Ferreteren|

hoofdstuk XI
FERRETEREN: een KONIJNENJAGER

het ferreteerseizoen begint wanneer de vorst de bladeren heeft doen vallen en de konijnen vet krijgen door het eten van schors. Op een ochtend in December begonnen Orion en ik, met onze man Little John, een dubbele heuvel te fret voor onze oude vriend Boer ‘Willum’ in Redcote.Little John was een arbeider – een van degenen die vaak op vreemde tijden werkte voor Luke, De Rabbit-Aannemer. We hadden hem Little John genoemd vanwege zijn grote omvang en logge proporties. Hij was de meest nuttige man die we kenden voor dit werk; zijn hart was er zo grondig in.Hij wachtte ons op voordat we klaar waren met het ontbijt, met zijn gereedschap en werktuigen, die zorgvuldig klaargemaakt hadden, terwijl het nog donker was thuis in zijn huisje. De netten moeten worden bekeken voordat ze beginnen, omdat ze geneigd zijn om in een wirwar te komen, en er is niets zo vervelend om te hebben om touwtjes te ontrafelen met gekoelde vingers in een greppel. Sommige moeten worden hersteld, nadat ze zijn gescheurd; sommige worden helemaal terzijde geschoven omdat ze zwak en verrot zijn. Het garen dat vaak met water is verzadigd, is vervallen. Alle netten zijn van een lichtgele kleur van de klei en zand die in de snaar heeft gewerkt.

deze netten vulden bijna een zak, waarin hij ook een paar ‘uilenvangers’ wierp, handschoenen van stevig wit leer, dik genoeg om een doorn te draaien tijdens het hanteren van struiken, of om bestand te zijn tegen de klauwen van een uil die woedend weerstand bood tegen het vangen. Zijn fretten kostte hem veel gedachte, welke te nemen en welke achter te laten. Hij moest ook speciaal zijn hoe hij hen voedde-ze moeten gretig zijn op prooi, en toch mogen ze niet uitgehongerd worden,anders zouden ze zich volproppen met het bloed van het eerste konijn en nutteloos worden voor de jacht.

twee moesten gemuilkorfd worden – een operatie van enige moeilijkheidsgraad die meestal resulteert in een bekraste hand. Een klein stukje van kleine maar sterke touw wordt doorgegeven door de kaken achter de slagtand-achtige tanden, en strak gebonden rond, zo strak als bijna te snijden in de huid. Dit is de oude manier om een fret te muilkorven, overgeleverd van generaties: Little John veracht de muilkorven die in winkels te koop zijn, en nog meer veracht de kleine belletjes om de nek te hangen. De eerste zegt hij vaak af te komen, en de tweede brengen de fret in verlegenheid en soms vangen in het projecteren van wortelstokken en houd het vast. Hij heeft ook een lijn-vele meters van stevig touw wond om een korte stok-om een fret te lijnen indien nodig.

de fretten worden in een kleinere zak geplaatst, aan de bovenkant stevig gebonden — want ze zullen doorwerken en eruit komen als er nog een opening is. In de tas zit een beetje hooi om op te liggen. Hij geeft de voorkeur aan de fitchew fret zoals hij het noemt; dat is het soort dat als een bunzing gekleurd is. Hij zegt dat ze feller zijn, groter van make en krachtiger. Maar hij heeft ook een paar witte met roze ogen. Naast de zak van netten, de zak van fretten, en een kleine bundel in een geknoopte zakdoek–zijn ‘nuncheon’ — die op zichzelf een aanvaardbare lading, hij heeft een billhook, en een ‘navigator,’ of draininggereedschap meegebracht.

dit is een smalle spade van speciaal stout merk; het blad is hol en lijkt op een overdreven Guts, en het voordeel is dat bij het uitgraven van een konijn het gereedschap zeer geschikt is om te vangen onder een wortel, wanneer een gewone spade kan buigen en nutteloos worden. De ‘navigator’ staat alles, en smal zijn is ook handiger. Al deze werktuigen heeft Little John bereid door het schemerige licht van een hoornlantaarn in de schuur aan de achterkant van zijn huisje. Een mok bier terwijl we onze wapens halen juichen hem enorm, en losmaakt zijn tong.Tot aan Redcote imponeert hij ons de absolute noodzaak van stilte tijdens het ferreteren, en feliciteert ons met het feit dat we een bijna rustige dag hebben. Hij is een beetje twijfelachtig over Orion ‘ s spaniël en of het zal zwijgen of niet.

wanneer we de dubbelheuvel bereiken, houdt zijn gesprek helemaal op: hij is zo stil en ruig als een knol eik. Op de top van de heuvel wordt de zak netten op de weide gegooid en geopend. Omdat er meer gaten aan de andere kant van de heg zijn gaat Orion er met kleine Jan over, en ik ga verder met het opzetten van de netten op de mijne.

ik vond enige moeite om bij de oever te komen, omdat de struiken zo dik waren, en moest de snavelhaak gebruiken en een weg naar binnen hakken: Ik hoorde Little John hierover fluisteren tegen Orion. Heel vaak voordat ze met de fretten gaan, sturen mensen een paar uur eerder een man of twee om de struiken te hakken en te ruimen. Het effect is dat de konijnen niet vrij zullen bouten. Ze horen de mannen hakken, en de vibratie van de aarde als ze onhandig klimmen over de oevers, en zal niet naar buiten komen tot absoluut gedwongen. Als het al gebeurt, moet het een week van tevoren worden gedaan. Dat was de reden waarom kleine John mopperde bij mijn hakken hoewel hij wist dat het nodig was.

om een konijnennet op te zetten moet u het zo schikken dat het de hele bek van het gat bedekt, want als er een opening is tussen het net en de bank zal het konijn er doorheen glippen. Hij zal niet geconfronteerd met het net, tenzij verplicht. Langs het bovenste deel, als de oever steil is, zodat het net niet op zichzelf zal liggen, moeten twee of drie kleine takjes door de mazen in de aarde worden geduwd om het op te hangen.

deze twijgen mogen niet groter zijn dan die welke door vogels worden gebruikt bij de bouw van hun nesten; net sterk genoeg om het net op zijn plaats te houden en niet meer. Aan de andere kant moet er voor worden gezorgd dat geen enkele stout uitstekende wortel een hoek van het net vangt, anders zal het niet goed optrekken en zal het konijn ontsnappen.Little John, niet tevreden met mijn verzekering dat ik alle gaten in mijn zij had geslepen, kwam nu over — kruipend op handen en knieën, zodat hij de bank niet zou breken — om het zelf te onderzoeken. Zijn geoefend oog detecteerde twee gaten die ik had gemist: een op de top van de heuvel veel overhangen door dood gras, en een onder een stola. Deze verzorgde hij. Hij kroop toen op de heuvel twee of drie meter onder het einde van de bury, en met zijn eigen handen strekte een groter net recht over de top van de bank, zodat als een konijn zou ontsnappen hij zou lopen in deze. Om zeker te zijn strekte hij nog een soortgelijk net over de gehele breedte van de heuvel aan de andere kant van de bury.Toen maakte hij de mond van de fret-zak los en hield hem tussen zijn knieën — de fretten probeerden onmiddellijk te vechten: hij koos er twee en bond hem vervolgens weer vast. Met beide in zijn eigen handen, want hij zou niets vertrouwen aan een ander, gleed hij rustig terug naar Orion ‘ s kant, en zodra hij zag dat ik stond goed terug geplaatst ze in verschillende gaten.

bijna het volgende moment kwam er een uit mijn zij die een net ontwrichtte. Ik stapte in de greppel, haastig reset het net, en zet de fret in een aangrenzend gat, het optillen van de hoek van het net daar voor het kruipen in. In tegenstelling tot de wezel, een fret eenmaal buiten een gat lijkt op een verlies, en dwaalt langzaam rond, totdat het toeval brengt hem naar een seconde. De wezel die vroeger jaagde is niet eerder uit het ene gat dan dat hij naar het volgende schiet. Maar deze kracht heeft de fret gedeeltelijk verloren door opsluiting.

even aarzelde de fret in het gat, alsof hij niet wist welke van de twee doorgangen hij moest nemen: toen begon hij en verloor ik zijn staart uit het oog. Nauwelijks was ik terug op mijn stand gekomen, of ik hoorde John in de greppel zijn kant springen: de volgende minuut zag ik het lichaam van het konijn dat hij had gedood in het veld geworpen.

ik stond achter een wat vergevorderde struik die als een steunbeer de weide in kwam, en hield een oogje op de gaten langs de oever. Het is van essentieel belang om goed terug te staan van de gaten, en, indien mogelijk, uit het zicht. In een paar ogenblikken bewoog iets, en ik zag de kop van een konijn bij de mond van een gat net achter het net. Hij keek door de mazen als door een rooster, en ik kon zien zijn neusgaten werken, als hij overwogen in zichzelf hoe dit ding te passeren. Het was slechts een oogenblik; de fret kwam achter, en wild van erfelijke vrees sprong het konijn in het net.

de kracht van de veer trok niet alleen het net samen, maar sleepte de pin eruit, en konijn en net onlosmakelijk verstrikt rolden van de oever naar de bodem van de sloot. Ik sprong in de sloot en greep het net; toen kwam er een hees gefluister: ‘kijk scherp je, measter: steek nog een net fust — hij kan er niet uit, zou un onder je arm, of tussen je tanden.’

ik keek omhoog en zag het gezicht van Little John over de heuvel turen. Hij had zichzelf onder de struiken geduwd; zijn hoed was af; zijn weergeslagen gezicht bloedde uit een Bruyère, maar hij kon de kras niet voelen zo angstig was hij dat niets zou ontsnappen. Ik trok een ander net uit mijn zak, en verspreid het ongeveer over het gat; dan langzamer nam het konijn uit het andere net.

je moet een konijn nooit omhoog houden totdat je zijn achterpoten snel vast hebt; hij zal zich zo draaien en werken dat hij zich van elke andere greep kan bevrijden. Maar wanneer hij bij de achterpoten wordt vastgehouden en van de grond wordt opgetild, kan hij niets doen. Ik keerde nu terug naar mijn steunbeer van struiken en wachtte. De konijnen hebben mijn zijde een tijdje niet meer geschroefd. Zo nu en dan zag of hoorde ik Orion of kleine Johannes in hun greppel springen, en ik wist heel goed wat het betekende voordat het dode konijn werd uitgeworpen om met een hulpeloze klap op de zwaai te vallen.

eens zag ik een konijnenkop bij de mond van een gat, en even verwachtte ik dat hij voort zou schieten gedreven door dezelfde paniekangst. Maar of de fret passeerde, of er was een andere zijtunnel — het konijn ging terug. Enkele minuten later riep Little John uit: ‘pas op, jij, fret is weg!’Een van de fretten was uit een gat gekomen en liep doelloos — zoals het leek — langs de oever.

toen hij het dichtst bij mijn kant kwam, ging ik rustig de greppel in en greep hem, en stopte hem in een gat. Tot mijn verbazing weigerde hij naar binnen te gaan — Ik duwde hem: Hij keerde terug en bleef proberen naar buiten te komen, totdat ik gaf hem een scherpe fillip met de vinger, toen hij schudde het stof en deeltjes van droge aarde uit zijn vacht, alsof uit protest, en langzaam verdween in het gat.

toen ik op handen en knieën uit de diepe sloot kroop, hoorde ik Orion boos roepen naar de spaniël om te komen hielen. Tot nu toe had de spaniël op zijn schuilplaatsen achter Orion vrij rustig en stil gezeten, hoewel niet zonder een occasionele rusteloze beweging. Maar nu brak hij plotseling uit alle controle, en afgezien van Orion ‘ s woede — hoewel met opknoping staart — rende in de haag, en langs de top van de heuvel waar er een dikke massa van dood gras. De Kleine Jan gooide een kluit klei naar hem, maar voordat ik helemaal uit de greppel was, gaf de spaniël tong, en op hetzelfde moment zag ik een konijn uit de greppel komen en als gek over het veld rennen.

de hond achtervolgde — Ik rende naar mijn pistool, dat een paar meter verderop lag, tegen een holle boom geplaatst. De haast verontrustte het doel — het konijn was ook bijna vijftig meter afstand toen ik schoot. Maar het schot brak een achterpoot-het volgde achter — en de spaniël had hem onmiddellijk. ‘Kijk naar je netten,’ zei Little John in een toon van onderdrukte verontwaardiging, want hij had een hekel aan het geluid van een geweer, zoals alle andere geluiden.

ik keek, en vond dat een net gedeeltelijk opzij was geschoven; maar zo klein dat ik nauwelijks had kunnen geloven dat het konijn er doorheen was geslopen. Hij moet zonder het minste geluid naar buiten zijn geglipt en rustig op de top van de heuvel zijn gekomen zonder gezien te worden. Maar daar, helaas! hij vond een breed net over de oever, zodat het onmogelijk was om van de heuvel af te glijden. Dit zou zeker zijn koers zijn geweest als het net er niet was geweest.Het was nu ongetwijfeld dat de spaniël lucht van hem kreeg, en de geur was zo sterk dat het zijn gehoorzaamheid overwon. Op het moment dat de hond op de oever, het konijn gleed naar beneden in de rushes in de greppel — ik zag hem niet omdat mijn rug werd gedraaid in de act te klauteren uit. Dan, direct de spaniël gaf tong het konijn schoot voor de open, in de hoop om de graven in de haag aan de andere kant van de weide te bereiken.

dit incident verklaarde waarom de fret zo loth leek terug te gaan in het gat. Hij had een paar momenten achter het konijn uitgeslopen en op zijn doelloos onzekere manier probeerde de geur langs de oever te volgen. Hij hield er niet van gedwongen te worden om deze geur op te geven en opnieuw te zoeken naar een andere. ‘We moeten vooral voorzichtig zijn hoe we onze netten vast te stellen, u,’ zei kleine John, zo ver als hij kon in berisping van mijn nalatigheid.

het lawaai van het geweer, het geblaf en het praten werden natuurlijk gehoord door de konijnen die nog in de begrafenis waren, en alsof ze wilden laten zien dat kleine John gelijk had, hielden ze een tijdje op met vluchten. Staand achter de struiken-waartegen ik nu het geweer plaatste om dichter bij de hand te zijn-keek ik naar de netten totdat mijn oog werd gevangen door de bewegingen van de fret-zak. Het lag op het gras en was tot nu toe inert geweest. Maar nu richtte de zak zichzelf op, en rolde dan om, om weer op te staan en weer te tuimelen. De fretten links in reserve waren te popelen om uit te komen — scherp ingesteld op grond van een schaars ontbijt — en hun bewegingen veroorzaakt de zak te rollen langs een korte afstand.

ik kon Orion aan de andere kant van de heuvel redelijk goed zien omdat hij stond en de bladeren van het bovenste deel van de struiken waren gevallen. Little John was gehurkt in de sloot: de dode grassen, ‘gicks,’ verdorde wijnstokken van bryony, de distels, en donkere verschrompelde varen verborgen hem.

er was een ronde zwarte sleepruim op de sleedoorn naast me, de prachtige glans, of bloei, op het leek op een kleine pruim. Het smaakte niet alleen zuur, maar leek de mond positief te vullen met een ruw zuur. Overhead lichtgrijze wolken, dicht opeengepakt maar niet regenachtig, dreef heel langzaam voor een N. E. bovenste stroom. Af en toe een korte windvlaag kwam door de struiken ruisen de dode bladeren die nog op de eiken bleven.Ondanks de kou communiceerde iets van de intense concentratie van Little John zich aan ons: we wachtten en keken vol geduld toe. Na een poos kwam hij uit de sloot waar hij met zijn oor dicht tegen de oever had geluisterd, en vroeg me om hem de fret-zak te geven. Hij nam een andere fret en vulde het-dat wil zeggen, bevestigd een uiteinde van een lange snaar aan zijn nek, en vervolgens stuurde het in.

hij keek welke kant de fret op draaide, en legde vervolgens opnieuw zijn hoofd op de harde klei om te luisteren. Orion moest komen en de lijn vasthouden, terwijl hij twee of drie meter verder naar beneden ging, in de greppel ging en nog eens goed luisterde. ‘Hij is ongeveer het midden van de heuvel u,’ zei hij tegen mij, Hij is tussen u en mij. Lor! uitkijken.’

er was een laag gerommel geluid — ik verwachtte een konijnenschoot in een van mijn netten te zien, Ik hoorde kleine John wat bladeren bewegen, en toen riep hij: ‘geef me een net, jij — snel. Lor! hier is nog een gat: hij komt eraan!’Ik keek over de heuvel en zag kleine John, zijn tanden gezet en staren naar een gat dat had geen net, zijn grote handen open klaar om stuiteren onmiddellijk als een wild dier op zijn prooi. In een oogwenk sprong het konijn vast — hij greep het vast en klemde het vast aan zijn borst. Er was een moment van worstelen, de volgende het konijn werd gehouden voor een moment en dan geworpen over zijn knie.

het was altijd een gezicht om Little John ‘s grote vreugde te zien in het’ wringen ‘ van hun nek. Hij raakte volledig onbewust van wat hij deed, keek je in het gezicht en sprak over een onverschillig onderwerp. Maar al die tijd voelde hij de spieren van het konijn strekken voor de verschrikkelijke greep van zijn handen, en een uitdrukking van zelfgenoegzame voldoening fladderde over zijn gelaatstrekken als de nek gaf met een plotselinge loosheid, en in een ogenblik wat was geweest een levende persen schepsel werd slap.

de fret kwam na het konijn naar buiten; Hij ving het onmiddellijk en stak het in zijn zak. Er waren nog twee fretten in — een waarvan men vermoedde dat ze zich op een konijn in een doodlopende straat, en de andere bekleed, en die was gegaan om mee te doen aan dat bloeddorstige feest. Het gebruik van de lijn was om te traceren waar de losse fret lag. ‘Chuck I the show’ l, measter, ‘ zei Little John.

ik gaf het’ navigator ‘ gereedschap een duw over de heg; het viel en bleef rechtop in de wei. Orion gaf het hem. Hij vulde eerst het gat waaruit een konijn net was vastgebout met een paar ‘spitsjes’, dat wil zeggen spadefuls, en begon toen te graven op de top van de heuvel.

dit graven was erg vervelend. De wortels van de doornstruiken en bomen belemmerden het voortdurend, en moesten worden gesneden. Toen eindelijk naar beneden naar het gat, werd gevonden dat de juiste plaats was niet geraakt door een paar voeten. Hier was de lijn en de gelinieerde fret — hij was aan een uitstekende wortel gelift, en was woedend worstelen om vooruit te gaan naar het feest van het bloed.

nog een spelling van graven-deze keer nog langzamer omdat Little John bang was dat de rand van zijn Gereedschap plotseling door zou glijden en zijn fret op het hoofd zou snijden, en het misschien zou doden. Eindelijk was de plaats bereikt en de fret getrokken nog steeds vastklampen aan zijn slachtoffer. Het konijn was bijna onherkenbaar als een konijn. Het arme dier was door een doodlopende weg tegengehouden, en de fret kwam hem van achteren tegen.

omdat het gat klein was, vulde het lichaam van het konijn het volledig, en de fret kon er niet langs klauteren om op de plek achter het oor te komen waar het meestal grijpt. De fret had daarom opzettelijk de achterhand weggeknaagd en zo een doorgang geboord. De fret zo volgepropt was nutteloos voor verdere jacht en werd vervangen in de zak. Maar kleine Johannes gaf hem eerst wat water van de bodem van de gracht.

Orion en ik, vermoeid door het graven, stonden er nu op om naar de volgende bury te gaan, want we waren er zeker van dat de overgebleven konijnen in deze niet zouden vluchten. De Kleine Johannes had geen andere keuze dan zich te schikken, maar hij deed dat met veel tegenzin en met veel treurige blikken terug naar de gaten waaruit hij de netten haalde. Hij was er zeker van, zei hij, dat er nog minstens een half dozijn in het graf waren; hij wenste alleen dat hij alles had wat hij eruit kon halen. Maar we bestelden een verwijdering.

we gingen zo ‘ n dertig meter de heuvel af, langs veel kleinere begravingen, en kozen een plek die perfect geboord was met gaten. Terwijl Little John in de greppel netten ophing, maakten we de fret-zak slily los en draaiden drie fretten tegelijk los in de gaten. ‘Lor! measter, measter, waar ben je in?’riep Little John, helemaal buiten zichzelf. Je verpest het allemaal. Lor!’

een scherp bericht toen Orion schoot op een konijn dat bijna onder de vingers van Little John sprong, verdronk zijn remonstrans, en hij moest snel uit de weg rennen. Bang! bang! rechts en links: het vuur werd snel. Omdat er geen netten waren om de konijnen te alarmeren en drie fretten op hen jaagden, tuimelden ze in alle richtingen zo snel als we konden laden. De patronen raakten takken en verbrijzelden ze. Nu platte De schot zich tegen sarsen stenen ingebed in de heuvel. De konijnen hadden Schaars een tuin om te bouten van het ene gat naar het andere, zodat het was scherp werk.Little John gaf nu alle hoop op en smeekte alleen maar om zijn fretten. ‘Let op als je ze niet raakt, measter; doant’ e schiet in een gat, jij.’Voor een half uur hadden we een aantal echt goed schieten: toen begon het te verslappen, en wij zeiden hem om zijn fretten te vangen en naar de volgende begrafenis te gaan. Ik ben er niet zeker van dat hij niet regelrecht in opstand zou zijn gekomen, maar op dat moment kwam er een jongen met een mand met proviand, en een grote aardewerken pot met een bung kurk, vol met zoemend bier. Boer Willum had dit gestuurd, en de sterke drank herstelde Little John ‘ s goede humeur. Het was echt bier-zoals is niet te krijgen voor geld.De jongen zei dat hij de erfvijand van Boer Willum, De Wachter, had gezien die ons vanaf zijn kant van de grens bekeek, ongetwijfeld aangetrokken door het geluid van het schieten. Hij zei ook dat er een fazant was in een kleine copse naast de Beek. Hij keerde terug en herhaalde dat de wachter was gegaan,en dat hij dacht dat hij zag hem in de verre dennenplantages. Dus lieten we de jongen om Little John te helpen bij de volgende begrafenis — een opdracht die hem grijnsde van vreugde, en paste de andere zeer goed, omdat de luidruchtige geweren waren weg te gaan, en hij kon zijn netten gebruiken.

we namen de gelinieerde fret mee en begonnen na de fazant. Net toen we de kopse naderden, gaf de spaniël tong aan de andere kant van de heg. Orion had hem vastgebonden aan een struik en wilde hem achterlaten bij kleine John. Maar de spaniël scheurde en draaide tot hij los kwam en was ons gevolgd — uit het zicht houden — tot nu kruising van de geur van een konijn hij zette zijn blaf. We riepen hem op, en ik ben bang dat hij een schop kreeg. Maar de fazant werd gealarmeerd, en stond op voordat we de kleine kopse goed konden fileren, waar we hem zeker hadden moeten hebben. Hij vloog hoog en recht naar de sparrenplantages, waar het nutteloos was om te volgen.

echter, we sprongen de Beek en betraden het grondgebied van de wachter onder beschutting van een dikke dubbelheuvel. We stopten de gevoerde fret in een klein graf, en slaagden erin een paar konijnen om te slaan. Het doel van het gebruik van de gevoerde fret was omdat we het gemakkelijk konden herstellen. Dit was pure kattenkwaad, want er waren tientallen konijnen aan onze eigen kant. Maar er zat een beetje risico in en we wisten dat Willum zich zou verkneukelen.

na het afvuren van deze twee schoten kwamen we zo snel mogelijk terug en assisteerden we Little John opnieuw. We konden echter niet weerstaan aan het plezier om af en toe een konijn neer te schieten en hem zo te kwellen. We lieten een gat aan elke kant zonder net, en drong aan op het verwijderen van het net dat zich uitstrekte over de bovenkant van de bank. Dit gaf ons af en toe een kans, en het verwijderen van het kruisnet gaf het konijn een beetje wet.

ondanks deze nadelen slaagde Little John er — voor hem — in om een goede zak te maken. Hij bleef tot het donker was om een fret uit te graven die een konijn in het gat had gedood. Hij nam zijn geld voor het werk van zijn dag met onverschilligheid: maar toen we hem twee paar schone konijnen presenteerden was zijn dankbaarheid te veel voor hem om uit te drukken. De knagen en’ geblazen ‘ konijnen waren zijn perquisite, de schone konijnen een onverwacht geschenk. Het was niet hun geldwaarde, het was het feit dat ze konijnen waren.

het jachtinstinct van de man was zo sterk dat het alles leek te overwinnen. Hij zou kilometers lopen-na een lange dag werk op de boerderij-alleen maar om de oude Luke, de konijn aannemer te helpen, thuis te brengen van de konijnen in de avond van de bovenste bossen. Hij werkte regelmatig voor één boer, en deed zijn werk goed: hij was ook nuchter als men gaat, dat wil zeggen dat hij niet meer dan eens per maand dronken werd. Een sterke man moet zo nu en dan drinken; maar hij was geen sot, en nam negen tienden van zijn geld getrouw mee naar huis naar zijn vrouw en kinderen.

In de winter, wanneer het werk op de boerderij niet zo dringend is, kreeg hij af en toe een week vrij, die hij doorbracht in het ferreteren voor de boeren, en soms voor Luke, en natuurlijk was hij maar al te blij om zo ‘ n afspraak te krijgen als wij hem gaven. Soms maakte hij een goede zaak van zijn ferretten: soms als het slecht weer was het een mislukking. Maar hoewel een paar Shilling waren van belang voor hem, het leek echt niet de geld-waarde, maar de sport die hij hield. Voor hem was die sport alles absorberend.

zijn fretten werden goed verzorgd en hij verkocht er soms een voor een goede prijs aan bewaarders. In de regel wordt een man die fretten houdt verdacht: maar kleine Johannes was te goed begrepen, en hij had geen moeite om een beetje melk voor hen te bedelen.

zijn vasthoudendheid bij het achtervolgen van een konijn was altijd een bron van verwondering voor mij. In regen, in wind, in Vorst; zijn voeten tot aan de enkel in de ijskoude slush op de bodem van een sloot: ongeacht het weer of hoe ruw, hij geduldig stond aan zijn netten. Ik weet dat hij de hele dag in een sneeuwstorm staat – de sneeuw op de grond en in de gaten, de vlokken die tegen zijn gezicht drijven — en nooit ongeduld toont. Het enige wat hij verafschuwde was wind — niet vanwege ongemak, maar omdat het gekraak van de takken en het gehuil van de ontploffing zo ‘ n geluid maakte dat het onmogelijk was om te zeggen waar het konijn zou wegrennen.

hij feliciteerde zichzelf die avond omdat hij al zijn fretten had teruggevonden. Soms ligt men erin en tart men alle pogingen om het naar buiten te brengen. Een plan is om een dood vers konijn bij de mond van het gat te plaatsen dat de fret kan verleiden om te komen en het te grijpen. In grote bossen zijn er over het algemeen een of meer fretten zwerven los in het seizoen, die zijn ontsnapt uit de keepers of stropers.

als de keeper er een ziet, probeert hij hem te vangen; als dat niet lukt, schiet hij hem neer. Sommige bewaarders denken niets van het schieten van hun eigen fretten als ze niet komen wanneer geroepen door de chirrup met de lippen, of mishagen hen op andere manieren. Ze geven er niet om, want ze kunnen er zoveel krijgen als ze willen. Kleine Johannes maakte huisdieren van hem: ze gehoorzaamden hem zeer goed als regel.

stropers worden soms beschuldigd van het stelen van fretten, dat wil zeggen van het oppakken en afvoeren van degenen die keepers hebben verloren. Een fret is echter moeilijk te identificeren en te zweren.

degenen die gaan stropen met fretten kiezen voor een maanlicht nacht: als het donker is is het moeilijk om de gaten te vinden. Kleine begravingen zijn het beste omdat zo veel gemakkelijker te beheren, en de fret is meestal bekleed. Als een grote begrafenis wordt geprobeerd, nemen ze de eerste zes van die bout en gaan dan naar een andere. De eerste konijnen komen er snel uit; de rest blijft hangen alsof ze gewaarschuwd zijn door het lot van hun metgezellen. In plaats van tijd te verspillen over hen is het het beste om te verhuizen naar een andere plaats.

tenzij een wachter de kans krijgt de heg over te laten, is er relatief weinig risico, want de mannen zitten in de gracht en zijn tien meter onder de struiken onzichtbaar en maken geen lawaai. Het is moeilijker om thuis te komen met het spel: maar het wordt beheerd. Zeer kleine begravingen met niet meer dan vier of vijf gaten kunnen zelfs in de donkerste nachten worden Bevest door van tevoren zorgvuldig te observeren waar de gaten zich bevinden.