Filozofia Jeana-Paula Sartre’ a

Jean-Paul Sartre (1905-1980) był wzorcowym intelektualistą XX wieku. Był wielozadaniowym myślicielem, który nie tylko stworzył kilka systemów filozoficznych, ale także napisał główne powieści i sztuki, eseje z Teorii Literatury i krytyki sztuki oraz kilka nowatorskich metodologicznie biografii. W 1964 otrzymał Nagrodę Nobla w dziedzinie literatury, którą odrzucił. Ponadto był głównym głosem egzystencjalizmu, ruchu, który zdominował myśl Europejską w latach 1943-1955, i zakwestionował dominujące teorie swoich czasów: refashioning marksizm from within and revising Freud ‘ s approach to understanding persons – przejście od deterministycznej do teleologicznej analizy, która traktuje osoby jako czynniki samoistne. Starał się również wpływać na przebieg wydarzeń międzynarodowych poprzez swoją analizę polityczną i aktywizm, np. sprzeciwiał się wojnom algierskim i wietnamskim. Wreszcie w ramach filozofii wnikliwie zajmował się praktycznie każdym zagadnieniem dotyczącym Natury i codziennego życia człowieka. Choć znany jest z obrony wolności i ludzkiej odpowiedzialności, jego praca jest prawdopodobnie najlepiej rozumiana jako badanie relacji między jednostkami i ich środowiskami – surową istotą, naturą, technologią, rodziną, innymi ludźmi, grupami i historią. W ten sposób ofiarował pełny obraz życia ludzkiego, jakim się żyje.

jego prace można podzielić na trzy ogólne okresy: fenomenologia egzystencjalna (1934-56), dialektyczna analiza grup i historii (1957-70) oraz eksploracja przeżytych doświadczeń historycznych (1971-80).

życie

w latach 1937-40 Sartre opublikował swoje pierwsze eseje filozoficzne, a także swoją pierwszą powieść, nudności. Służył w armii podczas ii Wojny Światowej, ale jego rola pozwoliła mu na dalsze rozwijanie swoich idei filozoficznych.Ostatecznie został jeńcem wojennym-nauczając współwięźniów teorii Heideggera. Uciekł i powrócił do Paryża, publikując w 1943 roku swój pierwszy ważny traktat Being and Nothingness i popularyzując jego idee w swoich sztukach No Exit and the Flies oraz trylogii narracyjnej the Roads to Freedom (The Age of Reason, The Reprieve, and Troubled Sleep). Wraz z wyzwoleniem jego wersja egzystencjalizmu zdominowała myśl francuską. W 1945 roku założył Dziennik “Les Temps moderne”, w którym po raz pierwszy ukazało się wiele jego esejów. Zarysował wstępną etykę w “egzystencjalizm jest humanizmem” i czym jest Literatura?

w latach 1946-1955 Sartre napisał kilka “życiowych biografii”, z których najważniejszą jest św. Genet, który badał relacje między dobrem a złem. Sartre zastosował w tych biografiach swoją” egzystencjalną psychoanalizę”. Jego celem jest odkrycie fundamentalnego projektu podmiotu (tego, który integruje wszystkie inne) i tego, jak zmienia się on, gdy osoba napotyka oporne sytuacje. W latach 1946-1973 Sartre prowadził długi dialog z marksizmem. Kulminacją tych wysiłków był jego drugi ważny traktat filozoficzny, krytyka rozumu dialektycznego (1960). W pracy tej zrewidował swoje rozumienie tego, w jaki sposób jednostki są związane z praktycznym światem i historią, a także rozwinął oryginalne zrozumienie dynamicznej struktury i historycznej agencji grup ludzkich. Drugi tom bada, czy historia może osiągnąć nawet częściowe rozwiązanie, jeśli zawiera wciąż obecne konflikty. Sartre kontynuował swoją polityczną analizę współczesnych wydarzeń przez cały ten okres, stopniowo stając się bardziej aktywny i podejmując większe ryzyko. Jego mieszkanie było kilkakrotnie bombardowane.

jego ostatnim dużym projektem była 3000-stronicowa Rodzina idiotów. Tutaj analizował zarówno szczególny okres historyczny, jak i indywidualny rozwój Gustawa Flauberta. Praca ta integruje jego wcześniejsze teorie i rozwija nowe koncepcje-poszerzając jego teorie języka i pisma. Sartre stracił zdolność widzenia w 1973, ale nadal udzielał wywiadów, omawiał pomysły i czytał mu nowe książki. Współpracował z Bennym Levim nad ostatnim dziełem, zatytułowanym Hope Now (1991). Sartre zmarł w 1980 roku; jego pogrzeb przyciągnął masową popularną procesję (dziesiątki tysięcy) przez Paryż, która rzadko była wcześniej widziana i może nigdy więcej nie być widziana.

Fenomenologia egzystencjalna

Fenomenologia jest badaniem podstawowych struktur doświadczenia. Sartre rozwinął fenomenologię egzystencjalną, która opisuje te struktury w miarę ich przeżywania. Sartre początkowo badał emocje (w Emotions: Outline Of A Theory, 1939), wyobraźnię (w The Psychology of the Imagination, 1940) i jaźń (w transcendencji Ego, 1937). Twierdzi, że emocje są magicznymi próbami osiągnięcia naszych celów, które porzucają praktyczne wymagania świata. Odróżnia uczucia, które są chwilowo podwyższonymi intensywnościami, od emocji, które w znaczący sposób integrują zachowanie, wiarę i fantazję. Odróżnia również uczucia od nastrojów, które wykraczają poza moment i wymagają aktu refleksyjnej świadomości, aby mogły być wytwarzane i podtrzymywane (rozważ różnicę między odczuwaniem chwilowego niepowodzenia a popadaniem w depresję). Ponieważ emocje są próbą magicznego ominięcia praktycznych wymagań i ponieważ są celowe, Sartre twierdzi, że jesteśmy odpowiedzialni za nasze życie emocjonalne.

Sartre uważa, że wyobraźnia jest podstawową zdolnością świadomości. Wykracza poza daną sytuację, wyobrażając sobie alternatywy dla niej. Ponieważ wybrane działanie wyklucza różne alternatywy, wyobraźnia jest warunkiem wstępnym wyboru, działania i odpowiedzialności. Podane fakty sytuacji nigdy nie są w stanie całkowicie określić lub wykluczyć wyborów. Oznacza to, że jeden jest odpowiedzialny za takie wybory. Sartre bada również różnice między postrzeganiem i wyobrażaniem: można dowiedzieć się więcej z postrzeganego obiektu, patrząc, ale wyobrażony obiekt już Zawiera swoją wiedzę o nim. Ponadto postrzegany obiekt oferuje opór wobec własnej woli, podczas gdy wyobrażony obiekt może być zmieniany za pomocą własnych kaprysów.

Sartre kończy te wczesne badania badaniem jaźni psychicznej, często uważanej za źródło stanów psychicznych. Rozróżnia świadomość przedrefleksyjną i refleksyjną. Świadomość przedrefleksyjna jest bezpośrednio skupiona na swoim przedmiocie, pochłania się zadaniami i posiada tylko najbardziej spojrzający, pośredni uchwyt siebie. Świadomość refleksyjna jest formą zależną i drugiego rzędu, istniejącą tylko wtedy, gdy świadomość próbuje bezpośrednio obserwować siebie (introspekcyjnie lub retrospektywnie). W ten sposób syntetyzuje ulotne, dyskretne świadomości w iluzoryczne jedności, a następnie zakłada, że te fikcje istniały przed jego działalnością. Świadomość refleksyjna w ten sposób obdarza się biernością, interpretując świadomość jako wynik wytwarzany przez wewnętrzne “siły.”Istnieje jednak jeden rodzaj refleksji-który Sartre nazywa “czystym” i na którym ostatecznie opiera się całe jego stanowisko – który wymyka się tym iluzorycznym wymysłom i ujawnia świadomość taką, jaka jest. Większość twierdzeń Sartre ‘ a wywodzi się z tego typu oczyszczonego samo-objawienia. Sartre demonstruje znaczenie tego przedrefleksyjnego / odblaskowego rozróżnienia, pokazując, że psychiczna jaźń jest tylko stworzeniem refleksyjnej świadomości, że w ogóle nie istnieje w życiu przedrefleksyjnym. Pojawia się tylko wtedy, gdy ktoś próbuje wziąć na siebie punkt widzenia drugiej osoby – inny sposób rozumienia doświadczenia refleksji. W rzeczy samej, Cała mnogość usposobień i stanów wewnętrznych, które ludzie sami sobie posiadają, jest jedynie wynalazkiem nieczystej refleksji. Sartre sugeruje również, że przyczynowy wpływ takich stanów na zachowanie jest iluzoryczny. Kiedy ktoś dokonuje przejścia do oczyszczonego odbicia, te fałszywe, stworzone przez siebie jedności rozpływają się i ujawnia się przypadkowość i spontaniczność świadomości.

Sartre podsumowuje te odkrycia w swojej najsłynniejszej powieści, nudności, która usuwa ochronne iluzje nieczystej refleksji, aby ujawnić zarówno świadomość, jak i surową istotę w ich nagich Stanach. Typowe role społeczne, przyjęte wartości, przyjęte tradycje, ustalone koncepcje, a nawet sam język-wszystko to ukrywa dynamiczną, samo-transcendującą się jakość świadomości i brutalną, obojętną nadpływ surowej istoty. Świadomość przekracza samą siebie, ponieważ jej przeszłe wybory nigdy nie determinują jej obecnego przebiegu; jeśli projekt ma być kontynuowany, musi zostać ponownie przyjęty w każdej sytuacji, która mu zagraża. Antybohater, Roquentin, odkrywa radykalną wolność Sartre ‘ a – poczucie, że wszystko jest możliwe-ale zdaje sobie sprawę, że jest to miażdżący ciężar. Doświadcza również rozpadu psychicznej jaźni, zarówno wtedy, gdy podmiot jego badań biograficznych odmawia dostosowania się do jakiejkolwiek prawdopodobnej hipotezy, jaką roquentin może wytworzyć, jak i kiedy sam roquentin porzuca swój własny projekt organizacyjny (pisanie biografii). To zmusza go do doświadczania awaryjności i spontaniczności swoich stanów świadomych.

byt i nicość rozszerza badania Sartre ‘ a na rodzaje świadomości i ich związek ze światem, innymi i surową istotą. Kontrastuje dwa rodzaje bytu: stały, kompletny, identyczny, samowystarczalny (obiekty obojętne) i pusty, niekompletny, samowystarczalny (świadomość), który pasożytuje na pierwszym typie bytu, ale przekształca go-rozbijając go na odrębne przedmioty i narzędzia poprzez uprzedmiotowienie. Trzeci rodzaj bytu pośredniczy w określaniu i używaniu siebie nawzajem; jest to tworzenie innych, ale mimo to definiuje samego siebie. Nazywa to byciem dla innych. Jest to zawsze obecny dowód wolności drugiego człowieka, ponieważ ujawnia wymiar siebie i świata (innych ludzi), nad którym ostatecznie nie można zapanować. Można próbować wpływać na osądy innych ludzi na temat siebie na różne sposoby, ale nie ma gwarancji, że zareagują odpowiednio. Dla Sartre ‘ a to doświadczenie uprzedmiotowienia wyraża żywą rzeczywistość innych osób, która jest bardziej podstawowa niż uprzedmiotawiająca wiedza o nich.

Sartre sugeruje, że wewnętrzny podział w świadomości wytwarzany przez refleksję jest radykalizacją dwóch innych wewnętrznych podziałów. Pierwsza dotyczy zawsze obecnego rozłamu w doświadczeniu wynikającego z jednoczesnej świadomości peryferyjnej, która towarzyszy każdemu aktowi świadomości, a druga dotyczy przeżytej czasowości – przepaści między przyszłym celem a obecną sytuacją. Dla Sartre ‘ a swiadomosc jest zawsze swiadomoscia ogniskowa swojego przedmiotu i swiadomoscia (o) siebie; ta dodatkowa świadomość jest wystarczająca, aby zapewnić, że świadomość nigdy nie może się pokrywać z samą sobą; w jej sercu zawsze istnieje luka (czyli nicość). Tak więc, kiedy świadomość przedmiotu jest świadoma, świadomość jest nie-ogniskowo świadoma (o) Siebie Jako skierowaną ku przedmiotowi, a zatem jest podzielona między jego skupienie i pomocnicze uchwycenie siebie. Ten nie-ogniskowy aspekt świadomości staje się ukierunkowany i ogniskowany, gdy świadomość zmienia się w odbicie, a następnie początkowy obiekt pierwotnej świadomości spada na peryferie; jest to tylko jeden ze sposobów, w jaki refleksja typowo zmienia (a tym samym zanieczyszcza) akt, który stara się wyjaśnić. Drugi podział pojawia się w przekraczaniu teraźniejszości w kierunku przyszłości – otwierając dystans między obecną sytuacją a celem. Kiedy ktoś osiąga cel, pojawia się inny projekt i otwiera się inny dystans czasowy. To pchnięcie w przyszłość wytwarza czyjeś żywe doświadczenie przepływu czasu.

Sartre rozwija dodatkowe kategorie do analizowania osób, np. “facticity”i” transcendence.”Elementy czyjejś facticity są nieuchronnie podane; nie trzeba ich podtrzymywaÄ ‡ aby je kontynuować, np. fakt ĹĽe siÄ ™ umrze, ma przeszĹ ‘ oĹ “ć, musi siÄ ™ gdzieĹ” poĹ ‘oĹĽyć, oraz ma okreĹ” Lone definicje spoĹ ‘ eczne. Elementy transcendencji są wybierane i trzeba je wielokrotnie podtrzymywać, aby kontynuować, np. własne projekty, wartości, nastawienie do przeszłości, stosunek do śmierci, wybór życia raczej tutaj niż gdzie indziej i odpowiedź na podane definicje społeczne. Osoby zawsze wykraczają poza dane sytuacje, wyobrażają sobie alternatywy i wybierają jedną na podstawie wartości. Same wartości są wybierane i nie mają statusu obiektywnego. Osoby podtrzymują wartości, angażując się w konkretne działania, które je realizują.

kiedy ludzie zdają sobie sprawę z pełnego zakresu swojej wolności i wynikającej z tego odpowiedzialności za swoje życie, zwykle ukrywają tę świadomość poprzez samooszukiwanie się (lub “złą wiarę”), które paradoksalnie zaprzecza i potwierdza ten sam stan. Sartre bada rodzaje samooszukiwania się. Osoby posiadają zarówno faktyczność, jak i transcendencję. Jeśli ktoś zaprzecza któremuś z wymiarów, oszukuje samego siebie. Jeśli ktoś zaprzecza otwartej przyszłości, za którą musi dokonywać wyborów, lub zdeterminowanej przeszłości, za którą ponosi odpowiedzialność, to sam się oszukuje. Podobnie, jeśli jeden bierze jeden czynnik, aby funkcjonować jak drugi, oszukuje samego siebie. Jeśli na przykład przyjmuje się, że przyszłość jest ustalona lub przeszłość jest całkowicie otwarta na interpretację, to oszukuje się. Inne przykłady tej dwoistości faktyczności i transcendencji obejmują fakt, że ktoś jest podmiotem dla siebie i przedmiotem dla innych, że jest częścią natury, ale zawsze ją przekracza, że istnieje biernie ucieleśniony, ale zawsze używa ciała do realizacji projektów. Autentyczność sartreana wymaga, aby jedna twarz i uznać ten podwójny warunek.

“spojrzenie”, które inni ludzie kierują na siebie, tworzy dla siebie społeczną definicję. Dla innych jeden jest “nerdy ” lub” chudy “lub” porywczy “lub” sexy.”Choć można kwestionować takie oceny, mają one nieuniknioną rzeczywistość społeczną. Ponieważ osądy i działania drugiego człowieka definiują jeden, jeden nieustannie stara się kontrolować te osądy i ograniczać te działania. Można to zrobić na dwa sposoby: albo przez ciągłe dominowanie innych, aby nie mogli powrócić do swojego spojrzenia (konfrontacja), albo przez Pokazywanie siebie w sposób, który uwodzi innych, aby widzieli siebie tak, jak chcą być widziani (asymilacja). Żadne podejście nie odnosi sukcesu, ponieważ subiektywność innych ludzi ostatecznie nie może być kontrolowana. Sama próba zdominowania innych ujawnia ich niezależność albo dlatego, że zawsze mogą odzyskać i obejść czyjąś dominację, albo dlatego, że mogą pozostać niewrażliwi na czyjeś uwodzenie.

dla Sartre ‘ a wolność zawsze istnieje w granicach określonej sytuacji. Te ograniczenia sprawiają, że wolność jest możliwa i znacząca. Ale sytuacja nigdy nie determinuje naszych wyborów. Nawet najcięższe przeszkody-strzelanina lub więzienie-nie wykluczają wyboru reakcji (można spróbować rozbroić napastnika lub uciec z więzienia). Ponadto konkretne wybory są zwykle wzbogaceniem bardziej ogólnych wyborów, które Sartre nazywa ” projektami.”Projekt zostania nauczycielem wymaga ukończenia określonego programu, a to wymaga realizacji wielu projektów niższego poziomu. Na najwyższym poziomie znajdują się fundamentalne projekty; zadaniem psychoanalizy Sartreana jest ich odkrywanie i klasyfikowanie. Sartre uważa, że ludzie są słabo świadomi swojego fundamentalnego projektu. Chociaż mogą nie być w stanie tego stwierdzić, mogą go rozpoznać, gdy stwierdzą go inni. Sartre stara się zrozumieć działanie teleologicznie, odwołując się do jego celów; wyjaśnienia przyczynowe nie mogą się nawet rozpocząć, dopóki nie zostaną poznane cele działania, które ma być wyjaśnione.

na końcu bytu i nicości, Sartre obiecuje etykę, w której autentyczność jest centralnym pojęciem. Bycie autentycznym oznacza uznanie i przyjęcie własnej wolności i jej konsekwencji. Tak więc w muchach proponuje trzy warunki niezbędne do autentyczności: angażowanie się w daną sytuację (zamiast pozostawania wobec niej obojętnym), wyraźne wybieranie własnych odpowiedzi (zamiast dokonywania wyboru, którego tak naprawdę nie popiera) i podtrzymywanie odpowiedzialności za nie w przyszłości (zamiast negowania lub unikania odpowiedzialności). Bohater sztuki, Orestes, dramatycznie ilustruje te warunki. W “Egzystencjalizmie jest humanizmem” Sartre sugeruje, że osoby ponoszą odpowiedzialność za całą ludzkość, ponieważ w działaniu oferują wzorce dla wszystkich do naśladowania. Sartre podkreśla również, że świat jest człowiekiem, ponieważ nie istnieje żaden bóg, aby zapewnić mu transcendentny cel lub zaoferować niezłomne wsparcie dla wartości. Świat historyczny i wartości go kształtowane są w całości przez osoby i ich wybory. Sugeruje również, że osoby tworzą siebie poprzez swoje wybory (zamiast posiadać z góry określoną istotę) i że abstrakcyjne reguły nigdy nie są w stanie oddać sprawiedliwości sytuacyjnej złożoności, z którą ludzie spotykają się w praktyce. Wreszcie, argumentuje, że skoro wolność jest źródłem każdej możliwej wartości, to funkcjonuje jako meta-wartość, którą należy szanować za wszelką cenę.

Sartre nadal rozwija swoją etykę w czym jest Literatura? oraz Zeszyty do etyki (wydane pośmiertnie). Wykorzystuje relację autor-czytelnik, aby wyjaśnić rodzaj wzajemności, którą uważa za możliwą między ludźmi. Przedsięwzięcie pisarza odwołuje się do wolności czytelnika; czytelnik musi stanowić przedmiot literacki, aby mógł istnieć. Podobnie czytelnik odwołuje się do konstytuującej wolności pisarza w procesie czytania, ufając autorowi, że stworzy spójny tekst. Każdy zachowuje zaufanie i szczodrość wobec siebie nawzajem. Co więcej, pisanie / czytanie podkreśla stopień, w jakim każda osoba jest odpowiedzialna za świat po prostu w ujawnianiu / ujawnianiu go. Kreatywność zawarta w pisaniu / czytaniu wyraża bardziej podstawową kreatywność działającą w percepcji i działaniu. Sartre chce rozszerzyć ten model wzajemności, hojności i kreatywności na wszystkie relacje społeczne i historię. W dwóch z dwunastu zeszytów, które przetrwały, Sartre bada proces konwersji na bardziej autentyczny sposób życia. Centralnym momentem nawrócenia jest porzucenie fundamentalnego dążenia do bycia Bogiem (fundamentu własnej wolności)i zaakceptowanie własnej gotowości. Zmusza to do postrzegania wszystkich wartości jako omylnych ludzkich kreacji, a nie jako absolutów, które nawiedzają i terroryzują ludzką działalność. Nawrócenie pokonuje wyobcowanie w iluzoryczne zobiektywizowanie nas samych, wytworzone przez innych i naszą własną desperację. Odkrywa wartości podmiotowości: pasja, przyjemność chwili, krytyka, kreacja i hojność. Ma również element społeczny, ponieważ uznaje, że projekty każdego z nich odwołują się do działań innych w celu utrzymania i realizacji tych projektów lub wyraźnie wskazują na ich wady. Jego ostatecznym ideałem społecznym jest królestwo celów, które jest realizowane jako projekt historyczny, który kieruje działaniami politycznymi i które jest realizowane w porozumieniu z innymi agentami starającymi się podtrzymać konwersję do autentyczności, którą każdy osiągnął.

dialektyczna analiza relacji człowiek-świat (1956-70)

krytyka rozumu dialektycznego Sartre ‘ a, tomy 1 i 2, jego drugi ważny system filozoficzny, ustanawia bardziej dialektyczną relację między osobami a ich środowiskami i bada warunki działania Historycznego w tworzeniu różnych typów grup społecznych. Opracowuje również narzędzia, dzięki którym można analizować okresy historii w całej ich złożoności. Książkę wprowadza długi esej “Search for a Method”, który wyjaśnia metodę progresywno-regresywną, która z kolei jest stosowana w rodzinie. Faza regresywna analizuje wszystkie złożone czynniki epoki historycznej, na które jednostki muszą odpowiedzieć, podczas gdy faza progresywna rekonstruuje jedność i rozwój ich projektów, gdy negocjują te czynniki w czasie. Tak więc metoda ma moment analityczny i moment syntetyczny. Ważnymi czynnikami w sytuacji historycznej są istniejące tradycje i instytucje, specyficzne relacje rodzinne, odrębny poziom technologii, system klasowy i konkurencyjne ideologie. Każdy czynnik oferuje możliwości i granice działania historycznego.

Sartre interpretuje teraz ludzkie relacje z naturą, technologią, innymi jednostkami i grupami na modelu wymiany, w której strukturalne cechy tych “środowisk” są internalizowane, gdy projekty osoby są uzewnętrzniane. W ten sposób światu nadaje się swój charakter poprzez ludzkie działanie, ale ludzie są również ograniczani i kształtowani przez istniejące cechy świata, z których wiele zostało stworzonych przez przeszłe ludzkie działania. Uwarunkowane cechy obecnej epoki wyznaczają granice osiągnięć historycznych, ale obecne działania grupowe nadają kierunek przyszłej historii. Sartre nie widzi gwarancji historycznego postępu, ale w drugim tomie krytyki pokazuje, że konflikt między grupami niekoniecznie prowadzi do historycznego impasu. Uważa, że ludzie działają historycznie poprzez przynależność do grup, a każda grupa tworzy tożsamość społeczną dla swoich członków poprzez swoje struktury, dynamikę i działania.

dwa unikalne wkłady tych książek to ponowne rozważenie przez Sartre ‘ a stosunku człowieka do technologii i jego analiza życia grupowego. Technologia jest tylko materią ukształtowaną przez wysiłki poprzednich pokoleń w celu realizacji własnych celów, ale powstałe narzędzia zachowują swoje powiązania z takimi celami, aby obecni ludzie ożywiali te dawne cele w użyciu narzędzi, nawet jeśli nie zdają sobie z tego sprawy. Niezamierzone konsekwencje działań historycznych stają się w tych pracach głównym przedmiotem zainteresowania Sartre ‘ a. Ponadto Sartre oferuje nową ontologiczną analizę statusu grup. Odrzuca on zarówno pogląd, że grupy są jedynie konglomeratami jednostek poszukujących własnych celów, jak i pogląd, że grupy są ontologicznie odrębnymi organicznymi całościami, które mają własne życie, które determinuje działania jednostek. Zamiast tego Sartre sugeruje, aby poprzez udział w grupie jednostki tworzyły / egzekwowały rodzaj tożsamości grupowej dla siebie i innych członków grupy-stając się” zwykłymi jednostkami”, które chętnie przyjmują cele grupy i egzekwują jej dyrektywy. Prawdziwa grupa wspólnie wypracowała cele, a także bada przesłanki działania Historycznego w kształtowaniu się różnych typów grup społecznych. Opracowuje również narzędzia, dzięki którym można analizować okresy historii w całej ich złożoności. Książkę wprowadza długi esej “Search for a Method”, który wyjaśnia metodę progresywno-regresywną, która z kolei jest stosowana w rodzinie. Faza regresywna analizuje wszystkie złożone czynniki epoki historycznej, na które jednostki muszą odpowiedzieć, podczas gdy faza progresywna rekonstruuje jedność i rozwój ich projektów, gdy negocjują te czynniki w czasie. Tak więc metoda ma moment analityczny i moment syntetyczny. Ważnymi czynnikami w sytuacji historycznej są istniejące tradycje i instytucje, specyficzne relacje rodzinne, odrębny poziom technologii, system klasowy i konkurencyjne ideologie. Każdy czynnik oferuje możliwości i granice działania historycznego. Sartre interpretuje teraz ludzkie relacje z naturą, technologią, innymi jednostkami i grupami na modelu wymiany, w której strukturalne cechy tych “środowisk” są internalizowane, gdy projekty osoby są uzewnętrzniane. W ten sposób światu nadaje się swój charakter poprzez ludzkie działanie, ale ludzie są również ograniczani i kształtowani przez istniejące cechy świata, z których wiele zostało stworzonych przez przeszłe ludzkie działania. Uwarunkowane cechy obecnej epoki wyznaczają granice osiągnięć historycznych, ale obecne działania grupowe nadają kierunek przyszłej historii. Sartre nie widzi gwarancji historycznego postępu, ale w drugim tomie krytyki pokazuje, że konflikt między grupami niekoniecznie prowadzi do historycznego impasu. Uważa, że ludzie działają historycznie poprzez przynależność do grup, a każda grupa tworzy tożsamość społeczną dla swoich członków poprzez swoje struktury, dynamikę i działania. Dwa wyjątkowe wkłady tych książek to ponowne rozważenie przez Sartre ‘ a stosunku człowieka do technologii i jego analiza życia grupowego. Technologia jest tylko materią ukształtowaną przez wysiłki poprzednich pokoleń w celu realizacji własnych celów, ale powstałe narzędzia zachowują swoje powiązania z takimi celami, aby obecni ludzie ożywiali te dawne cele w użyciu narzędzi, nawet jeśli nie zdają sobie z tego sprawy. Niezamierzone konsekwencje działań historycznych stają się w tych pracach głównym przedmiotem zainteresowania Sartre ‘ a. Ponadto Sartre oferuje nową ontologiczną analizę statusu grup. Odrzuca on zarówno pogląd, że grupy są jedynie konglomeratami jednostek poszukujących własnych celów, jak i pogląd, że grupy są ontologicznie odrębnymi organicznymi całościami, które mają własne życie, które determinuje działania jednostek. Zamiast tego Sartre sugeruje, aby poprzez udział w grupie jednostki tworzyły / egzekwowały rodzaj tożsamości grupowej dla siebie i innych członków grupy-stając się” zwykłymi jednostkami”, które chętnie przyjmują cele grupy i egzekwują jej dyrektywy. Prawdziwa grupa wspólnie wypracowała cele, a także bada przesłanki działania Historycznego w kształtowaniu się różnych typów grup społecznych. Opracowuje również narzędzia, dzięki którym można analizować okresy historii w całej ich złożoności. Książkę wprowadza długi esej “Search for a Method”, który wyjaśnia metodę progresywno-regresywną, która z kolei jest stosowana w rodzinie. Faza regresywna analizuje wszystkie złożone czynniki epoki historycznej, na które jednostki muszą odpowiedzieć, podczas gdy faza progresywna rekonstruuje jedność i rozwój ich projektów, gdy negocjują te czynniki w czasie. Tak więc metoda ma moment analityczny i moment syntetyczny. Ważnymi czynnikami w sytuacji historycznej są istniejące tradycje i instytucje, specyficzne relacje rodzinne, odrębny poziom technologii, system klasowy i konkurencyjne ideologie. Każdy czynnik oferuje możliwości i granice działania historycznego. Sartre interpretuje teraz ludzkie relacje z naturą, technologią, innymi jednostkami i grupami na modelu wymiany, w której strukturalne cechy tych “środowisk” są internalizowane, gdy projekty osoby są uzewnętrzniane. W ten sposób światu nadaje się swój charakter poprzez ludzkie działanie, ale ludzie są również ograniczani i kształtowani przez istniejące cechy świata, z których wiele zostało stworzonych przez przeszłe ludzkie działania. Uwarunkowane cechy obecnej epoki wyznaczają granice osiągnięć historycznych, ale obecne działania grupowe nadają kierunek przyszłej historii. Sartre nie widzi gwarancji historycznego postępu, ale w drugim tomie krytyki pokazuje, że konflikt między grupami niekoniecznie prowadzi do historycznego impasu. Uważa, że ludzie działają historycznie poprzez przynależność do grup, a każda grupa tworzy tożsamość społeczną dla swoich członków poprzez swoje struktury, dynamikę i działania. Dwa wyjątkowe wkłady tych książek to ponowne rozważenie przez Sartre ‘ a stosunku człowieka do technologii i jego analiza życia grupowego. Technologia jest tylko materią ukształtowaną przez wysiłki poprzednich pokoleń w celu realizacji własnych celów, ale powstałe narzędzia zachowują swoje powiązania z takimi celami, aby obecni ludzie ożywiali te dawne cele w użyciu narzędzi, nawet jeśli nie zdają sobie z tego sprawy. Niezamierzone konsekwencje działań historycznych stają się w tych pracach głównym przedmiotem zainteresowania Sartre ‘ a. Ponadto Sartre oferuje nową ontologiczną analizę statusu grup. Odrzuca on zarówno pogląd, że grupy są jedynie konglomeratami jednostek poszukujących własnych celów, jak i pogląd, że grupy są ontologicznie odrębnymi organicznymi całościami, które mają własne życie, które determinuje działania jednostek. Zamiast tego Sartre sugeruje, aby poprzez udział w grupie jednostki tworzyły / egzekwowały rodzaj tożsamości grupowej dla siebie i innych członków grupy-stając się” zwykłymi jednostkami”, które chętnie przyjmują cele grupy i egzekwują jej dyrektywy. Prawdziwa grupa ma wspólne cele i różni się od zwykłej serii, w której każda osoba jest tylko jedną z wielu powiązanych numerycznie innych, np. kolejką filmową lub widownią telewizyjną. Serialność jest zerowym stopniem socjalności; z tego seryjnego stanu wyłaniają się prawdziwe grupy.

Socjologia filozoficzna Sartre ‘ a wyróżnia cztery podstawowe typy grup: grupy zespolone, grupy zastawione, organizacje i instytucje. Zespolona grupa składa się z członków serii, którzy spontanicznie odkrywają, że mają wspólny cel, odkrycie często narzucane im przez brutalne groźby. Żywy cel tej grupy wyłania się stopniowo, gdy każda osoba reaguje na wstępnie przyjęte cele innych; nie ma przywódców, a grupa jest krótkotrwała, chyba że jej członkowie zobowiązują się do siebie nawzajem. Zadeklarowana Grupa pojawia się, gdy członkowie wyraźnie deklarują lojalność, przyjmują cele grupy jako własne i egzekwują te zobowiązania na innych członkach. Ta funkcja egzekwowania daje zadeklarowanej grupie jej jedność-generując zarówno strach, jak i braterstwo.

organizacja powstaje, gdy różni członkowie grupy przyjmują różne funkcje, które mogą pełnić w pewnej odległości od siebie. Ponieważ każdy przyczynia się do celów grupy, każdy ma funkcjonalną równość. Pod pewnymi względami organizacja jest najwyższym osiągnięciem jedności Grupy i wzajemności, ale zawiera również nasiona rodzaju zróżnicowanej władzy i nierówności, które w pełni pojawiają się w instytucjach. Instytucja ostatecznie traci swoją jedność i wraca do serialności, ponieważ jej liderzy uprzedmiotawiają resztę grupy, czyniąc z nich jedynie instrumenty, a nie współtworząc podmioty. Bojownik dąży do tego, aby organizacja nie stała się instytucją, przebudzając spacyfikowanych członków grupy w bardziej aktywne poczucie ich ról i obowiązków.

te cztery typy grup stanowią paradygmaty życia grupowego; każda grupa istnieje w jednym z tych stadiów. Sartre uważa, że większość grup powstaje z serialności, przemierza krzywą w kierunku pełnej wzajemności i stopniowo powraca do serialności ponownie, gdy przywódcy i przywódcy nie uznają już siebie za mających wspólne cele.

dla Sartre ‘ a historia jest tworzona przez grupy wszelkiego rodzaju, na wszystkich etapach rozwoju. Jednostki wpływają na historię, uczestnicząc w różnych grupach. Temat Sartre w krytyce, tom 2 jest to, czy konflikt Grupowy zazwyczaj prowadzi w jakimś kierunku, jakkolwiek słabnie, czy prowadzi do Patu. Jednostki, większość grup i sama historia dynamicznie poszukują, ale nigdy nie osiągają pełnej jedności. Ciężarem drugiego tomu jest pokazanie, że jest to prawda pomimo konfliktów. Sartre początkowo analizuje konflikt indywidualny (pojedynek bokserski), następnie konflikt w małej grupie, a w końcu konflikt w dużej grupie (stosunek Stalina do własnej partii). Pokazuje, że z każdego rodzaju konfliktu wyłania się jakiś jednoczący kierunek. Każda grupa odpowiada wtedy na ogólny kierunek wynikający z tego konfliktu, albo sprzeciwiając się temu, albo przyjmując go. Ostatecznym celem Sartre ‘ a jest historia, która jest wspólnie tworzona przez jednostki, jednakowo i swobodnie, z których wszyscy autentycznie wybierają swoje działania i wzajemnie podtrzymują swoje wybory.

przeżyte doświadczenie i historia: Rodzina idiotów (1971-80)

przestrzeń pozwala tylko na najbardziej pobieżne potraktowanie ostatniej ważnej książki Sartre ‘ a, jego najbardziej ambitnego opracowania biograficznego, które jest o Flaubercie. Zawiera wszystkie elementy społeczne i historyczne, które Sartre analizuje w krytyce. Celem Sartre ‘ a jest zrozumienie nie tylko Flauberta, ale także jego klasy i epoki. Pokazuje, jak rozumieć kogokolwiek, jeśli ktoś ma wystarczającą dokumentację życia danej osoby. Ponadto stara się wyjaśnić Ogólne opcje Flauberta w każdym z kluczowych momentów jego życia, aby lepiej zrozumieć jego konkretne wybory. Pokazuje, jak Flaubert reaguje na każdą konkretną konfigurację w swojej sytuacji historycznej – status rodziny, stosunek do rodziców i brata, ideologię swojej klasy, odziedziczoną przez niego tradycję powieściową itp. W ten sposób rozumie Wybór projektu fundamentalnego Flauberta i jego konkretyzację w praktyce pisarskiej Flauberta. Znajduje tę samą neurotyczną strukturę, która rządzi psychiką Flauberta, działającą w zbiorowych działaniach historycznych klasy Flauberta, co pozwala Flaubertowi napisać przełomową powieść jego wieku, Madame Bovary.

ponownie kluczowym twierdzeniem Sartre ‘ a jest to, że agenci historyczni wychodzą z warunków, które je tworzą, i nadal używa modelu interioryzacji/ekterioryzacji, aby zrozumieć dialektyczną relację między osobą a światem. W pewnym stopniu pokazuje, jak właściwie działa metoda progresywno-regresywna-zapewniając pełną analizę czynników, na które Flaubert musiał zareagować (regresywna połowa), a następnie starannie rekonstruując dynamikę jego reakcji w miarę ich ewolucji w czasie (progresywna połowa). Pokazuje, jak ideologie i dynamika jego pozycji klasowej wpłynęły na jego wybory i jak jego wybory podsumowują fundamentalny projekt jego klasy. W trakcie swoich długich studiów Sartre tworzy wiele nowych koncepcji, które mogą dodatkowo wyjaśnić subtelności żywego doświadczenia.

Czytaj dalej

Najważniejsze teorie Jean-Paula Sartre ‘ a

ruch Egzystencjalistyczny w literaturze

Fenomenologia

https://literariness.org/?s=+Jean-Paul+Sartre&x=0&y=0

Contat, Michel i Rybalka: Les Ecrits de Sartre: Chronologie, bibliographie commentée (Paris: Gallimard, 1970); trans. R. McCleary as the Writings of Sartre, two volumes (Evanston, IL: Northwestern University Press, 1974).
Flynn, Thomas: Sartre and Marxist Existentialism (Chicago: University of Chicago Press, 1984).
Gerassi, John: Jean-Paul Sartre: Hated Conscience of the 20th Century (Chicago: University of Chicago Press, 1989).
Howells, Christina: Sartre: the Necessity of Freedom (Cambridge: Cambridge University Press, 1988).
Schroeder, William R.: Sartre and His Precidents: the Self and the Other (Londyn: Routledge & Kegan Paul, 1984).

Bibliografia

pisma La Transcendance de l ‘ ego (Paryż: J. Vrin, 1965); trans. F. Williams and R. Kirkpatrick as the Transcendence of the Ego (New York: Noonday Press, 1957).
L ‘ Nausée (Paris: Gallimard, 1938); trans. Lloyd Alexander jako Lloyd Alexander (New York: New Directions, 1959)
L ‘ Etre et le néant (Paris: Gallimard, 1943); trans. Hazel Barnes as Being and Nothingness (New York: Philosophical Library, 1956).
Saint Genet: Comédien et martyr (Paris: Gallimard, 1952); trans. B. Frechtman jako Saint Genet: Actor and Martyr (New York: Mentor Books, 1963).
Critique de la raison dialectique, tome I (Paris: Gallimard, 1960); trans. A. SheridanSmith jako Critique of Dialectical Reason, volume 1 (London: New Left Board, 1976).
Les Mots (Paris: Gallimard, 1964); trans. B. Frechtman as the Words (New York: Braziller, 1964).
L ‘ Idiot de la famille: Gustave Flaubert de 1821 à 1857, tomes I and II (Paris, Gallimard, 1971), tomes III (1972); trans. Carol Cosman as the family Idiot, volumes 1-5 (Chicago: University of Chicago Press, 1981-94).
Cahiers pour une morale (Paryż: Gallimard, 1983); trans. D. Pellauer as Notebooks for an Ethics (Chicago: University of Chicago Press, 1992).
Critique de la raison dialectique, tome II (Paris: Gallimard, 1985); trans. Quentin Hoare jako Critique of Dialectical Reason, volume 2 (London: New Left Board, 1991).
Verité et existence (Paris: Gallimard, 1989); trans. A. van den Hoven as Truth and Existence (Chicago: University of Chicago Press, 1992).