Piper J3c-65 Cub

Nazwa “Piper Cub” jest niemal synonimem lekkiego samolotu. Został zaprojektowany jako mały, prosty, dwumiejscowy samolot tandemowy do szkolenia w locie. Model J – 3 po raz pierwszy poleciał w 1937 roku, ale jego linia sięga 1930 roku Taylor E-2 Cub. Po tym, jak William Piper wykupił udziały C. G. Taylora, rozwój Cub przyspieszył. Młody główny inżynier Walter Jamouneau został oskarżony o modernizację E-2 i narodził się model J-2. Z zaokrąglonymi skrzydłami, poprawioną osłoną silnika i szerszą postawą, J-2 ustanowił klasyczne linie Cub.

w 1937 roku nowo przemianowana Piper Aircraft Corporation wprowadziła ulepszony model sportowy J-3 Cub. J – 3 wprowadził wiele udoskonaleń w stosunku do J-2, a dzięki fabrycznemu żółtemu wykończeniu i błyskawicznej smudze kadłuba stał się kultowym modelem Cub. Był popularny w latach przedwojennych, ale II wojna światowa pchnęła mały samolot do nowej roli. Armia zakupiła 5677 J-3 Cubs, zwanych L-4s, do obserwacji i łączności. Cubs, wraz z podobnymi samolotami produkowanymi przez Aeronca i Taylorcraft, umożliwiały dowódcom szybkie przemieszczanie się między swoimi oddziałami, wykrywanie z powietrza i pomoc w bezpośrednim ostrzale artyleryjskim. Po wojnie wiele młodych powróciło do życia cywilnego, gdzie w okresie powojennym przyczyniło się do popularyzacji lotnictwa. Mimo że produkcja ponad 14 000 cywilnych J-3 Cub zakończyła się w 1947 roku, jego potomkowie, zwłaszcza Piper PA-18 Super Cub, byli produkowani do lat 90.

Muzeum Piper Cub to model J3C65, wyprodukowany w 1946 roku i napędzany silnikiem Continental a-65. Miał Prywatnych właścicieli w Maryland i Tennessee, a później był własnością i jest zarządzany przez Dover Air Force Base Aero Club w Delaware i Travis Air Force Base Aero Club w Kalifornii. Muzeum nabyło samolot od AiRestore of Battle Ground Washington w 1997 roku.