben
en sluit het gat met zijn vlees,

en de rib die God van de man neemt
maakt hij tot een vrouw en brengt haar naar de man.
en Adam zegt: “Zij is het bot van mijn botten.”

mijn ketterij is, natuurlijk, heel anders dan wat de vroege vertalers van de Bijbel doorgingen — de mannen die het vuile werk deden om Hebreeuwse en Griekse geschriften in het Engels te veranderen in plaats van het geautoriseerde Latijn. De ketterij daar was het openen van de tekst voor gewone mensen, die in staat zouden zijn om de Bijbel te lezen op hun eigen voor de eerste keer. De geschiedenis van deze vroege Bijbelvertalers is als de geschiedenis van religieuze oorlogen: twee kanten in een verschrikkelijk conflict over religieuze keuze. Evenzo leefden en stierven deze vroege vertalers volgens de heersende leer. Voor hun ongerechtigheid werden de dappere decoders vaak dodelijk gestraft, hoewel deze verachtelijke geleerden vandaag de dag worden gevierd.

de geschiedenis van de Bijbelvertaling is even verschrikkelijk als boeiend. Verschrikkelijk vanwege de marteling en dood van de moedige vertalers en boeiend omdat we in de geschiedenis van de vertaler, net als in oorlog, dodelijke gevechten om ideeën waarnemen. Oorlog, natuurlijk, domineerde het Europese continent voor een groot deel van de vroegmoderne geschiedenis. In West-Europa woeden van 1524 tot 1648 voortdurend religieuze oorlogen tussen Rooms-Katholieken en protestanten: we hebben de Tachtigjarige Oorlog in de laaglanden (1568-1648), de Franse godsdienstoorlogen (1562-1598), de Dertigjarige Oorlog (1618-1648) en de Engelse Burgeroorlog (1642-1651). Deze burgerlijke en internationale oorlogen vernietigden het nationale en dagelijkse wezen; de bevolking leed en nam af. Verliezen in de miljoenen waren niet ongewoon in die jaren: drie miljoen mensen stierven tijdens de kruistochten, de grote oorlog tussen het christendom en de Islam.Tegelijkertijd voerden geestelijken en geleerden een hete oorlog over Bijbelvertalingen. De geestelijkheid wilde exclusieve kennis van de tekst te behouden, terwijl geleerden trachtte de Bijbel te openen voor de gewone lezer. Deze geleerden, echter, zelfs als ze waren professoren in Oxford of Cambridge, waren volledig onbeschermd door hun instellingen. Een van deze mannen was John Wyclif (ca. 1330-1384), master of Balliol College in Oxford. Wyclif, bekend als de “bloem van Oxford scholarship” waagde de eerste vertaling van de Bijbel in het Engels. Arme sap – om zo deugdzaam en moedig te zijn! Wyclif kende eigenlijk geen Hebreeuws of Grieks, dus vertrouwde hij op de Latijnse Vulgaat van de Heilige Hiëronymus om zijn weg te vinden. Deze godslasterlijke daad-waardoor de Bijbel in het gewone Engels werd gehoord en gelezen, niet in het Latijn — maakte hem tot een crimineel.In 1401, aartsbisschop Arundel fumed at Wyclif: “de parel van het evangelie is verstrooid in het buitenland en vertrapt onder de voeten door varkens. Deze pestilente en ellendige John Wyclif, van vervloekte herinnering, die zoon van de oude slang!”Wyclif ontsnapte alleen aan vervolging door net op tijd te sterven. Zijn Oxford collega ‘ s werden echter allemaal levend verbrand. Zelfs 40 jaar na zijn dood werden zijn botten opgegraven, verbrand en in de rivier Swift gegooid. En toch, in sommige opzichten, had hij de laatste lach. Na zijn dood waren wyclifs manuscripten twee keer zo populair als Chaucers Canterbury Tales. (Lordy, wat hij heeft doorstaan in het leven!)

een eeuw later vertaalde taalkundige William Tyndale de Schrift rechtstreeks uit het Hebreeuws en het Grieks naar het Engels: a mammoth “do not.”Tyndale volgde en imiteerde de geleerde Erasmus, zeggende dat hij wenste” dat het woord de ogen zou bereiken van alle vrouwen, Schotten en Ieren, zelfs Turken en Saracenen, en in het bijzonder de landarbeider bij de ploeg en de Wever bij het weefgetouw.”Tyndale werd ronduit veroordeeld. Sir Thomas More verachtte de verrader: “de duivelse dronken ziel deze slaperige drudge heeft zo diep in het uitschot van de duivel gedronken, dat als hij wakker wordt en zich bekeert, hij snel in het puree-vat kan vallen en zich in draf kan veranderen, zoals de zwijnen van de hel zich zullen voeden.”(Het is zeker de moeite waard om te sterven om te genieten van zo ‘ n prachtige laster.)

Tyndale slaagde er tenminste in om het grootste deel van het Nieuwe Testament te vertalen in mooi gewoon Engels in 1525, maar hij overleefde het niet om zijn project af te maken. Hendrik VIII besloot dat Tyndale het canoniek recht had geschonden: Latijn alleen was de geaccepteerde taal voor de Schrift in vertaling. Terwijl Tyndale zijn kennis van het Hebreeuws perfectioneerde om ons het Oude Testament (De Tanakh) na te laten, werd hij gevangen genomen door Henry ‘ s troepen. Tyndale werd toen gewurgd en op de brandstapel verbrand. De dood van Tyndale werd veroordeeld door de koning, die uiteindelijk de vertaling van de Bijbel in het Engels zou legaliseren. Toen Hendrik zich tot het protestantisme bekeerde en de Kerk van Engeland oprichtte, werd het goed om de Bijbel in het Engels te vertalen — zoals Luther dat deed in het Duits. De dode Tyndale was niet alleen de held van de koning, maar de Tyndale Bijbel werd ook het meest populaire boek in Engeland.

zodra de Kerk van Engeland het Rijk kwam domineren, vestigde het een mate van vrede, zo niet Katholieke vrijheid of vreugde. Toen koning Jacobus 47 vertalers opdracht gaf om aan een nieuwe vertaling van de Bijbel te werken, voltooiden zij hun werk zonder angst. Natuurlijk gaven die vertalers ons de prachtige King James versie van de Bijbel, die in 1611 werd voltooid. Net als Shakespeare ‘ s toneelstukken, de King James is een enorme bron van verhaal, gedachte en spraak en het is verder bewijs voor de vaardigheid van de mensen die het gevormd: de grote vertaler creëert grote literatuur.

zelfs in onze moderne tijd kan vertalen nog steeds een zware en moeilijke taak zijn. Oorlogen zijn niet afgenomen en vertalers — degenen die ons toestaan om te communiceren tussen vijandelijke linies — worden vaak gevangen in het vizier. Vooral vertalingen van de Bijbel worden nog steeds vreemd betwist. In de jaren 30 van de vorige eeuw stemde een schoolbestuur ervoor om de Bijbel in het Spaans te publiceren voor jonge Latino-schoolkinderen. Gouverneur Ma Ferguson schoot ze neer. Terwijl ze de King James versie omhoog hield, verklaarde ze beroemd (zogenaamd): “als het Engels van de Koning goed genoeg was voor Jezus Christus, is het goed genoeg voor de kinderen van Texas!”

word ik vandaag bedreigd? Geen geluk. Ik heb mijn eeuw van vuur gemist. Ik zou zelfs de Bijbel in varkens Latijn kunnen vertalen als ik dat zou willen. Ik mag dan een gek genoemd worden, maar het kan niemand wat schelen. Het doet me bijna verlangen naar meer hachelijke tijden — nu wordt men beoordeeld op de kwaliteit van het werk. Maar het lijkt erop dat mijn racket van het vertalen van de Griekse en Hebreeuwse Bijbel is veilig, zelfs als ik liever gewoon literair Engels in plaats van Bijbel-spreken — het vrome jargon dat heerst in onze eindeloos herziene “herziene versies.”

Ja, vandaag, helaas, zullen mijn botten niet opgegraven en verbrand worden. Het zij zo. Ik bid in plaats daarvan voor de vertalers en dichters die voor mij kwamen en die de poëzie in de Bijbel toestonden om te ademen en licht te zien.